Άγιος Νεόπλουτος

Διάλογος με τον Πεσσόα
Απέναντι στο βιβλίο της ανησυχίας

Γιάννη Σμίχελη

Ερωτεύομαι ως ετερόφυλος ομοφυλόφιλα. Αναζητώ τον άνδρα που μ' ελκύει στις γυναίκες οι οποίες με σαγηνεύουν. Τ' αγοροκόριτσα είναι η αδυναμία μου. Όχι τόσο οι ανδρογυναίκες όσο εκείνα τα λεπτοκαμωμένα φρέσκα γυναικεία πλάσματα που φέρνουν αγορίστικα φερσίματα σαν να έχουν έναν άγνωστο φαλλό στην απόκρυφη ψυχή τους, που διεισδύει και σπέρνει παντού και δίχως διάκριση, τον σπόρο της ενεργειακής τους έκστασης. Οι γονείς μου τρόμαξαν με την σεξουαλικότητά μου, φοβήθηκαν πως θα τους βγω πούστης, δίχως να το θέλουν με εκγύμνασαν στην καλογερική ζωή με τόσο έντονο τρόπο μέσω του εκκλησιάσματος, του κατηχητικού, της θρησκόληπτης θείας μου ώστε στο τσακ να μην γίνω αυτό που έτρεμαν, δηλαδή ομοφυλόφιλος. Όχι, δεν έγινα, αλλά χάρη στην δεύτερη οικογένειά μου, τη θετή μου μητέρα και τις ξαδέλφες μου, λάτρεψα τις γυναίκες τόσο ώστε να μπορώ να αντιμετωπίζω κάθε ερωτικό κάλεσμα ανδρός δίχως να ενδίδω. Και τον Μάνο που ερωτεύτηκα, συνέβη διότι ήμασταν σχεδόν σαν δυο στάλες βροχής, όμοιοι. Όχι θηλυπρεπείς μα μήτε αρρενωποί, με ροπή εκ φύσεως στο ωραίο, και στον κίνδυνο γιαυτό, κομμουνιστές με άκρως φιλελεύθερο τρόπο συμπεριφοράς, γιατί το άτομο που έχει αξία, πατά μόνο ως προσωπικότητα και μόνο με τον πειραματισμό και την τόλμη στη δοκιμή, μπορεί και τελειοποιείται, για να μοιράζει απλόχερα ό,τι από τον μόχθο του καρπίζει στους πάντες και να μην κρατά τίποτα, αφού και ο ίδιος του ο εαυτός ανήκει στο προσωπικό του άπειρο, άρρηκτα εναρμονισμένο με το φυσικό διηνεκές. Ο έρωτας πρωτίστως αναπτύσσεται σύμφωνα με το ωραίο και δευτερευόντως ανάλογα με το φύλο. Και δεν υπάρχει κανένας στερεοτυπικός ορισμός του τελευταίου, ώστε φορμαλιστικά ν' αποδεχτούμε πως υπάρχουν επτά διαφορετικές ταυτότητες φύλου, δηλαδή οι δυο κλασικές ετερόφυλες, δυο κλασικές ομοφυλόφιλες, δυο αμφισεξουαλικές και μία άφυλη. Όχι, δεν ισχύει μια ταμπέλα σε όλη τη ζωή του ανθρώπου, αλλά ένα συνεχές από την απόλυτη ετεροφυλία στην απόλυτη ομοφυλοφιλία και μεταμορφώνεται η σεξουαλική διάθεση και προτίμηση του ατόμου ανάλογα την χωροχρονική στιγμή, το περιβάλλον, την σωματική κατάσταση, τις διαπροσωπικές σχέσεις και την αναζήτηση του καλαίσθητου, του ελκυστικού, του αυθόρμητου.

