Το «Flatiron» περιγράφει το πιο αποτρόπαιο γνώρισμα του είδους μας, την παιδική κακοποίηση στις πιο συχνές μορφές της. Κόντρα στον βασικό κανόνα της Φύσης -την επιβίωση του είδους- και σε αντίθεση με κάθε άλλο πλάσμα πάνω στη Γη, ο άνθρωπος κατορθώνει να ξεχωρίζει πλέον για τη σκληρότητά του απέναντι ακόμα και στους ομοίους του.
Στο ταξίδι των ανθρώπων στην αιωνιότητα, η φαντασίωση της “ευφυΐας” και της ανωτερότητάς τους έναντι των υπολοίπων ειδών αποτέλεσε μια ελπίδα που βαπτίστηκε “ευκαιρία”, γρήγορα όμως το δώρο αυτό μετατράπηκε σε εμμονή, γιγάντωσε τον εγωισμό με ψεύτικες υποσχέσεις και με διεξόδους που δημιουργούσαν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα έλυναν, έως το σημείο όπου το ταξίδι φτάνει πια στην αρχή του τέλους του: ο άνθρωπος στρέφεται απέναντι στα παιδιά του, τα κακοποιεί, τα σκοτώνει και -το πιο ειδεχθές απ’ όλα- τα φυλακίζει από τη στιγμή τη γέννησης τους στερώντας τους το δικαίωμα της επιλογής στη ζωή, υποχρεώνοντάς τα να διαλέξουν ανάμεσα σε προκαθορισμένα μοτίβα, μια διαδικασία που βαπτίζεται “εκπαίδευση”, χρόνια τώρα. Και, όπως το υπάκουο σκυλί, τα παιδιά μας μαθαίνουν τα νέα κόλπα κι μεγεθύνουν τον κακοήθη όγκο στον εγκέφαλο: τον εγωισμό.
Το τέλος φαντάζει προκαθορισμένο: θα γίνουμε το πρώτο είδος ζωής που αυτοκτόνησε, που εξαφανίστηκε από προσώπου γης μόνο του, από καθαρή εγωλατρεία.
Γράφει ο Νίκος Γκίκας με αφορμή την κυκλοφορία του θεατρικού του, Flatiron, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θεοδόση Αγγ. Παπαδημητρόπουλου, αποδεχόμενος της πρό(σ)κληση της στήλης Πλοκόλεξο, σύμφωνα με την οποία πρέπει να χρησιμοποιήσει δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Παρακάτω, ο ίδιος απαντά και σε μια μικρή συνέντευξη για το βιβλίο του.
Στην περίληψη διαβάζουμε:
Ἀπὸ τὶς Ἐκδόσεις Θεοδόση Ἀγγ. Παπαδημητρόπουλου κυκλοφορεῖ τὸ νέο θεατρικὸ ἔργο τοῦ Νῖκου Γκίκα: Flatiron. Ἕξι πρόσωπα συναντῶνται Δεκαπενταύγουστο στὸ ἰατρεῖο τοῦ νευροψυχολόγου Κοσμίδη μέσα στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας: ἕνας συνταξιοδοτημένος καθηγητὴς δευτεροβαθμίου ἐκπαιδεύσεως, ἕνας ἄνεργος, μία ὑπάλληλος ἀρτοποιείου, μία τραπεζοϋπάλληλος, μία συγγραφεὺς κ’ ἕνας δικηγόρος.
Ἀναμένοντες τὸν ἰατρό, ἀνακαλύπτουν ὅτι εὑρίσκονται στὸν χῶρο κλειδωμένοι· κατὰ τὶς τρεῖς πράξεις τοῦ δράματος θὰ φανερωθῇ ὁ σκοπὸς αὐτῆς τῆς μυστήριας συναντήσεως...
Ὁ ὅρος flatiron ἐχρησιμοποιήθη πρῶτα στὴν Εὐρώπη τοῦ ΙΔ΄ αἰῶνος. Πρόκειται γιὰ φαρδειὰ σιδερένια πλάκα, τοποθετούμενη σὲ ἀναμμένα κάρβουνα γιὰ ὥρα· πυρακτωμένη πλέον καὶ μ’ ἕνα πέρασμά της, ἔσβηνε ζάρες καὶ τσακίσματα· οἱ ἶνες ἐμαλάκωναν κάτω ἀπὸ τὸ σίδερο, καὶ κάθε ὑποψία -κάθε λεπτομέρεια ἀνωμαλίας στὴν ὕφανση- ἐξηφανίζετο. Οἱ πλέξεις ἐλάμβαναν πάλι τὴν ἀρχικὴ μορφὴ καὶ ἁρμονία τοῦ ἐνδύματος. Καθὼς ἐπροχωροῦσε ἡ τεχνολογία, οἱ τεχνικὲς σιδερώματος ἐξελίχθησαν κ’ ἐτελειοποιήθησαν, ὁπότε ὁ ὅρος περιέπεσε ἐν ἀχρηστίᾳ· πλέον ἀναφέρεται σὲ συγκεκριμένη στάση ὁμοφυλοφιλικῆς ἀνδρικῆς συνευρέσεως· συναντᾶται καὶ σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις παιδεραστικῶν βιασμῶν.
Σημείωση Νίκου Γκίκα: Αντικαθιστώ τη λέξη «αποτρόπαιο» με τη λέξη «όνειρο».
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Νίκος Γκίκας: Η εχθρότητα που δείχνει η κοινωνία απέναντι στα παιδιά.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ν.Γ.: Εκδίκηση.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ν.Γ.: Αποφεύγω να δίνω συμβουλές ανάγνωσης. Εύχομαι μόνο, μετά την ανάγνωση, ο αναγνώστης να αναρωτηθεί αν και κατά πόσο ευθύνεται κι ο ίδιος για αυτό που περιγράφεται στην ιστορία.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ν.Γ.: Η συνείδηση είναι πάντοτε ένας ενδιαφέρον προορισμός, αρκεί ο ταξιδιώτης να μην έχει προαποφασίσει πόσο θα προχωρήσει ή πόσο θα παραμείνει εκεί. Και να κάνει μερικά βήματα παραπάνω.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Ν.Γ.: Υπάρχει νόμος που να χωράει την αγάπη; Πείτε μου!
