Μία ξεχωριστή παράσταση, που είναι μια κατηγορία από μόνη της και μας μεταφέρει στο μέλλον όπου η τεχνητή νοημοσύνη έχει εξελιχθεί, έχει βούληση και διεξάγει έρευνες. Το Απόρρητο (New Constructive Ethics) του Ivan Vyrypaev διαδραματίζεται στο 2028, δηλαδή όχι και τόσο μακριά από την εποχή μας, κι αυτό είναι το πρώτο στοιχείο που χτυπά το καμπανάκι μέσα μας καθώς, όπως βλέπουμε παρακολουθώντας, η συνειδητοποίηση ενός μέλλοντος όπου η τεχνητή νοημοσύνη θα έχει σημαντική επίδραση στον άνθρωπο δεν είναι ανθοστόλιστη, ξέγνοιαστη ή χαρούμενη. Παράλληλα, η επιστημονική φαντασία που χαρακτηρίζει σήμερα αυτό το έργο δεν απέχει καθόλου από το να γίνει πραγματικότητα.
Με τη συμβολή της τεχνητής νοημοσύνης, λοιπόν, διεξάγεται μια έρευνα για την οποία καλούνται, επί πληρωμή, άνθρωποι να απαντήσουν σε μια σειρά εξατομικευμένων ερωτήσεων. Εμείς παρακολουθούμε τις συνεντεύξεις τριών επιστημόνων που λαμβάνουν μέρος και που έρχονται σε δύσκολη θέση, αντιμέτωποι με τις ίδιες τις ιδέες τους και τη θεώρησή τους γενικά. Ό,τι πιστεύουν και ό,τι απαντούν έρχονται σε σύγκρουση, οι ανταποκρίσεις τους περιέχουν αντιθέσεις που στριμώχνουν και τους τρεις τους ενώ το κοινό που παρακολουθεί μαθαίνει ανομολόγητες πτυχές τους.
Η παράσταση βρίθει νοημάτων, βάθους και προκαλεί σκέψεις, συζητήσεις και προβληματισμό. Οι διαστάσεις και οι προοπτικές της τεχνητής νοημοσύνης, που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα ή που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε, δημιουργούν εδώ ένα εκρηκτικό μείγμα από μία «βόμβα» η οποία δεν είναι καν βραδυφλεγής! Ο άνθρωπος δε, όσο προχωρημένος ή μορφωμένος ή κοινωνικά ανώτερος κ.ο.κ. κι αν είναι, βρίσκεται σε μειονεκτική θέση απέναντι στο ίδιο του το δημιούργημα· κι αυτό από μόνο του είναι τόσο τρομακτικό που σε ξεβολεύει αβίαστα.
Οι χαρακτήρες αντιμετωπίζουν τον ίδιο τους τον εαυτό, εσωτερικές συγκρούσεις, ωθούνται να διεκδικήσουν ακόμα και αυτονόητα (όπως η ελευθερία), ταρακουνιούνται από την ίδια τους την αλήθεια και αγωνιούν για μια δικαιοσύνη ερχόμενοι αντιμέτωποι με την ατομική τους ευθύνη.
Άκρως ενδιαφέρουσα εμπειρία που θα μπορούσε να αποτελεί ένα δοκίμιο φαντασίας, ένα κράμα επιστημονικής μελέτης και μυθοπλασίας, αν ήταν κείμενο σε ένα βιβλίο. Ως θεατρική παράσταση (κοινωνικό δράμα φαντασίας) χαρακτηρίζεται από σκηνική στασιμότητα αλλά διαθέτει μεγάλο κειμενικό εύρος όπως και ανατροπές. Οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών (Ταμίλλα Κουλίεβα, Χρήστος Στέργιογλου και Μαριάννα Κιμούλη) είναι ισορροπημένες ανάμεσα στον ρεαλισμό και σε ό,τι πρεσβεύει καθένας τους και πείθουν στο απόλυτο ως χαρακτήρες του έργου. Το σκηνικό είναι ευρηματικό και ιδανικό για την περίσταση προσφέροντας πολύ υπέρ της σκηνικής παραστασιοποίησης και η χρήση προβολών βίντεο αναβαθμίζει το σύνολο.
