Άγιος Νεόπλουτος

Διάλογος με τον Πεσσόα
Απέναντι στο βιβλίο της ανησυχίας

Γιάννη Σμίχελη

Σ' αυτό το μικρό αστικό σύμπλεγμα εγγράφονται όλα τα complex του αντιδραστικού μικροαστισμού με τρόπο τόσο φανερά υποκριτικό ώστε η φράση κρύβουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί να μπορεί να παραφραστεί ως στολίζουμε την πόλη μας με τα καραγκιοζιλίκια της αισχροκέρδειας. Γιατί αυτή η τελευταία δεν αποτυπώνεται μόνο στις υπερβολικές τιμές, που κατά καιρούς καθορίζονταν σε προϊόντα χαμηλότατης ποιότητας στο όνομα της πανέμορφης θεάς και της ξωτικότητας του περιβάλλοντος με τον ηλιόλουστο ουρανό και την δαντελένια ακρογιαλιά από χρυσαφένια αμμουδιά, γαλαζοπρασινορόδινα νερά και μουσικά βότσαλα, αλλά ακριβώς στον τρόπο διαχείρισης, συντήρησης και βελτίωσης του αστικού ιστού, των κοινόχρηστων χώρων και της περιβάλλουσας φύσης του. Ενώ στην Αθήνα υλοποιήθηκε, έστω και αργά, η κατασκευή του μετρό και η πεζοδρόμηση του κέντρου, στον Άγιο Νικόλαο, μέχρι σήμερα, δεν έχουν ούτε ένα στοιχειώδες δίκτυο αστικής συγκοινωνίας, μήτε έχουν πετύχει την αποσυμφόρηση της παλιάς πόλης από τα ΙΧ που είναι μικρότερη από την Πλάκα των Αθηνών ώστε ο πεζός και ο ποδηλάτης να απολαμβάνει το ειδυλλιακό ηλιοβασίλεμα πριν πιει και φάει και την πανώρια ανατολή ολομέθυστος και ξεσαλωμένος δίχως να απειλείται από τον κάθε πυροβολημένο οδηγό. Μέχρι σήμερα δεν γνωρίζουν τι εστί πεζοδρόμιο. Όλα καβαληκεμένα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Επιπλέον, ενώ στην Κολονία τα πάρκα βρίσκονται στο κέντρο της σε μια απέραντη έκταση ώστε να αποτελούν βασικό πνεύμονά της, στην κωμόπολη των νεόπλουτων το δέντρο είναι σπανιότητα και το πάρκο χαμένη υπόθεση και μιλάμε για πεντακόσια τετραγωνικά μέτρα ή ένα στρέμμα. Και όλα αυτά για τους πιο ηλίθιους λόγους. Όπως πού θα βάλω τα αυτοκίνητα –δυο τρία έχει ο καθένας– μα το μαγαζί μου είναι μακριά από το λιμάνι, τη λίμνη και την πλατεία και δεν θα έρχεται κανένας σε μένα αν δεν του επιτρέπεται να οδηγήσει το αυτοκίνητό του. Αλλά ο ύψιστος πολιτισμός της ντόπιας μπουρζουαζίας φαίνεται στον τρόπο προσέγγισης των πελατών: ψαροντούφεκο στον ώμο με γυαλισμένα τα καμάκια, βράκα για ένδυμα και πολεμικές τέχνες για διεκδίκηση πελατών ή πουκάμισο λευκό ανοικτό μέχρι την μέση με χρυσή αλυσίδα στον λαιμό, Seiko σαν πρησμένο μάτι με μπρασελέ ως χαλκάς και προφορικά ορνιθοσκαλίσματα με όλες τις γλώσσες να παρελαύνουν σαν φαφούτικες αλφαβήτες. Η γραφική πόλη με το μεγαλείο της χλιδάτης παρακμής, ιλουστρασιόν σαπίλας της κοντόθωρης χωριατοαστίλας. Και όλα αυτά περιτυλιγμένα από έναν σκυλάδικο μοντερνισμό με φιοριτούρες φολκορικές κλανολαδιές.

Ξέρω πως όσο προχωράω το γράψιμο τόσο και ο αναστοχασμός πάνω στις αναμνήσεις μου θα γίνεται όλο και πιο περίπλοκος και ταυτόχρονα λιγότερο αυθόρμητος. Όχι πως η λογική απουσίαζε ποτέ από τη ζωή μου αλλά έχω την βαθιά τεκμηριωμένη εντύπωση πια για τον εαυτό μου πως είμαι ένας ηλίθιος ευφυής, ένα μείγμα ηλιθιότητας του ήρωα του Ντοστογιέφσκι, με αυτή την φυσική αριστοκρατικότητα, την ανεπιτήδευτη που ρέπει στο άτοπο της αγαθότητας μόνο και μόνο για να νιώσει άνετα σ' έναν άβολο και δύστροπο κόσμο, έστω κι αν είναι στα χωράφια της ψυχασθένειας, της τρέλας, της απόκλισης του γραφικού, ακόμα και του γελοίου – αν και με εκνεύριζε αφόρητα επειδή υποδυόταν έναν παρόμοιο τύπο ο πατέρας μου για να την βγάζει λάδι από δύσκολες καταστάσεις και να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του φελλού. Από την άλλη, έχω συνείδηση της ευστροφίας μου και της αλματικής συμπεριφοράς μου. Πράγματι, έχει τη μορφή βατράχου, κατσικιού και κουνελιού. Όλα στην πλευρά των θυμάτων της διατροφικής αλυσίδας των σαρκοβόρων. Ίσως ξεφεύγει ο πρώτος λίγο από τον κανόνα αλλά όχι και πολύ ώστε να την γλιτώνει. Ο άνθρωπος, πάντως, τρώει ευχαρίστως τα βατραχοποδάρα ως λιχουδιά που παραπλανεί την αηδία αρκεί να σερβιριστεί το πιάτο ως καλαμαράκια. Κάτι ανάλογο με τα σαλιγκάρια που τα κάνουν κεφτεδάκια. Αυτό λοιπόν που μ' έπεισε ν' ακολουθήσω τον Πεσσόα στη συγγραφή αυτού του βιβλίου ήταν ότι το κείμενο, που είναι ένας μονόλογος του μυαλού προς τον εαυτό του, συμπεριφέρεται ως σώμα, δηλαδή δεν είναι εγκεφαλικό, αν και είναι ορμώμενο από την σκέψη, αλλά επικεντρώνεται στην πολυπλοκότητα της λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού όχι μόνο ως υλική διάσταση αλλά και σε όλα όσα είναι μη πραγματικά. Άλλωστε, τι άλλο μπορεί να είναι η αντιύλη παρά μόνο η ανυπαρξία που γεννά τα υλικά αντικείμενα χάρη στην μεσολάβηση του φωτός δηλαδή της ενέργειας. Και αυτός ο όρος της φυσικής, ο τόσο αγαπημένος στον Αϊνστάιν, που παραπέμπει στον περίφημο τύπο του, είναι τόσο πολυδιάστατος ώστε να μας απελευθερώνει από κάθε καλούπι ορθολογισμού, τυπολογίας και περιχαράκωσης ακόμα κι αν όλα ξεκινάν ακριβώς από τον θετικιστικό τυπικό ορισμό. Είναι κάτι ανάλογο με τη φράση «η κατάργηση της θρησκείας κατά θρησκευτικό τρόπο». Διότι αν, τέλος πάντων, υπερφυσική πίστη σημαίνει επαφή με το συμπαντικό, κανένας ηθικός κανόνας και κοσμοθεωρητικό δόγμα δεν μπορεί να σταθεί στο άπειρο του παντός και άρα εκκοσμικεύεται από μόνο του με σκοπό την κατοχή ενός χωραφιού επικράτησης και κυριαρχίας.

Ο Πεσσόα, λοιπόν, γύρω από την ανησυχία γράφει ένα πολύπτυχο και δαιδαλώδες έργο που έχει τέτοια αρμονία, γαλήνη και ελευθερία ώστε δεν είναι λαβύρινθος, μήτε παρανοϊκό και ανταποκρίνεται στη λέξη ζωντανό σώμα, γιατί η ζωή αποδεικνύεται μόνο με την παρουσία ενός οργανισμού, ο οποίος δεν καθησυχάζει με τίποτα, διαρκώς ψάχνει και όλο πασχίζει να κατασκευάσει θεωρήματα και ιδεολογίες τόσο όσο μια βαθιά ανάσα, για να μπορεί να ανησυχήσει ξανά για να πάει στην επόμενη ανάσα της γαληνευμένης ανάπαυσης μιας ελάχιστης ολόκληρης στιγμής ψευδαισθησιακής ηρεμίας, ακριβώς επειδή η γαλήνη έγκειται στην αρμονία των δυο φάσεων που εννοούν την ατέρμονη αναζήτηση. Η ανησυχία λοιπόν του Πορτογάλλου ποιητή είναι ευτυχία της μακροζωίας. Στο δικό μου βιβλίο, σ' αυτό εδώ δηλαδή, που μόλις τώρα, σε κάθε τώρα του παρόντος του σώματός μου, τοποθετώ ως κεντρικό όρο τη λέξη φύση. Γιατί και ο Θεός ακόμα είναι φύση εφόσον, μέχρι να αποδειχθεί πειραματικά η ύπαρξή του και ο ρόλος του στη δημιουργία του κόσμου, είναι απλά ο καθαρός νους, δηλαδή μια ιδέα που απορρέει από την νοησιαρχία ή το σύμπαν, με την εσωτερική του ικανότητα αυτογέννησης και αυθυπαρξίας. Άρα γέννημα της ανθρώπινης σκέψης, γιατί ο άνθρωπος στοχαζόμενος πάνω στην έννοια θεός τής αποδίδει κάθε φορά και μια υπερβατική φύση, δηλαδή μια ύπαρξη που η φύση της υπερβαίνει τη φύση. Δηλαδή η φύση επικυριαρχεί και δεσπόζει στη φύση για να καταδείξει την ανωτερότητα της φύσης του υπερφυσικού επί της φύσης του φυσικού. Επομένως, όλα είναι φύση, όπως η φυσιολογία του σώματος, η φυσιολογία των ασθενειών ή η φύση της κοινωνίας και η φύση είναι βασική προϋπόθεση για τη ζωή, την κοινωνία, την πολιτεία και την πίστη. Άρα και η αφοσίωση σε ιδέες δίχως αποδείξεις, παρά μόνο εκ πεποιθήσεως και αγωγής, είναι και αυτή φυσική. Ως εκ τούτου και η απομάκρυνση από τη φύση, η αλλοίωση και αποξένωση από την φυσική υπόσταση και το φυσικό περιβάλλον. Η αλλοτρίωση του εργάτη από το έργο του λόγω εκμίσθωσης από τον καπιταλιστή είναι φυσική. Τουτέστιν, η μικρή πόλη που ενηλικιώθηκα και χρεοκόπησα και η οποία είναι τόσο παραμορφωτική και παραμορφωμένη και αφύσικη είναι απολύτως φυσικά φυσική. Και η υπέρβαση ως ατομική επαναστατική πράξη για τη λύτρωση από αυτή την κατάσταση είναι υπερβατικά φυσική, γιατί η δράση προϋποθέτει σώμα και το σώμα ως πλήρες, αυτάρκες, αυτεξούσιο ον είναι το φυσικό προαπαιτούμενο που μέσω του μυαλού κατασκευάζει προτάσεις λογικές, οι οποίες δεν ήταν γνωστές στη λογική του εγκεφάλου πριν το σώμα τις εκφράσει πρώτα σιωπηρά και μετά αυθόρμητα με λέξεις. Άρα, το σώμα ως φύση είναι η ζωή που γεννά λογική, η οποία δεν προϋπήρξε. Και πέρα από τη λογική, η φύση ως προϋπόθεση της ζωής φέρει την ίδια τη ζωή, η