Το σποτ προέρχεται από μια καινούργια γραφή του Ζήση Ρούμπου που αισιοδοξεί να αποτελέσει μια ακόμα επιτυχημένη κωμωδία με το ιδιαίτερό του ύφος και τον σουρεαλιστικό του τρόπο που προσεγγίζει την καθημερινότητα. Με τον ίδιο στο σχήμα και τους Δημήτρης Μακαλιά, Άννα Μενενάκου, Δανάη Μιχαλάκη, Άλκη Μπακογιάννη και Χάρη Χιώτη να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους στην κωμωδία αυτή που αφορά στη δημιουργία ενός σποτ και που κανένας δεν θα μείνει αλώβητος, κυριολεκτικά.
Στην υπόθεση, ένας καταξιωμένος σκηνοθέτης, ο Ιωνάθαν Τσέτρης, αναλαμβάνει να γυρίσει ένα σποτ για το Υπουργείο πολιτισμού και αυτός επιλέγει ένα θέατρο και όχι έναν πολιτιστικό χώρο, ούτε μνημεία ή τοπία που είναι το σύνηθες. Αυτό για να ικανοποιήσει την avant garde αισθητική του και να εκμεταλλευτεί το κοινό του θεάτρου ως δωρεάν κομπάρσους· αυτό από μόνο του φαντάζει ξεκαρδιστικό. Και είναι. Μα δεν μένει μόνο εκεί αφού οι επιλογές του είναι μια καταξιωμένη τραγωδός, η Βεατρίκη, μια γλυκιά αλλά άπειρη Ρένα, που αναζητά την επιτυχία, και ο Στράτος Ασλανίδης, ένας νεαρός ποπ τραγουδιστής που θέλει να επεκτείνει τη δραστηριότητά του και νιώθει ότι έχει σίγουρη την επιτυχία του και σε μία θεατρική σκηνή. Γιατί λοιπόν να μην ξεκινήσει με ένα σποτ που θα του ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της αναγνώρισης στο νέο του εγχείρημα;
Τρεις φιλόδοξοι αλλά άσχετοι μεταξύ τους πρέπει να συνυπάρξουν επειδή το απαιτεί ο σκηνοθέτης με την περίεργη άποψή του πως θα κολλήσουν όλα αυτά για να δημιουργηθεί το νέο σποτ για τις χάρες της Ελλάδας εκ μέρους του Υπουργείου πολιτισμού. Το ιδιόρρυθμο σχήμα συμπληρώνει ιδανικά ο αγχώδης βοηθός σκηνοθέτη και ο υπεύθυνος του θεάτρου αλλά και όλοι οι παρευρισκόμενοι που θα πρέπει να οραματιστούν την ουσία της Ελλάδας και να την εκφράσουν ανάλογα. Άλλωστε, όσο περισσότεροι τζάμπα εθελοντές, τόσο περισσότερα τα λεφτά στην τσέπη του σκηνοθέτη. Και ο χαμός ξεκινά.
Πώς σας φαίνεται μια Αθηνά με φόρεμα και από πάνω ένα δερμάτινο μπουφάν και κράνος μοτοσικλετιστή και όλα αυτά πάνω σε μια σκάλα αλουμινίου ή ο Ηρακλής με πλαστικό ρόπαλο αποκριών φορώντας, αντί τη χαίτη, ένα σεντόνι που βρέθηκε πρόχειρο; Αυτά και άλλα πολλά, που δεν χρειάζεται να τα γράψω αλλά χρειάζεται σίγουρα να τα δει κανείς εάν έχει ανάγκη από καινούργιο συκώτι.
Μια πολύ καλή, περίεργη, ξεκαρδιστική, συμμετοχική κωμωδία που δεν σταματά πουθενά και σε κανέναν. Άσχετοι όλου του κόσμου ενωθείτε για να φτιάξουμε μαζί την Ελλάδα που θέλουμε. Δεν ξέρω τι σποτ περιμένετε να δείτε από αυτό το ιδιότυπο σχήμα μα σίγουρα το γέλιο βγαίνει αβίαστα σε κάθε σκηνή και η συμμετοχή του κοινού ταιριάζει εξαιρετικά.
Η σκηνοθεσία της Σοφίας Πάσχου είναι πολύ καλή και σημαντική είναι η βοήθεια για το οπτικοακουστικό υλικό από τον Σωτήρη Τσαφούλια σε συνεργασία με τον Glaudio Bolivar.
Ο Χάρης είναι ένας πολύ αστείος τεχνικός θεάτρου και ο παρανοϊκός βραβευμένος σκηνοθέτης είναι σίγουρα κομμένος και ραμμένος για τον δημιουργό Ζήση Ρούμπο.
Ευχαριστώ πολύ τον Δημήτρη Μακαλιά (τον αγχώδη βοηθό σκηνοθέτη), που είναι όπως πάντα εξαιρετικός και έχει αναλάβει και την παραγωγή, για τις προσκλήσεις που μου διέθεσε.
Του εύχομαι καλή επιτυχία σε όλα του τα σχέδια και ανυπομονώ ήδη να τον δω και στον Ράφτη κυριών σε έναν διαφορετικό ρόλο.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