Υπάρχουν συναντήσεις που είναι εντελώς απρόσμενες γιατί η σιωπή τους λύνει όλα τα σκοινιά και σηκώνεται η άγκυρα του βυθοσκάφους με τρόπο τόσο αυθόρμητο και φυσικό ώστε να μην χρειάζεται καμία σκέψη, μόνο γραφή και πράξη, πράξη και γραφή, γραφόπραξη, πραξογραφή, ενέργεια της ενάργειας των σωθικών σαν το μυστήριο να ξεδιπλώνεται με τρόπο μαγικό κι ονειρικό μα εντελώς πραγματικό, αυτό που λέμε αληθινό πραγματικό όνειρο. Αυτή η διάσταση όπου όλες οι επιμέρους πτυχώσεις συναντώνται και συγκροτούν την συνισταμένη της ύπαρξης στην συνύπαρξη της αυθυπαρξίας. Οι λέξεις υπονοούνται γιατί εννοούνται τόσο βαθιά που εκπέμπονται με μηνύματα φωτονίων αόρατων, εντελώς ανεπαίσθητων, μα σε μια συχνότητα τόσο καθάρια και ευαίσθητη ώστε να ξεδιπλώνονται οι δρόμοι στις πλάτες των λεωφόρων και οι ροές να ξεπηδούν από την ακινησία των ρευμάτων. Το άλογο στέκει παράλογα απέναντι στο θαύμα της πραγματικότητας γιατί είναι τόσο λογική, απλή κι αυτονόητη ώστε να μην χρειάζεται να αναλύεται, απλά κυλά και κινείται πέρα από τις μετακινήσεις των καθημερινών πράξεων για να γίνει η μήτρα της νέας πρακτικής άσκησης της ζωής. Όλα συντελούνται στα βάθη των υψών. Σαν να γίνονται διαρκώς πτήσεις φωτός στα απέραντα πλάτη των στενών συναντήσεων, λες και οι φωτιές ν' ανάβουν με την καύση των πάγων για να σχηματίσουν θάλασσες πύρινης θέρμης προς αγαλλίαση των κυττάρων, σαν να πολλαπλασιάζονται τα σώματα δια των άπειρων ενώσεων των επαφών τους στα δίχτυα της ελευθερίας του παρθένου δάσους των υγρών στοιχείων. Η φαντασία ανεξάντλητα χύνεται στο φαινόμενο της ένωσης αφού αυτή η ίδια έχει την πρωτοτυπία του φαντασιακού της αντικειμενικότητας. Τα νιάτα και τα γηρατειά δεν έχουν καμία σημασία, ο ίδιος ο χώρος και ο χρόνος καταργούνται, αυτοκαταλύονται για να παραμερίσουν στο απόκρυφο του αυτονόητου της μοναδικότητας, της φυσικότητας του κάλλους. Αισθητική, έρωτας, αγάπη, αγαθό και αιωνιότητα συνθέτουν την αυτοκυριαρχία της ελευθερίας (δίχως του παροξυσμούς της αγριότητας) και η τελευταία μετενσαρκώνεται σε γέννα.

Περπατώ ανάμεσα σε φωτεινά δέντρα, γαλήνιες αχτίδες του κορμιού της αρμονίας, τόσο ειρηνικά και σε θαλπωρή, όλο ζωντάνια σε μια ανάσα, δίχως αρχή και τέλος, μόνο στο ενδιάμεσο κενό εισπνοής εκπνοής, μια αιώνια αίσθηση να ξεχειλίζει για μια στιγμή σαν να μην έχει χρονική διάρκεια αλλά να ποτίζει αδιάκοπα ενώ η πηγή εξαφανίζεται στα πέρατα της οικουμένης. Όχι, δεν θα υποκύψω στην αυτοφυλάκιση των νοσηρών τοπικισμών, εθνικισμών, περιχαρακώσεων, οικοπεδοποιήσεων, τεμαχισμών, περικοπών, οριοθετήσεων, συνοριοπαροξυσμών. Χειρίζομαι τις πολιτιστικές κι πολιτικές ταυτότητες και δεν υποτάσσομαι σε καμία ιδεολογία της περίφραξης. Καθώς είμαι κομμουνιστής, το εννοώ όπως το ενιαίο και αδιαίρετο σύμπαν, το αέναο, το ακαταμάχητο, της συνέχειας. Η επιστήμη έχει το αποκλειστικό προνόμιο, που δεν είναι επουδενί δικαίωμα, να τεμαχίζει το αντικείμενο μελέτης της ώστε με θετικιστικό, πειραματικό τρόπο και σύμφωνα με την αρχή της επαλήθευσης-διάψευσης να εξάγει και συντάσσει την επιμέρους γνώση πάνω στην οποία διαμορφώνεται η εφήμερη αλήθεια. Από κει και πέρα η φιλοσοφία αναζητά την επίκαιρη καθολική πρόταση, αλλά μόνο εφόσον αφουγκράζεται την πρωτοπορία του ελεύθερου στοχασμού, της ποίησης και της πρακτικής σοφίας. Γιατί οι ασυνέχειες είναι δυνατές εφόσον προσεγγίζουν το αέναο, όταν ανατρέπουν τη διαστρέβλωση της ταμπέλας, του στερεότυπου, της νόρμας, της συνήθειας, του αυτονόητου, του δεδομένου, του παγιωμένου, της μαριονέτας.

