Η Αντιγόνη Κουκούλη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1932. Ήταν κόρη των ηθοποιών Εύας Μελά και Γ. Κουκούλη. Παντρεύτηκε σε νεαρή ηλικία και εγκαταστάθηκε στην Κύπρο. Το 1954 πήρε άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο.
Πραγματοποίησε την πρώτη της θεατρική εμφάνιση με τον θίασο των σπουδαίων μας κωδικών Μίμη Φωτόπουλου και Ντίνου Ηλιόπουλου με το έργο του Δημ. Γιαννουκάκη Το σπίτι των τεσσάρων κοριτσιών. Οι παραστάσεις του έργου δόθηκαν στο σπίτι Κεντρικόν. Θα εξακολουθήσει την συνεργασία της με τον ίδιο θίασο με τις κλασικές πλέον ελληνικές κωμωδίες: Ο φίλος μου, ο Λευτεράκης του Αλέκου Σακελλάριου και με τους Μικρούς Φαρισαίους του Δημήτρη Ψαθά, σε συνεργασία με την σπουδαία ηθοποιό Άννα Συνοδινού.
Στη συνέχεια στο θέατρο Κοτοπούλη - Ρεξ, τη διετία 1956-57, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Δημήτρη Μυράτ στο έργο του Λένορμαν Σιμούν και στον Οθέλλο του Σαίξπηρ (Μπιάνκα).
Με τον θίασο του Ντίνου Ηλιόπουλου στο έργο του Στεφ. Φωτιάδη Παλάτια στην άμμο και ακολούθως, με τον θίασο Μαίρης Αρώνη - Ντίνου Ηλιόπουλου στην κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά Φωνάζει ο κλέφτης (Τασία). Με τον θίασο Ντίνου Ηλιόπουλου - Τζένης Καρέζη - Διονύση Παπαγιανόπουλου στην κωμωδία των Τσιφόρου - Βασιλειάδη Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος και με τον θίασο και πάλι του Ντίνου Ηλιόπουλου στο έργο του Δημήτρη Ψαθά Εξοχικόν κέντρο ο Έρως και στο Ένας έμπιστος κύριος. Με τον θίασο Μίμη Φωτόπουλου - Σμαρούλας Γιούλη, την χειμερινή περίοδο 1961-1962, θα λάβει μέρος στην κωμωδία των Τσιφόρου - Βασιλειάδη Ο Θόδωρος και το δίκαννο (Κούλα) και στη συνέχεια με τον θίασο των Μίμη Φωτόπουλου και Ντίνου Ηλιόπουλου στο έργο των Χρ. Γιαννακόπουλου - Αλέκου Σακελλάριου Οι γλάροι και οι κότες. Στον Εμίρη και τον κακομοίρη των Ασημάκη Γιαλαμά και Κώστα Πρετεντέρη, στους Ναυαγοσώστες του Στεφ. Φωτιάδη, στο έργο του Σωτ. Πατατζή Οι λεγεωνάριοι καθώς και στο έργο του Ν. Σάιμον Ζήτω ο γάμος.
Το 1964 θα συνεργαστεί με τον σπουδαίο κωμικό Διονύση Παπαγιανόπουλο στο θέατρο Σαμαρτζή, που βρισκόταν στην οδό Καρόλου, στο έργο Κάνε με πρωθυπουργό των Τσιφόρου - Βασιλειάδη. Από το 1964 και για πέντε χρόνια προστίθεται στο καλλιτεχνικό δυναμικό του θιάσου του Ντίνου Ηλιόπουλου στην Αθήνα αλλά και σε περιοδείες του εξωτερικού και στα μεγάλα επαρχιακά κέντρα. Έκτο πάτωμα του Α. Ζερί (σε διασκευή Δ. Γιαννουκάκη), Ξύπνα Βασίλη του Δημήτρη Ψαθά, Κονσέρτο για τρομπόνι του Ντίνου Ηλιόπουλου σε διασκευή από τους Μέναιχμους του Πλαύτου, Ψύλλοι στ' αφτιά του Ζ. Φεϊντό, Βαγγέλης ο τεμπέλης του Βασ. Χριστοδούλου, Ένα άσπρο, ένα μαύρο, Ζητείται ψεύτης του Δημήτρη Ψαθά κ.α.
Από το 1970 ξεκινάει η συνεργασία της με το Εθνικό Θέατρο ως μέλος του χορού σε παραστάσεις αρχαίου δράματος στο Φεστιβάλ Επιδαύρου.
Με το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Αγρινίου την βλέπουμε στον Ματωμένο γάμο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, στην Σπασμένη στάμνα, στο έργο Αχ, αυτά τα φαντάσματα του Ε. Ντε Φίλιπο, Το στραβόξυλο του Δημήτρη Ψαθά, Η διαλεχτή των θλίψεων , Δύσκολος του Μένανδρου.
Με το Δημοτικό Θέατρο Σερρών (1986-1990) στην Επιστροφή του ευεργέτη του Βαγγ. Γκούφα, Οι Γερμανοί ξανάρχονται των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου, Ο πρωτευουσιάνος του Γ. Ρούσσου κ.α.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στις ταινίες: Ο Θόδωρος και το δίκαννο, Δολάρια και όνειρα, Ο ζηλιαρόγατος, Οργισμένοι λόφοι, Αγάπη μου παλιόγρια κ.α.
Κορυφαία της στιγμή στον κινηματογράφο θεωρείται η παρουσία της στην ταινία Ο Θόδωρος και το δίκαννο. Είχε λάβει μέρος και στο θεατρικό ανέβασμα του έργου. Παρ' όλα αυτά με όλα τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι η συμμετοχή της σε πλήθος παραστάσεων, από ένα ευρύ φάσμα έργων και με διαρκή θεατρική παρουσία μέχρι την δεκαετία του '90, την κατατάσσουν στις ηθοποιούς που ασχολήθηκαν με το θέατρο, χωρίς να επιζητούν την μεγάλη προβολή.
Το θέμα για τη χρονολογία του θανάτου της, ήταν αρκετά δύσκολο, αφού όταν έφυγε από τη ζωή δεν ειπώθηκε δημόσια. Σύμφωνα λοιπόν με τις έγκυρες πηγές, η Αντιγόνη Κουκούλη έφυγε από τη ζωή το 2012.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από την εγκυκλοπαίδεια του Θεόδωρου Έξαρχου Έλληνες ηθοποιοί: Η γενιά μας, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Δωδώνη καθώς και από το ετήσιο περιοδικό του Θεόδωρου Κρίτα Θέατρο.
