Ο John Joseph Lydon ήταν το μεγαλύτερο από τα 4 παιδιά του της Eilleen Lydia και του John Christopher Lydon, ένα ζευγάρι Ιρλανδών εργατών που μετανάστευσε στο Λονδίνο στα μέσα της δεκαετίας του 50.
Στα επτά του χρόνια αρρώστησε από μηνιγγίτιδα και παρέμεινε για έναν ολόκληρο χρόνο στο νοσοκομείο St Ann. Η ασθένεια, εκτός από παραισθήσεις, ναυτίες, πονοκέφαλους και απώλειες μνήμης που κράτησαν πάνω από 4 χρόνια, του άφησε μια μόνιμη κύρτωση στην σπονδυλική στήλη. Επίσης ήταν και η αιτία να αποκτήσει γουρλωτά μάτια που του έδιναν ένα μόνιμο βλέμμα τρελού κάτι που αργότερα θα μείνει γνωστό ως “Lydon stare”.
Φυσικά στο σχολείο του δεν ήταν δυνατόν να περάσει απαρατήρητος και όπως ήταν επόμενο, έπεσε θύμα μπούλινγκ. Όμως ο Τζον δεν ήταν από αυτούς που θα υπέμενε αδιαμαρτύρητα κάτι τέτοιο. Πολύ σύντομα από θύμα έγινε θύτης.
Όταν ο πατέρας του απαίτησε να κόψει τα μακριά του μαλλιά εκείνος τα έκανε καρφάκια και τα έβαψε πράσινα, κάτι εξωφρενικό για εκείνη την εποχή. Κάποια μέρα βρήκε στα σκουπίδια μια κίτρινη μπλούζα των Pink Floyd και την φόρεσε αφού πρώτα έγραψε με μαρκαδόρο I hate ώστε να διαβάζεται: Μισώ τους Pink Floyd.
Συνήθιζε να πηγαίνει σε Gay bar όχι επειδή ήταν ομοφυλόφιλος αλλά επειδή, όπως έλεγε, ήταν το μόνο μέρος όπου μπορούσες να είσαι ο εαυτός σου χωρίς να σε παρατηρούν οι άλλοι περίεργα.
Μια μέρα που χάζευε στο SEX, το πιο γνωστό μαγαζί του Λονδίνου με δερμάτινα ρούχα και ερωτικά φετίχ, τον πρόσεξε ο ιδιοκτήτης, Malcolm Mc Laren που ταυτόχρονα ήταν και μάνατζερ ενός νεοϊδρυθέντος συγκροτήματος με το όνομα “Sex Pistols” και τον πλησίασε.
«Φίλε τραγουδάς καθόλου;»
«Εγώ; Ο καλύτερος τραγουδιστής» απάντησε αυτός με ύφος που δεν δεχόταν αμφισβήτηση.
«Φτιάχνουμε ένα νέο συγκρότημα και ψάχνουμε τραγουδιστή. Θες να δοκιμάσεις;»
«Φυσικά.»
Είπε ένα τραγούδι του Alice Cooper. Το είπε όμως με τον δικό του τρόπο: Μορφασμούς, κραυγές, γκριμάτσες και φυσικά το μόνιμο "βλέμμα Λίντον".
Οι υπόλοιποι μουσικοί του επίδοξου συγκροτήματος ενθουσιάστηκαν!
«Ήσουν τόσο χάλια που μας άρεσες πάρα πολύ. Σε θέλουμε για front man. Πώς σε λένε;»
«Τζον. Τζον Λίντον»
«Μπα! Πολύ αριστοκρατικό όνομα για τέτοια σαπίλα που κουβαλάς στα δόντια σου. Από δω και πέρα θα σε λέμε Ρότεν. To Τζόνι κράτα το.»
Κάπως έτσι ο Τζον Λίντον ή Τζόνι Ρότεν πλέον, έγινε ο τραγουδιστής του βρετανικού πανκ συγκροτήματος των Sex Pistols.