Πνιγόμουν στα όρια ενός μαγαζιού, στο υποκριτικό γέλιο του κουτσομπόλη γείτονα, στην κίβδηλη καλημέρα του γνωστού, στο χαμόγελο το δολερό του συγγενή, όλο χαιρεκακία από την αναποδιά που μου 'χε συστηθεί. Θα ήθελα να τίναζα τις αλυσίδες, μα δεν είχα βάρος, δεν είχαν σχήμα, δεν είχα νόημα, η συνήθεια δεν έχει λογική παρά μόνο την αυτοματοποίηση εκείνης της λογικής που την καθιέρωσε κάποτε, ως λειτουργική, αποδοτική, κοινωνικά αρεστή, αποδεκτή, χρήσιμη, ούτε καν ασφαλής είναι πια, παρά μόνο μια κοινοτυπία της καθημερινότητας που μέτρα τον χρόνο χαλαρά και τον τρώει ύπουλα με τρόπο να κατσιάζει τα κύτταρα της επιθυμίας στο πλαίσιο του βαρετού, αρκεί να συνοδεύεται με την καθιερωμένη απόλαυση της παραπλάνησης των αισθήσεων, ώστε η ελευθερία να αναπαύεται κουλουριασμένη σαν τη γάτα στα πόδια του τραπεζιού και κοντά στο τζάκι. Κι όλο αυτό να ονομάζεται παρέα, κουβεντολόι, γλεντάκι, μα στις δύσκολές μου ώρες, όλοι καπνός και κυρίως εκείνοι που ζητούσαν από μένα ενίοτε στα ζόρικά τους την υποστήριξή μου, αυτοί που μεταμορφώθηκαν σε κριτές και δικαστές, αυτοί που όταν κατέρρεα ζητούσαν τα ρέστα του πετσιού μου, τις καμένες φλούδες της ψυχής μου, τα ξηραμένα φύλλα των τρύπιων σκέψεών μου, να τα πουλήσουν, να τα ξεπουλήσουν, να τα εκποιήσουν μέχρι να χαθώ, έως ότου να μην τους ενοχλώ με την παρουσία μου, πάνω από τον τάφο μου να φτύνουν στεγνά λογύδρια με χαιρέκακες υπόνοιες, να με θάψουν σαν να γλιτώνουν από τη συνείδηση της ασυνειδησίας τους, την συνενοχή στην απερισκεψία τους, το κατά συρροή έγκλημα απέναντι στις υποτιθέμενες αξίες τους, για μια ευλάβεια στο χρήμα, μόνο στα φράγκα, στα πολλά ή λίγα αρκεί να είναι χαρτάκια της αφηρημένης ανταλλακτικής αξίας των ξιδιασμένων παρορμήσεών τους, των τοξικών ονείρων τους, του χυδαιοσυναισθηματισμού τους. Να πατάνε το χώμα και να γίνεται βάλτος, να τσαλαβουτάνε στα νερά και να μεταμορφώνονται σε λήμματα, ν' αγκαλιάζουν τα δέντρα για να κάνουν την απαραίτητη ξυλεία καύσης του ακόρεστου, αχαλίνωτου οχετού συμφερόντων, όλα μια παραποίηση στο μεταποιητικό πεδίο των πάντων σε αγοραπωλησία προϊόντων αστραφτερής αχρηστίας, χυμώδους ναφθαλίνης, λαδερής υγρασίας σαπισμένων κοινωνικοτήτων.

