koukidaki: Ο γλάρος έφυγε με το λεωφορείο

Η Καίτη Ιμπροχώρη στο Ο γλάρος με το λεωφορείο

Στις πρόβες ενός θιάσου στην Αθήνα συναντιούνται οι ήρωες από τον Γλάρο του Τσέχοφ με αυτούς από το Λεωφορείο ο πόθος του Ουίλιαμς και (ξανα-)συστήνονται αυτή η φορά μέσω των ηρώων που καλούνται να ερμηνεύσουν. Ζουν το σήμερα, πράττουν όσα δεν πρόλαβαν κι επιχειρούν ν' αλλάξουν την πορεία τους.

Για αυτά μας πληροφορεί το δελτίο τύπου της παράστασης, Ο γλάρος έφυγε με το λεωφορείο, που ανεβάζουν οι Θεατρίνων Θεατές στο Studio Κυψέλης, σε κείμενο Γιάννη Σολδάτου και σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού και Γιάννη Σολδάτου.

Πάθη, συγκρούσεις, χιούμορ και ένα τελικό κείμενο, που ποτέ δεν φτάνει, δημιουργούν τον καμβά πάνω στον οποίο οι Θεατρίνων Θεατές ολοκληρώνουν τη νέα αυτή δουλειά τους μέσω αυτοσχεδιασμών και του γραμμικού συμβολισμού, της μεθόδου που χρησιμοποιούν για τις δραματοποιήσεις των παραστάσεών τους.

Για αυτήν την ερωτική pop art κωμωδία, που φιλοδοξεί να κλέψει καρδιές, μιλούν οι συντελεστές...

Ο Γιώργος Λιβανός και η Καίτη Ιμπροχώρη ερμηνεύουν τον εαυτό τους, οπότε συμμετέχουν με αγάπη και πολύ κέφι στο έργο αυτό του Γιάννη Σολδάτου, που συνεργάζεται για ακόμα μία φορά με τους Θεατρίνων Θεατές. Το δεδομένο να υποκριθούν τους εαυτούς τους, τους προκαλεί θετικά συναισθήματα και το απολαμβάνουν.

Γιώργος Λιβανός: Σκηνοθετικά, είχαμε με τον Γιάννη, το ιδανικό πλαίσιο να εκφραστεί η τεχνική του γραμμικού συμβολισμού!

Η Μαρία Δρακοπούλου είπε: Μια ανατρεπτική παράσταση με κλασσικές αναφορές και στοιχεία σουρεαλισμού και μεταμοντέρνου κινήματος. Ο ρόλος μου, η Μπλανς, συναντά την ηθοποιό και η ηθοποιός καταρρακώνεται στη ζωή της μέσα από τη διαδρομή του ρόλου. Μιλάμε για ταύτιση ίσως. Το μόνο που δεν συμβαίνει είναι οι παράλληλοι κόσμοι να ενωθούν. Παράλληλο σύμπαν για την Μπλανς είναι η Νίνα και τελικά η ασυμβατότητα των χαρακτήρων τους δεν οδηγεί πουθενά. Και στη ζωή όμως έτσι συμβαίνει...

Ο Σωτήρης Αντωνίου, με τη σειρά του: Ο ρόλος του Τρέπλιεφ ενός εργατικού νέου που πασχίζει να εκφραστεί μέσω του θεάτρου ενώ στο μυαλό του κυριαρχεί η σχέση του με τη Νίνα, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και δραματουργικές εκπλήξεις στη σύγχρονη μεταφορά του. Ο γραμμικός συμβολισμός, που ο Λιβανός πρεσβεύει, βρήκε την ιδανική του έκφραση γιατί θεωρώ ότι μόνο μέσω αυτού θα μπορούσε να υπάρξει το έργο.

Ο Μάνος Τσιβιλής για τη συμμετοχή του: Τι συμβαίνει όταν ο Γλάρος του Τσέχοφ συναντάει το Λεωφορείον ο πόθος και φεύγει μαζί του; Ο ρόλος μου, ο Στάνλεϊ Κοβάλσκι του Λεοφωρείου ο πόθος, συναντιέται με τη Μπλανς, τη Στέλλα αλλά και τη Νίνα, και τον Τρέπλιεφ του Γλάρου και μέσα από τις οδηγίες του σκηνοθέτη, που προσπαθεί να δέσει τις δύο ιστορίες, τελικά κάνει αυτό που όλοι φοβόντουσαν αλλά κανείς δεν ομολογούσε... Σε μια δύσκολη εποχή θεατρικά με ένα επίσης δύσκολο έργο, ο Γιώργος Λίβανος κατάφερε να κρατήσει τους ήρωες σε μια ισορροπία, ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο, μέσα από τον ρόλο του σκηνοθέτη, ηθοποιού, δημιουργού ή όπως αλλιώς θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει ο θεατής.

Η Παναγιώτα Αβραμοπούλου για τον ρόλο της σημειώνει: «Ο γλάρος που έφυγε με το λεωφορείο» διαπραγματεύεται τις δυσκολίες τις οποίες αντιμετωπίζουμε στον χώρο του θεάτρου, τις προστριβές και την αγάπη να ανέβουμε πάνω στη σκηνή. Όταν διάβασα για πρώτη φορά το κείμενο μού θύμισε πολύ αυτό που στις ζωές μας περιμένουμε να αλλάξει κάτι για να ευτυχίσουμε. Κάποιος άλλος να αλλάξει κάτι ή να μας δώσει κάτι για να ευτυχίσουμε και αυτό φυσικά δεν γίνεται ποτέ γιατί για να βρούμε την ευτυχία μας πρέπει οι ίδιοι να αλλάξουμε και να πάρουμε στα χέρια μας τη ζωή μας, δίχως να περιμένουμε τίποτα από κανέναν. Ο ρόλος της Νίνας που κλήθηκα να ερμηνεύσω είναι διττός. Η Νίνα του Τσέχωφ και η Νίνα του Σολδάτου. Τις συνδέει η ευαισθησία και το όνειρο για την υποκριτική και τις ξεχωρίζει η θρασύτητα και η προκλητικότητα στη μια και η αθωότητα και ο παρορμητισμός στην άλλη. Το έργο, αν και αρκετά δύσκολο στη δραματοποίηση του, πιστεύω ότι στην σκηνή καταφέραμε ως ομάδα να επικοινωνήσουμε τον κόσμο αυτών των ανθρώπων, το όνειρο, την επιθυμία, τη φωτιά, που καίει μέσα τους, και τέλος την απογοήτευση και πού αυτή μπορεί να καταλήξει.

Τέλος, η Φαίη Χουλιάρα για τον δικό της ρόλο αναφέρει: Μια μη συμβατική παράσταση δύο κλασσικών έργων που εμπλέκονται μεταξύ τους για να βγάλουν ένα ανατρεπτικό αποτέλεσμα. Ο ρόλος μου συναντά τη δημοσιογράφο που μετατρέπεται σε ηθοποιό για τις ανάγκες μιας παράστασης. Η Στέλλα ισορροπεί μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου μέσα από τη σχέση της με τον Κοβάλσκι, τη Μπλανς και τη σχέση της με τη Νίνα η οποία αποτελεί αντανάκλαση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα.