Μια τοιχογραφία ψυχών και εποχών
Ένα βιβλίο που το διασχίζεις σαν να περπατάς μέσα σε έναν πίνακα, όπου κάθε πινελιά κρύβει ένα πρόσωπο, μια εποχή, μια μυστική πληγή. Η αίθουσα του θρόνου του Τάσου Αθανασιάδη είναι μια αναγνωστική εμπειρία σε μια εποχή που τείνουμε να αναπολούμε. Δεν είναι απλώς ένα μυθιστόρημα, είναι η αποτύπωση μιας Ελλάδας που ανασαίνει ανάμεσα σε δύο κόσμους: τον παλιό, φορτωμένο με παράδοση και ιεραρχία, και τον νέο, που ζητά να γεννηθεί με κόπο και αίμα.
Ο Αθανασιάδης, με την απαράμιλλη αφηγηματική του δεξιοτεχνία, χτίζει ένα σύμπαν ανθρώπων που μοιάζουν οικείοι, ακόμα κι όταν ζουν μακριά από το σήμερα. Οι ήρωές του δεν είναι ήρωες με την κλασική έννοια, είναι άνθρωποι με φόβους, φιλοδοξίες, έρωτες και λάθη που τους στοιχειώνουν. Και μέσα σε όλα αυτά, Η αίθουσα του θρόνου γίνεται σύμβολο: χώρος εξουσίας, αλλά και εσωτερικού εγκλεισμού. Η αίθουσα του θρόνου είναι ένας τόπος όπου το μεγαλείο ακουμπά την τραγικότητα.
Η γλώσσα του είναι κατανοητή, γλαφυρή, πυκνή, ρέει αβίαστα και σε χαϊδεύει σαν μετάξι. Οι περιγραφές του, πότε τρυφερές και πότε αδυσώπητες, δημιουργούν μια αίσθηση ότι η ιστορία δεν διαδραματίζεται μόνο στις σελίδες, αλλά και μέσα μας. Είναι ένα κείμενο που σε αναγκάζει να σταματάς, να σηκώνεις τα μάτια από το χαρτί και να σκέφτεσαι: «Κι εγώ... κάπου εδώ έχω σταθεί.».
Διαβάζοντάς το, δεν μπορείς να μη νιώσεις ότι αυτό που τελικά αφηγείται ο Αθανασιάδης δεν είναι απλώς η μοίρα μιας οικογένειας ή μιας εποχής, αλλά η αιώνια πάλη ανάμεσα στο φως και τη σκιά που κουβαλά κάθε άνθρωπος. Η αίθουσα του θρόνου είναι ένα ταξίδι στον χρόνο, μα κυρίως στην ανθρώπινη ψυχή, κι αυτό είναι που την καθιστά αληθινά αθάνατη.
Στο τέλος, κλείνεις το βιβλίο με ένα παράξενο αίσθημα πληρότητας και απώλειας μαζί. Σαν να συνάντησες ανθρώπους που αγάπησες και τους αποχαιρέτισες στην ίδια στιγμή. Και ίσως αυτό να είναι η μεγαλύτερη μαγεία της λογοτεχνίας: να μας θυμίζει πως κάθε θρόνος, όσο μεγαλοπρεπής κι αν είναι, μένει άδειος αν δεν τον γεμίσει η ανθρώπινη καρδιά.
Ο Τάσος Αθανασιάδης (1913-2006) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες πεζογράφους και ακαδημαϊκούς, γνωστός για την αριστοτεχνική του αφήγηση και την ικανότητά του να σκιαγραφεί βαθιές ψυχολογικές και κοινωνικές τοιχογραφίες. Γεννημένος στη Μικρά Ασία, έζησε την προσφυγιά και τη μετακίνηση· εμπειρίες που διαπέρασαν το έργο του με νοσταλγία και ιστορική συνείδηση. Σπούδασε Νομικά, αλλά η λογοτεχνία υπήρξε η μεγάλη του κλίση, οδηγώντας τον σε μια πλούσια συγγραφική πορεία όπου συγκαταλέγονται Οι Πανθέοι, Η αίθουσα του θρόνου και Ο Θεός αγαπάει τον Χαβιάρη, ενώ πολλά από τα βιβλία του μεταφέρθηκαν στην τηλεόραση με μεγάλη επιτυχία. Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από το 1986, άφησε πίσω του ένα έργο που εξακολουθεί να συγκινεί και να προβληματίζει, γεφυρώνοντας την ιστορική αφήγηση με τον λυρισμό της προσωπικής μνήμης.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Το μυθιστόρημα του Τάσου Αθανασιάδη Η αίθουσα του θρόνου κυκλοφόρησε από την Εστία
