Το Μονόκλινο σε μπουάτ είναι το βιογραφικό τριών γυναικών ή ίσως, και μιας δεν έχει τόση σημασία, ό,τι έχει γραφτεί από τα βιώματα που πέρασαν και τις στιγμάτισε για πάντα. Ένα συναρπαστικό διήγημα που συνθέτει μπροστά μας όλη τη γυναικεία φύση. Εύκολα, οποία γυναίκα το διαβάσει ή το παρακολουθήσει, ταυτίζεται διότι σίγουρα θα έχει περάσει κάποια από αυτά τα γεγονότα της αφήγησης. Για όλους εμάς τους άνδρες είναι μια ενημέρωση για το πόσο ευάλωτη νιώθει μια γυναίκα, ένα κορίτσι, ένας θηλυκός άνθρωπος.
Η Όλγα Στέφου, με αυτό το υπέροχο διήγημα, δίνει μια γροθιά στο στομάχι, χωρίς τύψεις, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς υπερβολές δίνοντας απλόχερα την αλήθεια που συμβαίνει γύρω μας. Ίσως κάποιος ή κάποια να αναρωτηθεί, την ώρα της παράστασης, εάν συμβαίνει αυτό σε κάποια τώρα. Μην αναρωτιέστε αδίκως, συμβαίνει συνεχώς και αδιαλείπτως μέχρι όλοι εμείς να μην το επιτρέψουμε πια. Η Στέφου έκανε το χρέος της γράφοντας μια ενημέρωση που θα πονέσει πολλούς και θα τους κάνει ν' αναρωτηθούν για τους διπλανούς τους ενώ άλλοι θα γυρίσουν την πλάτη τους όταν τελειώσει η παράσταση όπως έκαναν μια ολόκληρη ζωή. Η σκηνοθέτης Άννα Χατζησοφιά λάτρεψε από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη σελίδα, το διήγημα που την άγγιξε και είπε μέσα της ότι αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει θεατρικό. Και έτσι έγινε.
Διανύοντας την δεύτερή του περίοδο, φιλοξενούμενο από το θέατρο Αλκμήνη που πολλές φορές έχω εκφράσει την αδυναμία μου, για μερικές ακόμα παραστάσεις, θέλει να ενημερώσει και άλλους ανθρώπους το βράδυ της Κυριακής εν όψει μιας ακόμα εβδομάδας που έρχεται και μπορεί να είναι διαφορετική από τις συνηθισμένες. Αυτό προκύπτει όταν οι ψυχές ενεργοποιούνται για να βοηθήσουν και σίγουρα κάποιους θα τους αγγίξει.
Δεν μπορούν να περιγραφούν τα συναισθήματα που βγάζει αυτό το κείμενο Δεν μπορώ να μεταφέρω τη μυρωδιά της θάλασσας, τη γεύση της λίμνης, του βουνού, το πώς ακούγεται ο ήχος από τα πλατάνια που τα φυσάει ο άνεμος... Τόσο δύσκολο είναι!
Οι τρεις γυναίκες περιγράφουν σημεία της ζωής τους που οι δαίμονες τις επισκέφτηκαν σκορπίζοντάς τες. Ο πόνος που θα ακουστεί, η αρρώστια που συμβαίνει, ο λάθος άνθρωπος που κακοποίησε, βίασε, ξεφτίλισε, επειδή μπορούσε, η αυτοάνοση νόσος που τις βρήκε λόγω βαθιάς απόγνωσης, για τους έρωτες που τις σημάδεψαν, για την αγάπη και το μίσος που γνώρισαν... Για τη ζωή που περνάει γρήγορα και αφήνει τις κρυφές ρυτίδες στην καρδιά που χτυπάει πιο αδύναμα, φορτωμένη με όλα αυτά που δεν σηκώνονται.
Οι τρεις γυναίκες αυτοσαρκάζονται, περιγράφουν με ειρωνεία, με χιούμορ, στιγμές τους και στιγμές με την συντροφιά κάποιας γυναίκας που είτε βοήθησε είτε αδιαφόρησε μην μπορώντας να αλλάξει τη ζωή τους όπως ακριβώς δεν το έκανε για την δικιά της.
Άλλες σιώπησαν.
Άλλες έφυγαν.
Άλλες φώναξαν.
Άλλες μίλησαν, αντέδρασαν απέναντι σε ό,τι προσπάθησε να τις δηλητηριάσει.
Λίγες.
Έστω.
Η κατάθλιψη είναι μια νόσος που δημιουργείται από το τοξικό περιβάλλον.
Μια παράσταση που πρέπει να παιχτεί σε σχολεία, σε ιδρύματα, σε δήμους· έχει πολλή δουλειά ακόμα να κάνει.
Εξαιρετικές ερμηνείες και από τις τρεις γυναίκες, που συγκλόνισαν. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τις τρεις ηθοποιούς, που κάνουνε τη γυναίκα στα 20 και κάτι, στα 40 και κάτι, στα 60 και κάτι, είτε ως τρεις είτε ως μία που διαχωρίζεται στις περιόδους. Ήταν όλες τους με υπέροχες ερμηνείες και εξαιρετική έκφραση και κίνηση.
Η μπουάτ είναι η κατάθλιψη, που ξεκινά και κορυφώνεται σαν τραγούδι που αλλάζει σε άλλο και σε άλλο πιο χαρούμενο ή πιο μελαγχολικό ύστερα από την πάροδο του χρόνου. Μια παράσταση που σε αφήνει ξέπνοο. Μια ιστορία που είναι κράμα πολλών ιστοριών και ορίζεται από την αγανάκτηση αλλά και την εξιλέωση. Μην μπερδευτεί κάνεις με τα φεμινιστικά διότι δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Είναι ένα μήνυμα από ανθρώπους σε ανθρώπους για βοήθεια.
Η Ιφιγένεια Καραμήτρου, η Ελένη Φίλιππα και η Τζίνη Παπαδοπούλου υλοποιούν αυτή την κραυγή φωνάζοντας δυνατά τις αλήθειες από τις ζωές τους στέλνοντας ξεκάθαρα τα μηνύματα που επιθυμεί η συγγραφέας αλλά και αυτό που οραματίστηκε η σκηνοθέτης διαβάζοντας την νουβέλα και που ταυτίστηκαν αρμονικά και φαίνεται στο αποτέλεσμα.
Η ονομασία της φοβερής αρρώστιας σε Καζαμπλάνκα είναι πολύ ευφυής από την συγγραφέα· κάτι σαν να προσπαθεί κάποιος, που υποφέρει, να μετατρέψει την αρρώστια σε κάτι πιο οικείο. Το έργο δεν έχει περιττά και υπερβολικούς συμβολισμούς. Ό,τι βλέπουμε είναι αυτό που πρέπει.
Ευχαριστώ την γλυκιά και χαμογελαστή Νταίζη Λεμπέση, την υπεύθυνη επικοινωνίας, για την καλύτερη παράσταση που παρακολούθησα διαθέτοντάς μου τις προσκλήσεις.
Επιμέλεια- διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
