Μπόλικη, ωραία ποίηση με συνοδεία όμορφης μουσικής είναι αυτή η συλλογή του Γιάννη Σπαβέρα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ιωλκός. Δεν ξέρω αν ο δημιουργός της, βάζοντας τόσες μουσικές επιλογές μέσα, επιδιώκει μια αρμονική συνύπαρξη στίχου και ήχου, όμως σε εμένα έτσι λειτούργησε, ως μια ολοκληρωμένη εμπειρία.
Το Πορτρέτο μιας φωνής διαθέτει ωραίες συνάφειες, όπως, για παράδειγμα, όταν οι ρυτίδες του νερού παρομοιάζουν με τις ρυτίδες του χρόνου στα πρόσωπα (π.χ. στο Δεν ήξερε) αλλά και ανάμεσα στα έργα που περιέχει, όπως στη σελίδα 22 (Απιστία) με τη σελίδα 23 (Σαγήνη) όπου δύο ανεξάρτητα κείμενα ενδυναμώνονται και αλληλοσυμπληρώνονται όταν διαβάζονται διαδοχικά.
Σημειώνω τη συμβολή της θάλασσας στους στίχους του και των σχετικών λέξεων... όπως και της εμβόλιμης μουσικής και υπογραμμίζω τη θλίψη που κουβαλούν αυτές οι σελίδες αλλά και την ποιότητα που βγάζουν.
Είτε γνωρίζεις κολύμπι / είτε όχι, / θα ναυαγήσεις.
Αν ήταν κρασί θα ήταν ένα πεπαλαιωμένο ακριβό μπουκάλι που θα απολαμβάναμε γουλιά γουλιά με ιεροτελεστία μην θέλοντας να το προσπεράσουμε βιαστικά· θα επιδιώκαμε να απολαύσουμε την κάθε πολύτιμη στιγμή του.
