Στο "Double double" η συμφωνία αφορά δύο και το στοίχημα είναι περισσότερο από ενδιαφέρον, αφού τα λεφτά είναι καλά. Τους ενώνει ο κοινός στόχος και το αμοιβαίο κέρδος. Τους χωρίζουν όλα τα άλλα, καθώς πρόκειται για ανθρώπους που βρίσκονται -ή έτσι φαίνεται- σε αντίθετες πλευρές.
Έχει βραδιάσει στο Λονδίνο και στο πολυτελές διαμέρισμα των Τζέιμζ, με τις ακριβές συλλογές έργων τέχνης και το πορτραίτο της μητέρας να δεσπόζει στον χώρο, η Φιλίππα Τζέιμζ καλεί τον άστεγο Ντάνκαν. Εκείνος, φορώντας τα χιλιοτρυπημένα του ρούχα και έχοντας πάνω του τη σκόνη τού δρόμου, εκμεταλλεύεται την πρόσκληση για να φάει κάτι και προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τη συμπεριφορά της απέναντί του. Εκείνη προσπαθώντας να αποφύγει τη σκόνη του στρώνει με εφημερίδες το πάτωμα και σπεύδει να κάνει το deal προτού εκείνος χαθεί στους δρόμους της πόλης.
Οι δυο τους, διαφορετικοί σε πολλά, καλούνται να παίξουν τους ρόλους που θα τους χαρίσουν ένα γενναίο ποσό, το οποίο θα μοιραστούν εξίσου.
Δύο ίσα μερίδια μιας μικρής περιουσίας που σχεδόν αγγίζουν με τα δάχτυλα. Λίγες μέρες μόνο. Μια βδομάδα και τα χρήματα θα γίνουν δικά τους. Μία υπογραφή, για να κερδίσουν/αποχτήσουν το "όνειρο".
Το σχέδιό τους δείχνει βατό και ολοκληρωμένο.
Και απλό.
Είναι στ' αλήθεια τόσο εύκολο!
Είναι;
Τι είναι και τι δεν είναι, τελικά; Τι κρύβεται πίσω από τα προσωπεία; Ποιος κινεί τα νήματα;
Καθώς η ιστορία ξετυλίγεται, ο θεατής ανακαλύπτει συνέχεια νέα στοιχεία που αλλάζουν, αναπροσδιορίζουν και αναδιαμορφώνουν όλες τις σχέσεις με αποτέλεσμα η μία ανατροπή να διαδέχεται την άλλη. Οι αποκαλύψεις αλλάζουν την ιστορία για να δημιουργήσουν κάθε φορά μία νέα εκδοχή. Και το παιχνίδι συνεχίζεται... και έρχεται η ίδια η ζωή να αλλάξει τα δεδομένα, θέτοντας νέους κανόνες, εκεί που ο άνθρωπος έχει άλλα σχέδια.
 |
| Από το πρόγραμμα της παράστασης "Μισά μισά" στο studio Κυψέλης |
Χαρακτηριστικό του έργου, όπως αναφέρει ο Γιάννης Φίλιας, η γνησιότητα και η απομίμηση αποτελούν το θεμελιώδες δίλημμα. Το κείμενο δεν "παίζει" τόσο ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα όσο ανάμεσα στο γνήσιο και στο πλαστό. Σε αυτό το στοιχείο πρέπει να αναζητήσουμε την απάντηση στα ερωτήματα που προκύπτουν, όταν και όποτε προκύπτουν, με κορυφαία στιγμή το κλείσιμο της αυλαίας όπου ο θεατής καλείται να συμπληρώσει, ό,τι δε του έχουν πει με λέξεις, όπως επιθυμεί, θεωρεί ή αντέχει.
Οι συγγραφείς (Roger Rees και Rick Elice), καταξιωμένοι στο χώρο, έχουν συλλέξει αρκετά βραβεία για τα έργα τους. Εκείνο βέβαια που κάνει πάντα τη διαφορά είναι η αγάπη των ανθρώπων για το θέατρο, το μεράκι τους, η φροντίδα που βάζουν και η συνέπεια στις καλές δουλειές.
Και τούτη τη φορά η επιλογή του έργου και η σκηνοθεσία, από τον Γιώργο Λιβανό, είναι αξιοπρόσεκτη καθώς πρόκειται για έργο με ιδιαίτερο σασπένς και πλοκή ενώ απευθύνεται σε κάθε κοινό (και όχι μόνο σε καθαρόαιμους θεατρόφιλους). Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ και μαύρη κωμωδία ταυτόχρονα ενώ εμπλέκεται δυναμικά και ο συναισθηματισμός των χαρακτήρων, δημιουργώντας ένα επιτυχημένο κοκτέιλ, από εκείνα που έχουν περισσότερα από δύο συστατικά αλλά σε μια τέλεια αρμονία/ισορροπία δόσεων (είναι αφελές να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις κάτι).
Τους ρόλους ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Ισμήνη Καλέση και Αντώνης Ραμπαούνης ενώ η "φωνή" ανήκει -όπως και οι στίχοι- στον Γιάννη Φίλια. Τραγουδάει η Λαμπρίνα Ιγνατάκη. Στο Studio Κυψέλης, φυσικά.