Η μάνα μου ποτέ δεν τόλμησε να εκφράσει την αλήθεια, πάντα ψευδόταν περίτεχνα, αν και αγράμματη όπως τόνιζε η ίδια για το άτομό της, ώστε να κρύβει τις επιδιώξεις της. Ο πατέρας μου έλεγε την μισή αλήθεια με ύφος χαριτωμένο πάντα, χαμογελαστά, λες και αποκάλυπτε τα μυστικά ολάκερου του κόσμου μόνο και μόνο για να παραπλανά ως προς τον ιδιοτελή σκοπό του τον ακροατή και να θεμελιώνει με υποτιθέμενη βαρύγδουπη αντικειμενικότητα τα λεγόμενά του. Τα καλά και συμφέροντα αγιασμένα από τον πανάγαθο και την παντέρμη την εμπειρία. Θεός και Κατοχή, πόλεμος, πείνα, φτώχεια και μοίρα όλα μια καλά δεμένη συνταγή αποπροσανατολισμού των άλλων προς ευόδωση των ίδιων επιδιώξεων. Οι υπόλοιποι στενοί συγγενείς με κάποιες εξαιρέσεις ήταν χειρότεροι γιατί μπορούσαν να ψεύδονται με την ειλικρίνεια του σατανά που ξόρκιζαν και ξαποστέλναν. Τα γερόντια μου έτρεμαν εξ αρχής την τόλμη μου, που την ερμήνευαν ως θράσος, την ειλικρίνειά μου ως αγαθοσύνη, το ανεξάρτητο πνεύμα ως ρομαντισμό, τον αντάρτη μέσα μου ως εκ του ασφαλούς επαναστάτη, που δεν έχει βγει ακόμη από το αβγό του. Το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα μου είχε γίνει η κουζουλάδα, η τρέλα, η παρανοϊκή στάση ζωής που όλοι εν χορωδία, καλά κουρδισμένοι, του στενού περιβάλλοντος απέδιδαν. Στην ιεραρχία των τζακιών και των πελατειακών δικτύων της καπιταλιστικής ανισότητας ακόμα και οι αδέκαστοι όφειλαν να υποτάσσονται έστω κι αν δεν συμμετείχαν. Το περιθώριο, η φυλακή, ο αλκοολισμός, η γραφικότητα, το τρελοκομείο, τα ναρκωτικά, ήταν το αντίτιμο αντί για τη βολική θεσούλα που το σύστημα όριζε. Ήττα, χίλιες φορές, ήττα στα σκατά της σκατομένης πεποίθησης των ιδιοτελών περί επιβίωσης. Κι εγώ σε μια σύγχυση δίχως σταματημό, σ' έναν λαβύρινθο χωρίς μίτο, δαδί, συνοδό, σύντροφο, ολομόναχος. Κι ενώ τσαλαβουτούσα στα απόνερα μιας λακκούβας που μ' έπνιγε γιατί δεν μπορούσα να κολυμπήσω ολόκληρος μέσα της, ένα φιλικό μου ζευγάρι πάσχισε το αδιανόητο, να αναμετρηθεί με τον εαυτό του και το σύστημα ως συγκερασμός καπιταλιστικού κομμουνιστή ή κομμουνιστικού καπιταλιστή. Αποπειράθηκαν την ελληνική εκδοχή του κινέζου επιχειρηματοκομμουνιστή. Σ' άλλες εποχές κάποιοι από το στρατόπεδο των διωκόμενων και στιγματισμένων μετά τον Εμφύλιο τα είχαν καταφέρει, κάποιοι είχαν αναρριχηθεί κοινωνικά, οικονομικά, απέκτησαν κύρος, έγιναν αξιοσέβαστα μέλη της τοπικής ελίτ και αποτέλεσαν παράδειγμα της λεγόμενης αριστερής, ρεαλιστικής σοφίας που μπόλιασε με αρκετή αγιοσύνη τον νέο κλάδο ηγεμονίας στην αναπτυσσόμενη ελληνική οικονομία. Όμως οι εποχές είχαν περάσει ανεπιστρεπτί, οι παχιές αγελάδες έκαναν δίαιτα ευρωπαϊκών προδιαγραφών και οι διεργασίες μέσα στην τρελή Ολυμπιάδα των φαγοπότηδων με τα αναβολικά των πολλαπλών στομαχιών δεν άφηνε περιθώρια για έκδοση νέων θέσεων στο γλεντοκόπι της μεγάλης σπέκουλας πριν την αναγκαία χρεοκοπία. Οι φίλοι μου ήταν καμένοι από χέρι, όπως κι εγώ άλλωστε, η μόνη διαφορά μας ήταν η στοχοθέτηση, η δίκη μου ήταν μια ρεαλιστική συντηρητική αρλούμπα, της διατήρησης των οικογενειακών ιδιοκτησιακών κεκτημένων, σ' ένα σόι με άγριες διαθέσεις απέναντι μου, αφού είχα επιστρέψει από τις σπουδές μου ηττημένος και μ' αρνητική ενέργεια ως προς τον ρόλο του καραγκιοζάκου επιτήδειου που υποδυόταν ο γέρος μου από τα γεννοφάσκια του. Υποτίθεται πως ως διάδοχός του όφειλα να υποδυθώ τον ίδιο ρόλο. Η φιλοδοξία του Μανώλη ήταν να ηγηθεί των πωλήσεων εταιρείας εισαγωγής οχημάτων της πανελλαδικά, είχε μεγάλη αδυναμία στ' αυτοκίνητα και κατείχε κάποια ερασιτεχνική γνώση περί αυτών, αλλά οι σπουδές στην αρχαιολογία μαζί με την κομμουνιστική ιδεολογία του μόνο ως επαρκή εφόδια δεν αξιολογούνται. Τουναντίον, το μείγμα της μεταμοντέρνας παρά φύσιν συνειδησιακής αλχημείας προ το πυλών φάνταζε ένα πείραμα εξ αρχής αξιομνημόνευτης κατραπακιάς. Το ξύλο βγήκε από την εκμετάλλευση κι αυτοί που ισχυρίζονται ότι προέρχεται από τον παράδεισο απλά είναι γρανάζια του αυταρχικού μηχανισμού. Καλοστημένες ταινίες με χαριτωμένες βλαμμένες· εξαιρετική προπαγάνδα για το ποίμνιο στην προετοιμασία της σφαγής. Ο φίλος μου ερχόταν με τον αέρα του φιλελεύθερου κομμουνισμού της τσέχικης κοινωνίας, τη φινέτσα των διεισδυτικών ελιγμών του κεντροευρωπαϊκού μεγαλουργήματος και της εξαίρεσης. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Πράγα, αλλά εδώ είναι Βαλκάνια και στην Κρήτη δεν είναι παίξε γέλασε, γιατί δεν περνάει κανένα ποτάμι να σε παρασύρει, αλλά μόνο τα ψηλά κακοτράχαλα βουνά, με τις απόκρημνες μαδάρες όπου αποκλειστικά τα αγριοκάτσικα μπορούν κι επιβιώνουν εφόσον γλιτώσουν από τα σκάγια των κυνηγών, αλλά η οπλοφορία στην Μεγαλόνησο είναι κάτι σαν το συμπλήρωμα στο πορτοφόλι και τον βασιλικό στ' αφτί. Χτύπαγαν πανελλαδικά ρεκόρ πωλήσεων κι έμπαιναν μέσα, αναμείχθηκαν με την αγοραπωλησία μεταχειρισμένων μα δεν ξελάσπωναν γιατί πολύ απλά τα επιτόκια δανεισμού του επιχειρηματικού δανείου ήταν φωτιά στα λάστιχα και πώς το τουτού να τσουλήσει, απλώς ο κινητήρας καίγεται από το άσκοπο γκάζι στον αέρα. Τετέλεσθαι. Η ζωή δεν τραβά την ανηφόρα, αλλά κουτρουβαλάει στην κατηφόρα και η ελεύθερη πτώση φέρνει τα τζιμάνια στην κατάλληλη στιγμή, πριν τη φυλάκα, και το πούλημα γίνεται ξεπούλημα, όπως οι αντικειμενικές αξίες των ακινήτων ενδεικτική απάτη επιτυχημένης πώλησης, μα ο φτωχός λαός έχει και την παροιμία, για ένα κομμάτι αποφυλάκιση. Γιατί τα χρέη είναι δεσμά και στην οριστική απόλυση δεν αρκεί πάντα η πτώχευση. Ο Μανώλης την γλίτωσε στο παρά τσακ και αφιερώθηκε στην αρχαιολογία. Όμως μέχρι να σαλέψει το λογικό του προς την σωστή κατεύθυνση πρώτα αποθεώθηκε και μετά καταδικάστηκε στα τάρταρα από την μικρή μας κοινωνία, αρχικά αναδύθηκε ως μέγας επιχειρηματίας και τον τοποθέτησαν στο πάνθεο της ένδοξης μπίζνας και κατόπιν τον ξήλωσαν κι άρχισαν να τον λιθοβολούν ο ένας μετά τον άλλο ώστε να τον