Ένα έργο από τα πρώτα που έγραψε, σε νεαρή ηλικία, ο Ζορζ Φεντώ, ένας μεγάλος δημιουργός της κωμωδίας, με τίτλο Ράφτης κυριών που η πορεία του θυμίζει πολύ τη λογική του Μολιέρου στην κωμωδία και την σάτιρα συγκεκριμένων χαρακτήρων που έχουν σχέση με την πολιτική, τη θρησκεία και κυρίως την ηθική, που κάποιοι υποκρίνονται ότι υπάρχει κρυμμένοι κυριολεκτικά πίσω από το δάκτυλό τους. Έτσι, ο μεγάλος Μολιέρος και ο Φεντώ έχουν την ειρωνική διάθεση να υψώσουν αυτό το μεσαίο δάκτυλο ψηλά, μέσα από κωμωδίες του παραλόγου, που επιχειρούν επιτυχημένα την σάτιρα, αποφεύγοντας προσβολές έτσι ώστε να είναι πιο εύκολα «χωνευτό» σε οποιονδήποτε.
Ο Ράφτης κυριών ακολουθεί πιστά αυτή τη γραμμή, σε μια εποχή υποκριτικά συντηρητικής κοινωνίας που όμως τα πάθη και η ερωτική διάθεση ψάχνουν να βρουν –άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε όχι– τον τρόπο για να ικανοποιήσουν τις εκάστοτε ορμές και όλο αυτό με ένα ιδιαίτερο κείμενο και γρήγορη πλοκή.
Τώρα, τι ακριβώς χρειάζεται το ελληνικό Ράφτης κυριών... Μα φυσικά την κατάλληλη σκηνοθεσία και την στελέχωση των κατάλληλων ηθοποιών για την σωστή απόδοση στην σκηνή του έργου του Φεντώ. Όσο, λοιπόν, αφορά αυτά τα δύο υλικά, που συνθέτουν την επιτυχία της παράστασης, είναι εξασφαλισμένα διότι έχουμε στην σκηνοθεσία τον πολύ έμπειρο Γιάννη Κακλέα, εξαιρετικό γνώστη για το πώς να παιχθεί η παράσταση και ποιοι θα είναι αυτοί που θα στελεχώσουν την προσπάθεια.
Ξεκινώντας από τον εξαιρετικό Δημήτρη Μακαλιά, τον ράφτη των κυρίων, που σκίζει κυριολεκτικά στον ρόλο του προσφέροντας εξαιρετικά σε όλους εμάς μια άψογη εκτέλεση του πρωταγωνιστή της παράστασης. Κάθε φορά που τον παρακολουθώ διαπιστώνω ένα ακόμα λιθαράκι, που βάζει ο ίδιος στον εαυτό του για να γίνεται ακόμα καλύτερος. Μου θυμίζει εξαιρετικά του παλιούς πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου, που ύψωσαν την κωμωδία σε άλλα επίπεδα και οι ταινίες τους διατηρούν την αίγλη τους όσες φορές κι αν τις παρακολουθήσουμε. Δεν είναι εύκολο ζήτημα η κωμωδία άλλωστε, αλλά ο Δημήτρης Μακαλιάς την έχει κυριολεκτικά μέσα του.
Μαζί του οι τέσσερις πολύ καλές κυρίες, που ερμηνεύουν τις κυρίες με τα κρυφά τους πάθη: Νίκη Λάμη, Αθηνά Μουστάκα, Ροζαμαλία Κυρίου και Χριστίνα Θύμη, όλες όμορφες και λαμπερές και καλές ερμηνευτικά όπως και με τους πολύ καλούς ηθοποιούς Στράτο Λύκο, Γιάννη Λατουδάκη και Παναγιώτη Παπαϊωάννου που συμπληρώνουν άψογα αυτό το πολύ επιτυχημένο καστ.
Το θέατρο Γκλόρια, που φιλοξενεί την παράσταση, είναι ένας εξαιρετικός χώρος για παραστάσεις ποιοτικών έργων με ευγενικότατο προσωπικό. Πολύ έξυπνη είναι η εισαγωγή, στην αρχή του έργου όπου, σε κάποια διαστήματα, γίνεται μια ενημέρωση στο κοινό από τον πολύ καλό Στράτο Λύκο με τον Βάις Πράπα στη μουσική συνοδεία με μια όμορφη αλληλεπίδραση και πολύ χιούμορ. Τα σκηνικά, που χρησιμοποιούνται, είναι άψογα όπως και η μουσική και τα κοστούμια.
Δεν είναι εύκολο ζήτημα· μια κωμωδία θεωρείται από πολλούς δυσκολότερη από άλλα θεατρικά είδη και είναι απαραίτητο υλικό διασκέδασης σε τέτοιες εποχές που όλοι μας επιθυμούμε να ξεφύγουμε έστω για λίγο κι αυτό το κερδίζει ο Ράφτης κυριών.
Μια κωμωδία καταστάσεων, παρεξηγήσεων με ανατρεπτική διάθεση και γρήγορη πλοκή στα καλύτερά της λόγω, κυρίως, των τόσων επιτυχημένων συντελεστών που τη συνθέτουν πάνω και πίσω από την σκηνή του θεάτρου υπό το άγρυπνο βλέμμα του Γιάννη Κακλέα που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
