Εκεί δίπλα, σε ένα μικρό πέτρινο πεζουλάκι οι φιλενάδες κάθονται και συζητούν…
«Η Ζωή κινείται σε ένα διαρκώς εναλλασσόμενο τέμπο και οι άνθρωποι ακολουθούν τους ρυθμούς της. Γεγονότα, πράγματα και καταστάσεις διαδέχονται το ένα το άλλο κάθε στιγμή, με τις ζωντανές μορφές να δίνουν διάσταση στην τεθλασμένη ευθεία πρωταγωνιστώντας στον χορό της Ζωής».
-Τι μουρμουράς εκεί, Κακιά Μητριά;
-Μου δάνεισε η Σταχτοπούτα ένα βιβλίο και διαβάζω το εισαγωγικό, Ζαχαρίτσα μου.
-Τι υπόθεση έχει; Σου είπε τίποτα;
-Βέβαια μου είπε... αλλά έχει και υπογραμμισμένα κάποια κομμάτια. Μιλά για το χορό της ζωής, τα εύκολα και τα δύσκολα βήματά του… Πως τα χορεύουν οι άντρες, πόσο διαφορετικά οι γυναίκες. Μιλά για τις σχέσεις, τον έρωτα... Μέσα από μια ομάδα ανθρώπων που γνωρίζονται για να μάθουν… να χορεύουν!
-Με μπέρδεψες λίγο τώρα…
-Όχι, όχι… μην μπερδεύεσαι, είναι απλό! Ένας παραλληλισμός της Σχολής Χορού όπου συναντιούνται και την δασκάλα τους -την λένε Ζωή-, με την ίδια την ζωή.
-Μμμμ… Kατάλαβα… Άντρας ή γυναίκα είναι ο πρωταγωνιστής;
-Εδώ ο συγγραφέας μας την... φέρνει κάπως, καθώς ενώ νομίζεις στην αρχή πως ήρωας θα είναι ο Στέφανος με τον οποίο ξεκινά, στην πορεία ο πρωταγωνιστής είναι ο Πέτρος. Τη δική του ιστορία μας παρουσιάζει. Σίγουρα λοιπόν άντρας πρωταγωνιστεί και ο ψυχισμός του άντρα.
-Διάβασέ μου κάτι.
-«Εκείνη τη στιγμή, εντελώς απροσδόκητα, η ομίχλη, συνωμοτώντας με τον ήλιο, άρχισε να διαλύεται, αφήνοντας έκθετο το φυσικό τοπίο. Γήινες παραστάσεις μετρικά χωρισμένες δημιουργούσαν έναν υπέροχο ψηφιδωτό πίνακα, που τον έκοβε βίαια στα δυο ο δρόμος Αθήνας-Θεσσαλονίκης. Ξαφνικά, στο βάθος, πολυάριθμες ακτίνες φωτός άρχισαν να λαμπυρίζουν προς όλες τις κατευθύνσεις, επιστρέφοντας μηνύματα του ζωοδότη ήλιου.» (Σελ.13/14) Από τις πρώτες σελίδες μάς μιλά για τις φοβίες του Στέφανου: η πρώτη να δαμάσει το υγρό στοιχείο και η δεύτερη να κάνει ένα σωστό χορευτικό βήμα. Για τη δεύτερη αποφασίζει να πάει στην συγκεκριμένη σχολή. Εκεί θα βρεθούν μαζί πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, ο καθένας με τις ιδιαιτερότητές του… όπως της τυφλής Βιβιάνας. Στη σελ. 39, λέει γι' αυτό: «Η εικόνα συγκλόνισε για μια ακόμη φορά τον Στέφανο, διαπιστώνοντας την αγάπη της μικρής Βιβιάνας για τη ζωή, για οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα επάνω στη γη… Σκέφτηκε ότι κάθε διαδρομή έχει τα δικά της αξιοθέατα. Όσο δύσκολη κι αν είναι, υπάρχει πάντα ένα στέκι που σε περιμένει για ένα κέρασμα…»
-Όλα δηλαδή κινούνται μέσα από τη σχολή χορού;
-Όλοι σχετίζονται με τη σχολή αλλά όχι το βιβλίο έχει και εικόνες εκτός σχολής. Έχει ταξίδια, βόλτες, θέατρο… και σίγουρα ανατροπές όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή! Πρόσωπα που μένουν σταθερά στη σχολή αλλά και πρόσωπα που φεύγουν… ή κάνουν ένα μικρό πέρασμα… Και φυσικά σχέσεις ερωτικές, σχέσεις φιλίας… και εμμονές. Και πως ένα γεγονός ανατρέπει όλες τις σχέσεις και τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο…
-Μου φαίνεται η Σταχτοπούτα μόνο το τέλος δεν σου είπε! Χαίρομαι πάντως που έχουν φτιάξει τόσο οι δικές σας σχέσεις! Τα βιβλία έφεραν σ’ εσάς την ανατροπή… Τώρα πια τίποτα δεν την φοβίζει την γλυκιά μου.
-Εκτός από τον Κακό Λύκο… που φοβίζει τους πάντες!
-Που τον θυμήθηκες καλή μου, Κακιά Μητριά;
-Εκείνος μας θυμήθηκε… δεν τον βλέπεις;
-Απαπαπααααα… τι θέλει τώρα…. Αχ! Πέταξε τον φάκελο κι έφυγε…
-Τι γράφει;
-«Κάποια ορθογραφικά, απότομες εναλλαγές, κοφτός λόγος, ελάχιστες περιγραφές, θυμίζει σε αρκετά σημεία σενάριο-πληθώρα διαλόγων…»
-Μάλιστα… αρκετά δηλαδή βρήκε. Μα για δες! Δες ποιος άλλος έρχεται! Μα τον Κρίστιαν Άντερσεν! Η Μαίρη Πόππινς! Που πάει; Α! Να κι η Φίτσα! Θα ξέρει σίγουρα να μας πει.
-Γεια σας, παραμυθοκόριτσα!
-Φίτσα μου, τι γίνεται; Τι θέλει εδώ η Μαίρη Πόππινς;;;; Καιρό είχα να την δω…
-Α, έφερε μαζί ένα παιδάκι… τον Φανούρη!
-Τον Φανούρη; Ποιο παιδάκι είναι ; Γιατί το έφερε εδώ στο Δάσος των Παραμυθιών;
-Όταν διαβάσετε όλο το βιβλίο «Χορεύοντας με τη Ζωή» τότε θα καταλάβετε… Έτσι είναι πάντα ο Χορός της Ζωής…
Ευχαριστώ πολύ τις εκδόσεις Όστρια, καλά φθινοπωρινά παραμυθένια -κι όχι μόνο- ταξίδια για όλους! Κουκιδάκι respect….
Άκουγα Παναγιώτη Μάργαρη, Requiem for a dream / Classical Guitar
