Θ.Τ.: Η παραίτηση όλων να βάλουν ένα λιθαράκι για να σταματήσει η κατηφόρα που πήραμε ως ελληνική κοινωνία αποδεχόμενοι άκριτα ξένες επιρροές και απορρίπτοντας ό,τι θετικό κληρονομήσαμε από τους γονείς μας.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μια μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Θ.Τ.: ΧΡΕΟΣ.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Θ.Τ.: Να το διαβάσει μια φορά για να γελάσει, να απολαύσει τα επιφανειακά τα κωμικά μέρη των κειμένων και να θυμηθεί τα δικά του παιδικά χρόνια και μια δεύτερη φορά να το διαβάσει πιο προσεχτικά, να σταθεί στις ιδέες που κρύβονται πίσω από τα κείμενα.
Αν το βιβλίο σας ήταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες ημέρες θα κρατούσε;
Θ.Τ.: Ταξίδι πραγματικό στο πρόσφατο δικό μας παρελθόν. Σε ένα πραγματικό βασίλειο όπου ψηλά στο θρόνο θα κάθονται παιδιά με πληγωμένα γόνατα και με τις πράξεις τους θα ανοίγουν νέες πορείες που πρέπει να ακολουθούν οι γονείς τους.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μια φράση/ παράγραφο από το βιβλίο.
Θ.Τ.: Απέναντι, μπροστά στο καφενείο σταμάτησαν ξαφνικά οι φωνές, οι απειλές. Οι γονείς μας, ανάμεσά τους κι ο πατέρας μου, βλέποντας εμάς τα παιδιά αποφάσισαν ξαφνικά και αυτοί χωρίς πολλές κουβέντες, για τη στάση που έπρεπε να κρατήσουν. Άρχισαν να απομακρύνονται ήσυχα ήσυχα. Ίσως ένιωθαν άσχημα για ό,τι προηγουμένως είχαν σκεφτεί να πράξουν.
Το μυθιστόρημα του Θωμά Τσαβδαρίδη, Έτσι ήταν κάποτε..., κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φυλάτος. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.
Στο οπισθόφυλλο γράφει:
Ένα προσφυγοχώρι, εκεί γύρω στο 1932. Άνθρωποι παλεύουν να σταθούν στα πόδια τους με τη δουλειά, τις αρχές και τα πιστεύω τους.
Τα πρώτα παιδιά που γεννήθηκαν στη νέα πατρίδα, οκτάχρονα πλέον, γεμάτα ζωή, ανυπόταχτα, ανδρώνονται πρώιμα μέσα από το σχολείο, το παιχνίδι, την καθημερινότητα. Βιώνουν την κάθε στιγμή που φέρνει την εξέλιξη στη μικρή κοινωνία. Αναγκάζονται να οργανωθούν, να θέσουν τους δικούς τους κανόνες λειτουργίας, πολλές φορές αντίθετους με τους κανόνες των μεγάλων, να χαράξουν τους δικούς τους δρόμους.
Πού θα τους οδηγήσει αυτή τους η στάση; Θα βγουν σε ξέφωτα ή θα γκρεμοτσακιστούν;
Ένας αφηγητής, που ζει στο σήμερα με μνήμες από το παρελθόν και κουβαλάει ένα χρέος.
Ένα βιβλίο για να θυμηθούν οι μεγάλοι και να χαρούν οι μικροί…
Ο Τσαβδαρίδης Θωμάς γεννήθηκε στην Πτολεμαΐδα Κοζάνης. Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας. Υπηρέτησε ως δάσκαλος στην ορεινή Γορτυνία, στο γαλλόφωνο Βέλγιο και σε σχολεία της Δυτικής Μακεδονίας. Το 1981, μετεκπαιδεύτηκε για στο Μαράσλειο Διδασκαλείο Αθηνών. Παράλληλα φοίτησε στο Γαλλικό Ινστιτούτο, και πήρε DIPLOME στην εκμάθηση και διδασκαλία της γαλλικής γλώσσας. Δίδαξε παιδαγωγικά σε δάσκαλους και καθηγητές στα Π.Ε.Κ Κοζάνης. Από το 2004 είναι συνταξιούχος. Μαζί με τη σύζυγό του δημιούργησαν ένα μικρό λαογραφικό μουσείο στο σπίτι τους, που το επισκέπτονται ομαδικά παιδιά δημοτικών σχολείων και ατομικά όποιος επιθυμεί.