οποία τροφοδοτεί τη φύση με την ίδια και νέα φύση. Το σώμα, λοιπόν, είναι η φύση της ζωής και η ζωή που δημιουργεί φύση. Επομένως, όσο και αν οι θεωρητικούρες του μετανθρωπισμού επιδιώκουν να μας πείσουν για την ατέλεια του ανθρώπινου σώματος και την τελειότητα της τεχνητής νοημοσύνης, της πιο εξελιγμένης, δεν μπορεί η τελευταία να είναι ανώτερη από τη φύση αφού ακόμα και αυτόνομη δεν παύει να κατασκευάστηκε με βάση τα γνωστά δεδομένα της έρευνας του ανθρώπινου εγκεφάλου έστω κι αν κρατιούνται ως επτασφράγιστα μυστικά σε κλίκες δήθεν αριστοκρατικής προέλευσης, με οποίο κριτήριο και αν οριστεί η αριστεία τους. Γιατί το ίδιο το DNA φέρει το άπειρο που επικαιροποιείται στο κάθε σώμα υπό ορισμένες συνθήκες σε συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο, οπότε το ίδιο και αυτό σώμα, υπό άλλους όρους, θα ήταν μια άλλη ζωή. Άρα μπορούμε να βιώνουμε πράγματι την ίδια στιγμή παράλληλες ζωές με ποικίλους τρόπους και ν' αναπτύσσουμε ιδιότητες και ικανότητες παντελώς άγνωστες σε μια μόνη εκδοχή του εαυτού μας. Γιατί η απειρομορφία μας είναι η πεμπτουσία της ζωής και η φύση της φύσης ώστε τίποτα το τεχνητό να μπορεί να τη ξεπεράσει παρά μόνο να την υποστηρίξει ή να την βοηθήσει. Όλα τα αλλά, περί παγκόσμιας διακυβέρνησης μέσω νοημόνων υπολογιστών και μηχανών, δεν είναι παρά η εγκαθίδρυση μιας νέας θρησκείας συνεπικουρούμενη από όλα τα επιστημονικά εργαλεία της καταπίεσης, της καταστολής και της ποδηγέτησης. Όμως, πια, η επιβολή μειονοτήτων επί πλειονοτήτων αδρανών και πειθήνιων είναι αδύνατη, γιατί η ανθρώπινη φύση εξελίσσεται τόσο ραγδαία ώστε να μην μπορεί να την οραματιστεί μήτε ο πιο φαντασιακόπος επιστήμονας ή συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Και οι ελίτ θα την βρούνε κυριολεκτικά από κει που δεν το περιμένουν, δηλαδή από το ίδιο τους το είναι αλλά και από το άγνωστο των υποστηρικτών τους.

Το σώμα μας εμπεριέχει άπειρα σώματα και άπειρους ανθρώπους, όχι μόνο του παρελθόντος αλλά και του μέλλοντος στο κάθε τώρα που έχουμε την ανάγκη να εκδηλωθούμε ελεύθερα και προς στόχο μιας συγκεκριμένης ολοκλήρωσης σε μια αέναη διάχυση που περιλαμβάνει άπειρες πορείες. Σίγουρα μπορούμε να βρισκόμαστε ταυτόχρονα σε πολλά διαφορετικά μέρη, με πολύ αλλιώτικους ανθρώπους, για εντελώς άσχετους μεταξύ τους λόγους και σε ποικίλες χρονικές στιγμές στο φάσμα του ενιαίου χρόνου. Γιατί ο τελευταίος όσο σχετικός είναι άλλο τόσο και ενιαίος και δεν ισχύει ο τεμαχισμός σε παρελθόν, παρόν και μέλλον, παρά μόνο ένα συνεχές παρόν. Είναι σημαντικό να αναπτύξουμε τις μεθόδους επικοινωνίας που ο θετικιστικός ορισμός της εξ απλουστευμένης ύλης μας έχει φυλακίσει σε μια μηχανιστική λογική της ύπαρξης σε βαθμό να υποβιβαζόμαστε οι ίδιοι σε