Το 1977 κυκλοφόρησαν τον δίσκο: “Never Mind the Bollocks” καταφέρνοντας να γίνει το πιο λογοκριμένο κομμάτι στην ιστορία της Αγγλίας.
Τα περισσότερα ΜΜΕ της εποχής με πρώτο το BBC αρνήθηκαν να παίξουν τραγούδια όπως το «God save the queen» με στίχους που χλεύαζαν την βασίλισσα και τον αγγλικό ύμνο:
God save the queen
The fascist regime
They made you a moron
A potential H bomb
God save the queen
She ain't no human being
And there's no future
In England's dreaming
Ακόμα και οι εργάτες στην δισκογραφική εταιρεία Virgin σταμάτησαν να δουλεύουν πάνω στον δίσκο που τελικά με χίλια ζόρια κυκλοφόρησε και αμέσως απαγορεύτηκε να ακούγεται στα βρετανικά νησιά "everywhere in land" -οπουδήποτε σε βρετανικό έδαφος- όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η εισαγγελική απαγόρευση.
Και τότε, ο πανέξυπνος μάνατζερ, ο Malcolm Mclaren νοίκιασε ένα καραβάκι και το έβαλε να ανεβοκατεβαίνει τον Τάμεση παίζοντας από το πρωί ως το βράδυ όλο τον δίσκο.
Πήρε δύο μέρες στις αρχές και τον εισαγγελέα να αλλάξει την απαγόρευση και να δοθεί εντολή να συλλάβουν τους υπαίτιους μέσα στο νερό.
Το κακό όμως είχε γίνει.
Ολόκληρο το Λονδίνο συγκλονίστηκε από επεισόδια και φωτιές.
Ο δίσκος έφτασε στο Νο2 (λέγεται ότι πήγε Νο1 αλλά το κρύψανε επιμελώς) και πλέον σε όλον τον πλανήτη υπάρχει σε κούπες, καπελάκια, πόστερ, μπλουζάκια (πολλά μάλιστα από γνωστές φίρμες) η γνωστή φάτσα της Ελισάβετ με τις λέξεις God save the queen αντί για μάτια και Sex pistols αντί για στόμα.
Για άλλη μια φορά η λογοκρισία θριάμβευσε. Κατάφερε να κάνει ένα μέτριο τραγούδι που πιθανόν να μην ξεπερνούσε τα σύνορα της χώρας, πασίγνωστο σε όλη τη γη.
Οι Sex Pistols, δεν κατάφεραν να κάνουν τίποτα άλλο μουσικά. Άφησαν όμως τεράστια ιστορία δημιουργώντας ένα ολόκληρο μουσικό κίνημα, το Punk που εξελίχτηκε σε κοινωνική επανάσταση. Διαλύθηκαν αμέσως μετά την αποχώρηση του Τζόνι Ρότεν, ένα χρόνο αργότερα, ο οποίος συνέχισε την καριέρα του στους Public Image Limited όπου βρίσκεται ακόμα και τώρα, στα 61 του χρόνια.
Ο νεαρός που στο σχολείο όλοι κορόιδευαν, βρήκε διέξοδο στη μουσική και τελικά έβγαλε όλη του την οργή στην βασίλισσα.
Ο Ρότεν ξεκίνησε μια επανάσταση για να πει το αυτονόητο: όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Μην ασχολείστε με το τι φοράνε και πως έχουν τα μαλλιά τους ούτε να τους βάζετε στο περιθώριο επειδή μια ασθένεια τους άφησε ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.
Και προχώρησε ακόμα πιο πολύ: αν καταφέρεις να αξιοποιήσεις αυτό το χαρακτηριστικό τότε μπορεί να φτάσεις ψηλά με λίγη τύχη και πολύ θάρρος και θράσος.
Ένα μάθημα ζωής από κάποιον που με την πρώτη ματιά για τους περισσότερους, είναι παράδειγμα προς αποφυγή.
