Εθνικό Μουσείο Ρώμης
(1ος αιώνας π.Χ.)
Φίλες και φίλοι,
Οι Ατταλίδες έστησαν ένα πολυπρόσωπο μνημείο για να απαθανατίσουν τις νίκες τους εναντίον κάποιων φυλών Γαλατών, οι οποίοι είχαν εισβάλει και εγκατασταθεί στο εσωτερικό της Μ. Ασίας. Σε μια σειρά μαχών, από το 233 ως το 223 π.Χ. ο Άτταλος, βασιλιάς της Περγάμου, κατόρθωσε να τους νικήσει ολοκληρωτικά.
Γι’ αυτές τις νίκες ο Άτταλος αφιέρωσε δυο πολυπρόσωπες συνθέσεις, μια στο ιερό της Αθηνάς στην ακρόπολη της Περγάμου και μια στην ακρόπολη των Αθηνών, γνωστές ως μεγάλη και μικρή σύνθεση Γαλατών αντίστοιχα.
Από αυτά, σώζονται δυο ομάδες αντιγράφων γλυπτών ελληνιστικών Γαλατών, η μια σε υπερφυσικό μέγεθος και η άλλη σε μέγεθος τριών τετάρτων του φυσικού. Το άγαλμα που παρουσιάζουμε σήμερα αποτελούσε τη μικρή σύνθεση. (Την μεγάλη θα τη δούμε στο επόμενο αφιέρωμά μας).
Το συγκεκριμένο σύμπλεγμα «Γαλάτης που αυτοκτονεί και της ετοιμοθάνατης συζύγου του» είναι μια περίοπτη πυραμιδόσχημη σύνθεση που αποπνέει συγκλονιστική ένταση.
Ο εύρωστος Γαλάτης, όρθιος, αυτοκτονεί, καρφώνοντας με το δεξί του χέρι το σπαθί του στο στήθος του, ενώ με το αριστερό συγκρατεί τη γυναίκα του που πέφτει νεκρή, προφανώς φονευμένη από τον ίδιο (για να μη βρεθούν στα χέρια του εχθρού).
Η απλότητα των μορφών τονίζει τον ηρωικό χαρακτήρα που προκύπτει -κυρίως- από την τολμηρότητα της σύνθεσης, από τις χειρονομίες και τις εκφράσεις.
Όλες αυτές οι συνθέσεις απεικονίζουν τους Γαλάτες ως ευγενείς, ηρωικούς αντιπάλους, τέτοιους που διακρίνονται για την αξιοπρέπειά τους και εμπνέουν τον σεβασμό των νικητών. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όχι μόνον εξυπηρετούν την υπόμνηση της νίκης του Αττάλου, αλλά αναδεικνύοντας την δύναμη και τον ηρωισμό των αντιπάλων, τονίζουν με έμφαση την αξία της δόξας του νικητή (Αττάλου).