μηχανές. Υπάρχουμε πέρα από τη φαντασία μας αρκεί να πιστέψουμε στην αρχή του αυθύπαρκτου και αυτόφωτου, δηλαδή στον ορισμό της ελευθερίας που ορίζει πως εμείς οι ίδιοι θα απελευθερωθούμε από τα δεσμά που εμείς οι ίδιοι ορίσαμε στην ύπαρξή μας. Τίποτα δεν γίνεται με οργή, ακόμα και η οργή εξοργίζεται με την οργή της. Ναι, είχα πολλή οργή μέσα μου, δεν τους καταλάβαινα, μου φαίνονταν απλοϊκοί και τετριμμένοι. Η υποκρισία τους με την προσποιητή οικειότητα χτύπαγε τα νεύρα μου στο δόξα πατρί και ήθελα να ανυψωνόμουν ψηλά, πολύ ψηλά, μέχρι τα βάθη ενός σκοτεινού, θυμωμένου, ηλεκτρισμένου ουρανού και να κατεβάζω αστραπές σαν να διευθύνω ορχήστρα, από κάμποσα μπράτσα του Διός, που έχουν κατεβάσει τα ρακοσκονάκια τους και διαολισμένα διαολίζονται με τους διάολους των μικροσυμφερόντων. Το βράδυ του θανάτου του, ο Νίκος, περνώντας από το περίπτερο να πάρει τσιγάρα, κούναγε το κεφάλι υποτιμητικά λέγοντας στον περίπτερα τα μουσκάρια τι καταλαβαίνουν που τα κάνουν μασούρια, έριξε μια ροχάλα στο χώμα, μαύρο φλέγμα, γύρισε το βλέμμα στον ουρανό και έφυγε σεληνιασμένος για να μην γυρίσει ποτέ ξανά. Αυτή η πόλη ήταν μια θεατρική σκηνή παζαρέματος, καμακιού και πουλήματος. Οι πουλημένοι πουλούσαν τον εαυτό τους από βαρεμάρα. Μόνο αυτό ήξεραν να κάνουν κι όταν δεν το έκαναν έσκαγαν από το κακό τους και προσπαθούσαν να ξεπουλήσουν τον διπλανό τους από κακία. Η Αγία Τριάδα επέβλεπε το πανηγύρι ευλογώντας το αλισβερίσι των απατεώνων. Έτσι αυξανόταν το μεγαλείο της ώστε η κερδοφορία με τη λιτανεία των παθών να ανεβαίνει τον γολγοθά της τσέπης των ξενοδόχων. Στην κορυφή, μια πισίνα από χρυσάφι και οι επενδυτές ν' ανάβουν τα σπίρτα των πούρων τους στα ξύλα των σταυρών του σταυρωμένου αντιστασιακού παρελθόντος για τον αγώνα της ελευθερίας. Χτυπά η καμπάνα πένθιμα και κατηφορίζουν τα μασούρια στη λίμνη για την τελική πράξη. Ο Ιούδας ήδη στημένος, κρεμασμένος στη μέση των ήρεμων νερών, ψελλίζει το μοιρολόι του θανάτου του σαν τον Σεφερλή με το ειρωνικό χαμόγελο του κοκοβιού. Όλοι σκάνε σε νευρικό γέλιο και η φιλαρμονική βουλώνει την τρύπα που άνοιξε στο νερό με τρυπάνι η δημοτική αρχή για να αδειάσει την ψευδολίμνη από το θαλασσινό νερό και να φτιάξει γη προς πώληση για το κτίσιμο ξενοδοχείων πάνω στην αμμουδιά της. Το Άγιο Πνεύμα ευλογεί τους τραπεζικούς λογαριασμούς του Θεού και του Χριστού στην τράπεζα των διατιμημένων οριζόντων. Το μέλλον μας λαμπρό, δηλώνει ο παπάς τείνοντας την ανοιχτή παλάμη στην γριά χήρα αρχόντισσα του ταγματάρχη κομμουνιστοφάγου της χωροφυλακής. Αποστολή εξετελέσθη, το επαρχιακό άστυ επροφυλάχθη, η εισβολή των Βουλγαροσυμμοριτών απετράπη, οι πολίτες είναι ασφαλείς και η πόλη κυρία του πλούτου της. Να ξεκινήσει η πώληση των μετοχών.

