Την Γεωργία Τάτση, ως συγγραφέα, τη θυμάμαι έντονα από τη νουβέλα της Πίσω από τον ήχο του νερού, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν δύο χρόνια πριν τον Χορό στα ποτήρια της, δηλαδή τη νουβέλα που επανακυκλοφόρησε φέτος στις ίδιες εκδόσεις –η πρώτη εμφάνιση στα γράμματα το 2013 σε άλλες εκδόσεις που δεν υπάρχουν πια. (Και) Τότε είχα σημειώσει την αφηγηματική της δεινότητα σε συνδυασμό με τα φιλοσοφικά, υπαρξιακά, ανθρωποκεντρικά ζητήματα που θέτει όπως και το υλικό περίσκεψης που μένει σαν ίζημα στο τέλος.
Και σε εκείνο το βιβλίο, αλλά και στο προκείμενο, επέλεξε για κεντρικό της ήρωα έναν άντρα. Και ξέρετε κάτι; Της πάνε οι αντρικές φιγούρες, τις αφουγκράζεται, τις «αποκωδικοποιεί», τις βρίσκει εύστοχα...
Στον Χορό στα ποτήρια διαβάζουμε δύο ιστορίες. Ή μάλλον καλύτερα, ο Χορός στα ποτήρια αποτελείται από δύο ιστορίες, σαν να έχουμε δύο ξέχωρες αφηγήσεις, καθώς η κάθε ιστορία-μέρος του συνόλου αποτελεί μία ολοκληρωμένη διήγηση (με αρχή, μέση, τέλος) η οποία πραγματεύεται τη ζωή ενός άντρα –διαφορετικού σε κάθε μία– ενώ αναδεικνύει την τραγικότητά του. Όμως υπάρχει σημείο σύγκλισης των δύο ζωών, που δεν είναι άλλο από τον χορό στα ποτήρια. Εκεί τέμνονται οι πορείες τους, εκεί συναντιούνται οι δρόμοι τους κι εκεί οι δύο γίνονται μία ιστορία.
Στον Χορό των μεταμφιεσμένων, τα αρώματα του μανταρινιού και του λεμονιού έχουν σημαίνουσα αξία για τον Αλέξανδρο αφού κυριαρχούν σε καίριες στιγμές της ζωής του (τελευταία μνήμη από τη μάνα, πρώτο ερωτικό κάλεσμα...). Σε αυτό το μέρος του βιβλίου, που βασίζεται στα βιώματα του Αλέξανδρου, το κοινωνικό και συναισθηματικό δράμα (και όχι αισθηματικό δηλαδή ερωτικής υφής) υπερτερούν με υπέροχη ροή κι ατμόσφαιρα δομημένη από την τεχνίτρια αυτή του λόγου.
Πίσω από την ιστορία του ήρωα, η Ιστορία και το θέατρο θίγονται ως έννοιες, ως ερμηνείες, ως ορισμοί και ως ιδιοσυγκρασίες... ενώ στα πιο γήινα και πρακτικά ανθρώπινα ζητήματα θίγεται ο θάνατος υπό την ευρεία του έννοια αλλά και πιο συγκεκριμένα: ο θάνατος μέσα από το πρίσμα της εκδίκησης.
Η επιθυμία της εκδίκησης [...] το θηρίο αυτό το ανήμεροΗ αιτία του θανάτου είχε μεγαλύτερη σημασία από τον ίδιο τον θάνατο.
Κοινός παρονομαστής όλων των προεκτάσεων της αφήγησης είναι η αλήθεια. Η αλήθεια που κλονίζεται συθέμελα όσο εξαρτάται από την πλευρά που κοιτάζει κανείς. Άραγε, πώς γράφεται η Ιστορία αν η αλήθεια είναι υποκειμενική ή αμφιταλαντευόμενη;
Σκέφτομαι τους τρόπους που βρίσκει η Ιστορία για να μπει στο θέατρο, και το θέατρο στην Ιστορία.
Την ιστορία του Αλέξανδρου ακολουθεί ένας Λαγός στιφάδο, δηλαδή η ιστορία του Τάσου. Δηλαδή ο δεύτερος μονόλογος-κατάθεση της νουβέλας ο οποίος «αρωματίζεται» από νεράντζια. Κι ενώ τα εσπεριδοειδή κυριαρχούν με τις έντονες, αψιές και τόσο χαρακτηριστικές μυρωδιές τους, ο Τάσος ολοκληρώνει την ιστορία (και με έναν πλάγιο τρόπο ολοκληρώνει και την Ιστορία), ως οφείλει τρόπον τινά, μαρτυρώντας τη δική του τραγική και τυραννική μεριά.
Αναμασούσε τη ζωή του και δεν μπορούσε να την καταπιεί.Το κέφι είναι μια πολύ ευρύτερη έννοια
Καλογραμμένο, με ευθύ και πλάγιο λόγο, με εικόνες μέσα σε εικόνες, το βιβλίο αυτό της κυρίας Τάτση αξίζει την προσοχή μας και τη θέση του στο ράφι. Έχει πύκνωση νοημάτων και συναισθήματος, προσφέρεται για περαιτέρω αναστοχασμούς και αφήνει μία ξινόπικρη γεύση, έντονη κι επίπονη όμως χαρακτηριστική και ενδιαφέρουσα, όπως τα εσπεριδοειδή του.
Διαβάστε το!
