Με τέτοια κρίση (καλύτερα κρίσεις) που περνάμε, με τέτοιες πολιτικές εξελίξεις, με τόση δυστυχία και αβεβαιότητα, με το φόβο της κατολίσθησης, με... με... με... εμείς για τέχνη θα μιλάμε;
Όταν κάποιος αναγνώστης αναρωτήθηκε σε μήνυμά του πώς είναι δυνατόν να ασχολούμαστε -ασχολούμαι δηλαδή γιατί μόνη μου γράφω- με βιβλία, παραστάσεις, εκθέσεις και συναυλίες όταν γύρω μας οι άνθρωποι πέφτουν στο κενό απελπισμένοι και αβοήθητοι ενώ η χώρα περνά από συμπληγάδες, με έβαλε στη διαδικασία να αναφερθώ σχετικά. Προφανώς, εκεί έξω υπάρχουν άτομα που δεν έχουν καταλάβει. Κάπως έτσι συνέβη και ξεκίνησα να πληκτρολογώ τούτες τις αράδες.
Αγαπητέ αναγνώστη,
κατ' αρχήν σ' ευχαριστώ βαθύτατα που περνάς την ώρα σου παρακολουθώντας τις αναρτήσεις μου και τα ενδιαφέροντά μου. Με τιμάς ακόμα και για το δευτερόλεπτο που μου διαθέτεις και ελπίζω να βρήκες κάτι ενδιαφέρον στις σελίδες μου ώστε να στο ανταπέδωσα.
Εν προκειμένω, δε νομίζω σε καμία περίπτωση ότι τα έχουμε χάσει όλα. Τόση ανέλπιδη σκέψη δε τη χωράει ο νους μου, ούτε θεωρώ ότι οι εποχές μας είναι από τις δυσκολότερες που πέρασε τούτος ο τόπος ή ο οποιοσδήποτε τόπος γενικότερα. Ναι, έχουμε χάσει υλικές απολαβές (κυρίως λόγω ανεργίας, έλλειψης πόρων, αύξηση φόρων, ελαχιστοποίηση εσόδων και παράλληλη μεγιστοποίηση εξόδων... δηλαδή σε χρήμα) και μας πονάει. Από την άλλη, είναι στο χέρι μας να μη χάσουμε σε ανθρώπους (σε φίλους δηλαδή) κι αν κάποιοι αναχώρησαν από τη ζωή μας επειδή δεν έχουμε πια πολλά λεφτά να πάνε στο καλό και ποτέ δεν ήταν για μας -προφανώς ήταν για τα λεφτά μας.
Κι αφού ξεκαθαρίσαμε ότι η κρίση μας είναι κυρίως υλική και όχι ανθρωπιστική ας δούμε ποιες είναι οι άμυνες μας.
Τι απομένει όταν χάσεις τα πάντα; Ακόμα και στην εξωφρενική και ακραία περίπτωση του να χάσεις τα πάντα, ένα μόνο δε μπορείς να χάσεις.
Την Τέχνη.
Η τέχνη φίλε μου είναι μέσα σου, είναι γύρω σου, είναι μαζί σου, είναι η άμυνά σου απέναντι στην όποια κρίση και κυρίως στην ψυχολογική κατάρρευση, είναι συνοδοιπόρος, είναι εκεί. Η τέχνη θρέφεται από την κρίση, από την αδικία, από τη θλίψη, από την σκοτεινιά, από τη συμφορά... προσφέροντας και ανταποδίδοντας στον άνθρωπο τέρψη. Ανθεί και μεγαλουργεί στα δύσκολα αλλά τότε είναι που την έχεις περισσότερο ανάγκη.
Ναι!
Η απάντηση είναι ναι. Για τέχνη θα μιλάμε. Για την τέχνη που αφυπνίζει, που ξεγυμνώνει, που εξυμνεί, που σταυρώνει και ανασταίνει, που ψυχαγωγεί, που λυτρώνει, που φωτίζει, που εκφράζει... που εξαγνίζει, που δυναμώνει. Που εκτονώνει και ζωογονεί. Που παλεύει με όλα τα θηρία και κερδίζει τα περισσότερα. Που σπάει τη σιωπή χωρίς ήχο ή το σκοτάδι χωρίς φως. Που λειτουργεί θεραπευτικά. Που εκπαιδεύει και καλλιεργεί.