Τα χελιδόνια ξύπνησαν εντός αποχωρητηρίου και γεννούσαν νεοσσούς τουρίστες που έπεφταν μες στην λεκάνη βουλιάζοντας στα νερά της αποχέτευσης για το μεγάλο μακροβούτι στα σκοτεινά νερά του χρυσοσκάτουλου παραθερισμού. Οι γλάροι ψήνονται στις ξαπλώστρες των ερειπίων και οι τσιπούρες τσιτσιρίζουν στα τσιπουράδικα βυθισμένες στην παραζάλη του χυδαίου κροκόδειλου. Τα έντομα έχουν κλάσει ρέγγες και ρουφάνε τις κοκαΐνες των χαμένων ευκαιριών. Όλα μυρίζουν Dior χαβούζα. Ο ποιητής χεσμένος στις ρακές κατρακυλάει στα πόδια των παιδιών, στο πατητήρι της γκλαμουριάς. Ποδαράκια γουρουνίσια, κατσικοπόδαρα, φορώντας χρυσές αλυσίδες τσαλαπατάνε τα λόγια για την απόσταξη των αντανακλάσεων. Ο ποιητής στον δεκαπεντασύλλαβο της πλεκτάνης φτύνει ροχάλες αναμασημένων παραδόπιστων λογυδρίων. Τα κάγκελα είναι καρφωμένα παντού, αόρατα στα εσωτερικά δρώμενα των άντερων της κλανοημέρευσης. Ο ήλιος λιώνει σαν πλαστικό πέπλο πάνω στα γυμνά σώματα της ηδυπάθειας και τα χρόνια έχουν την κραυγή του κούκου. Οι λεμονόκουπες αιωρούνται σαν δρεπάνια στις ψεύτικες αποχρώσεις της πανωλεθρίας και τα τζιτζίκια τρυπάνε το σαρκίο της αποχαύνωσης με τα μάτια του μπανιστιρτζή. Όλα δεν θυμούνται. Όλα δεν έχουν εικόνες, όλα δεν είναι ανάμνηση, όλα είναι μια ξεδοντιασμένη αποικία δρακόσαυρων και οι παπούλες ξεροσταλιάζουν μπρος στον χλεμπονιάρη Δον Ζουάν των ονειρώξεών τους. Πλανιέται η ρουφήχτρα ασυμβίβαστα σαν μια αλεστική λουλού με γουστόζικο θανατηφόρο βλέφαρο. Τα καντήλια της αμαρτίας πια καίνε κηροζίνη και ρίχνουν κάτι αστραπιαίες βουτιές στου διαόλου τον πατέρα ώστε ακόμα και ο σατανάς μένει κόκκαλο. Άλλωστε είναι παιδί του Θεού κι αυτός, τι μπορεί να κάνει μπροστά στην παντοδυναμία του παρά να υποκύψει στην αποχαύνωση που του ανάθεσε. Έκπτωτος, ξετσίπωτος αλλά ο πανάγαθος τα πάντα ορίζει, βλέπει, γνωρίζει. Αφού αυτός μας έπλασε, άρα έφτιαξε και τον δαίμονα του κακού για να το παίζει αυτός ουδέτερος παρατηρητής. Οι τσατσάδες με τις μαύρες πλερέζες ρίχνουν τα σταυροκοπήματα μπρος στις εισόδους των τραπεζών καθώς οι διευθυντές τους μοιράζουν απλόχερα υπερτοκισμένες πορνοταινίες. Μπίζνες σημαίνει κάτσε να σε φυτέψω στην κοπριά της υπεραποδοτικής παραμόρφωσης. Όσο πιο καπάτσος είναι ο κώλος της τσέπης σου τόσο πιο γεμάτο στόμα θα πετύχεις στην αποθησαύριση των τοξικών επαίνων. Τράβα ντουγρού μανάρι μου στα πέρατα των παραφύσεων και οι παραφυάδες της παπαριάς θα δώσουν νόημα στο έμβολο της ηδονής