Ένα έργο με τον τίτλο Ο σταθμάρχης, που βασίζεται κυρίως στη νουβέλα του Ντίκενς με τίτλο The Sighal-man, έγραψε ο Γιώργος Αγγελίδης σκηνογραφώντας τον φόβο του ανθρώπου για τον θάνατο, για την ίδια του την ύπαρξη, σε έναν εξαιρετικό μονόλογο από τον Βύρων Κόλαση σε σκηνοθεσία της Νατάσας Παπαδάκη.
Έχω επισημάνει πολλές φορές ότι οι μονόλογοι είναι το πιο δύσκολο είδος θεάτρου διότι είναι ο ηθοποιός, η σκηνή και ο κόσμος χωρίς καμιά, επί της ουσίας, βοήθεια. Όταν αυτό πετυχαίνει, αναδεικνύεται το ισχυρό ταλέντο του ηθοποιού που τολμά και εκτίθεται μόνος του. Ο Βύρων –ξεκινώ από αυτό που είναι από τα πιο σημαντικά– περνάει με εξαιρετική άνεση την πρόκληση που του δόθηκε σε ένα πολύ δύσκολο κείμενο, που θέτει πολλές αξίες και ερμηνείες στη διάρκειά του.
Ο σταθμάρχης είναι μια αφιέρωση σε όλους αυτούς που κρύβονται αθέατοι υπηρετώντας πιστά τα σημεία που έχουν αναλάβει. Δεν τους βλέπουμε συχνά αλλά είναι πολλοί.
Στην υπόθεση, ο πρωταγωνιστής, ένας σταθμάρχης σε έναν απομονωμένο σιδηροδρομικό σταθμό, παλεύει καθημερινά να κρατήσει τη γραμμή ασφαλή. Η φαντασία με την πραγματικότητα εναλλάσσονται και γίνονται ένα. Αρχίζει να βλέπει τρένα που έρχονται, κραυγές, οράματα και η φαντασία κατακτά το μυαλό του. Βλέπει με απόγνωση το σκοτάδι, που θέλει να τον πνίξει, και αναρωτιέται εάν αρχίζει να τρελαίνεται ή το σκοτάδι, που το βλέπει πια σαν ένα ον υπαρκτό και ζωντανό, ήρθε για να τον πάρει. Ο φόβος του και η αγωνία του τον φέρνουν σε απόγνωση σε αυτό τον σιδηροδρομικό σταθμό που βρίσκεται ξεχασμένος από όλους και που κατοικείται πια από φαντάσματα και έναν μοναχικό άνθρωπο που παλεύει με απόγνωση για να μην χαθεί.
Ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ που διασκευάζει το πρωτότυπο κείμενο μετατρέποντάς το σε μια ανάγκη να αναζητηθεί η λύτρωση.
Η σκηνοθεσία της Νατάσα Παπαδάκη είναι πολύ καλή. Τα σκηνικά από τον Βασίλη Δαρόγλου είναι εξαιρετικά και η ομίχλη που βγαίνει κάτω από τις ράγες είναι εξαιρετική.
Ο Γιώργος Αγγελίδης μετατρέπει εξαιρετικά την νουβέλα του Ντίκενς σε κάτι διαφορετικό, σε κάτι επίκαιρο, σε μια κραυγή αφιερωμένη στα θύματα των Τεμπών, που είναι ξεκάθαρη μέσα από το κείμενό του, και ο Βύρων Κολάσης του δίνει τη διάσταση που επιθυμεί ο συγγραφέας. Ο Βύρων Κολάσης είναι η καταλληλότερη επιλογή· μου άρεσε εξαιρετικά και η κίνησή του στην σκηνή.
Τα Τέμπη άλλωστε είναι μια σκοτεινή στιγμή για την ιστορία της νεότερης Ελλάδας και η μεταφορά που κάνει κάποια στιγμή ο σταθμάρχης για ένα τρένο με φαντάσματα ή μια μυρωδιά που οσμίζεται μόνο αυτός είναι η πιο συγκλονιστική σκηνή, που στέλνει ξεκάθαρα, προς κάθε πλευρά, τα μηνύματα που πρέπει.
Η φιλοξενία στο θέατρο Αργώ ήταν εξαιρετική όπως πάντα, άλλωστε. Γνώρισα και την κυρία Υψηλάντη, που είναι η ιδιοκτήτρια του θεάτρου για όσους δεν το γνωρίζουν. Μια γλυκιά, εξαιρετική παρουσία που, ακόμα και σήμερα, διατηρεί την γοητεία της.
Ευχαριστώ την πάντα ευγενική Άντα Κουγιά, την υπεύθυνη επικοινωνίας, για τις προσκλήσεις που μου εξασφάλισε.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