σου. Όσο πιο αρρωστημένα στήνεσαι για τα φράγκα τόσο πιο υγειώς πλουτίζεις και εφόσον δεν διστάζεις να γραπώσεις τα απολειφάδια των ξεζουμισμένων στην επικερδή πράξη του σφαγείου των ψυχών τότε θα γίνεις ο βασιλιάς στο βασίλειο του βασιλικού οχετού. Οι επενδυτές συνάντησαν τους ιερείς στο βλάσφημο της νηφαλιότητας και με τους εξωφρενισμούς του κυνισμού ντύθηκαν όλοι μαζί τον εξοπλισμό του νεκροθάφτη, χτύπησε η καμπάνα του χρηματιστηρίου στα αφτιά των επίδοξων νεόπλουτων, όλα γίνανε ματωμένο χρήμα. Βγήκαν τα κοράκια στον δρόμο και εκτελούν μαγαζάτορες. «Σας παρακαλούμε να το κάνετε διακριτικά» οι κατάδικοι τους λένε. Μην μας πάρουν χαμπάρι οι χρηματαγορές και πέσει βαθμίδα κερδοφόρας επενδυτικότητας η χώρα από τα μπουρδέλα αξιολόγησης του βιτριολιού. Ο καπαμάς έχει πολλά ποδάρια αρκεί να πληρωθεί αναλόγως και όλοι αφοσιώνονται στο θεάρεστο έργο της σαλαμοποίησης. Καθώς ωριμάζουν οι σάρκες τους στην αποθήκη των πανωτοκίων ξεκινά η κοπτική μηχανή τη διανομή των κερδών. Αφού βοσκίσουν τα απομεινάρια της ξεπουλημένης αξιοπρέπειας, τους ρίχνουν κι ένα ελέησον ημάς σε μακελελέ στιλ. Η υπογραφή της μεταβίβασης της ανωνυμίας τους εξασφαλίζεται με την δικαστική πράξη των ενοχών τους στο κόκκινο χάλι του κτηνιάτρου. Όλοι μαζί υμνούν το σφαγείο.

Ο Νίκος καπνίζει και με τα δυο χέρια και πίνει με τις άπειρες τρίχες της κεφαλής του. Όλα μαζί τα ρακοπότηρα μες στην έκσταση τραγουδάνε τον ομφαλό της υφηλίου στα γόνατα πανώριων παραφράσεων. Η νύχτα ξεσπά σαν μια καλοκουρδισμένη αγκινάρα και εξαπολύει τα αγκάθια της στο διηνεκές του αδικαιολόγητου. Κάπως έτσι όλοι οι εγκληματίες πολέμου, στον ακήρυχτο της καταστροφής, συλλαμβάνονται με τα βρακιά κατεβασμένα και τα κωλαράκια τους αγκυλοστεφανωμένα. Ο Γρηγόρης κατεβάζει πλάκες τα σύννεφα και τα σκαλίζει με το σπινθηροβόλο βλέμμα του αγριάνθρωπου. Από ουγκ σε ουγκ φτιάχνει ποιήματα Βίκτωρ Ουγκώ και ο Γιάννης Αγιάννης, με καρβέλια τα κύτταρα της συνείδησής του, μαστουρώνει τους φτωχούς για την εξέγερση. Κάθε καπίκι ελευθερίας απαιτεί το αντίδοτο στη διαρκή δηλητηρίαση.

Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του Θανάση Μυλωνά.

Το πεζογράφημα αποτελεί απόσπασμα του βιβλίου του Γιάννη Σμίχελη Άγιος Νεόπλουτος: Διάλογος με τον Πεσσόα - Απέναντι στο βιβλίο της ανησυχίας, που δημοσιεύτηκε σε 42 μέρη στο koukidaki.gr από τις 25 Απριλίου 2025 και κάθε Παρασκευή. Ξεκινήστε την ανάγνωση από εδώ ή συνεχίστε στο επόμενο.