σταυρώσουν με τις τυμπανοκρουσίες των θιγόμενων κορασίδων. Γιατί το πιο καθοριστικό σταυροκόπημα δεν γίνεται στην εκκλησία, αυτό είναι το δοκιμαστικό στο ράλι της συκοφαντίας και του στιγματισμού, αλλά στα μουλωχτά μπρος στα εικονίσματα της φανταστικής φουσκωμένης τσέπης από τα καλά και συμφέροντα, διότι τότε μετράει το υπερφυσικό της δολοπλοκίας και της κουτοπονηριάς ώστε να κάνουμε της δική μας λαδιά εκκωφαντική παρερμηνεία και την δυσκολία ή αδυναμία του άλλου συμβαλλόμενου μέρους εκ προμελέτης απατεωνιά και έγκλημα κατά των ιερών συμφερόντων και οσίων οφελών μας. Επί του συγκεκριμένου, συνέβαινε έτσι ώστε αυτός να μειώνει το ελάχιστο κέρδος του για να πετυχαίνει πώληση, αλλά κι αυτό του το καταβρόχθιζαν οι τραπεζικοί τόκοι, κι όταν άρχισε να μεσολαβεί στις αγοραπωλησίες μεταχειρισμένων βρέθηκε μπρος σε μια αγορά όπου οι ιδιώτες φαντασιώνονταν πως το μηχανοκίνητό τους άξιζε για καινούργιο και του αλλουνού που ήθελαν ν' αγοράσουν ήταν σακαράκα και στην ανταλλαγή απάνω έπεφτε το ανάθεμα στον μεσολαβητή, γιατί αυτός είναι μπήχτης, πούστης, κάθαρμα, απατεώνας, μας τρώει το λεφτά μας, το απόστημα της εμπορίας αυτοκινήτων και ο φαύλος κύκλος μεγάλωνε, τελείωναν οι πιστώσεις της τράπεζας, αυξάνονταν οι τιμές των ανταλλακτικών, δεν πουλιόνταν τα μεταχειρισμένα που είχε αγοράσει και τα σκότωνε με τα μισά απ' όσα είχε δώσει για να εξασφαλίσει μετρητά, να κινηθεί στην αγορά, να μείνει στο παιχνίδι, να μην εγκαταλείψει την αόρατη τσόχα των συναλλαγών των μαχαιροβγαλτών και μετά δανεικά από τους φίλους, νέα δάνεια, όχι πια επιχειρηματικά, δεν είχε τη δυνατότητα, αλλά καταναλωτικά με εγγυητή και μετά συναλλαγματικές με τον στενό κύκλο των φίλων να χορεύουν το ταράκουλο του κυκεώνα των αοράτων πληρωμών μέχρι που η απειλή για μηνύσεις και η χρεοκοπία να καταλήγει στην κοψοχρονιά πώληση ακινήτων με την ψευδαίσθηση της σωσίβιας σωτηρίας από τον καλοκάγαθο μεγαλοκαρχαρία της τοπικής ελίτ των ξενοδόχων για να ξυπνήσει τελικά ο φίλος στα ερείπια μιας άγνωστης αρχαίας πόλης, πανάρχαιας και ξεχασμένης, μ' αμύθητη γνώση της σημασίας της ύπαρξης πέρα από τα μάτια των τυμβωρύχων και των αρχαιοκάπηλων έτσι ώστε να βρει τα λογικά του ξανά. Φωτιά στα μπατζάκια μας σημαίνει πως τρέχουμε ολόγυμνοι για να νιώσουμε το σώμα μας σε μια πλήρη κατάσταση λυτρωτικής απόδρασης από τα θεατρινίστικα παιχνίδια των μοιραίων φαντασιοπληξιών που το σύστημα καλλιεργεί εντέχνως ώστε να χρεώνει τους πολλούς και να πλουτίζει τους λίγους δίχως οι πρώτοι να ρίχνουν το φταίξιμο στους δεύτερους.

Είμαι ανυπεράσπιστος απέναντι στις λέξεις και η σκέψη μου σχηματίζεται από μια γλώσσα που δεν έχει σύμβολα, μήτε αλφάβητο, μόνο τα ιερογλυφικά των εντυπώσεων. Ο ουρανός απλώνεται και αφήνεται στα δάκτυλά του Θεού, δεν συλλογίζεται παρά μόνο δίνεται ολόκληρος σε κάτι που σχηματίζεται μέσα του ταυτόχρονα για να αφεθεί, χαθεί και ξαναδιαμορφωθεί. Τα κεραμίδια κολυμπάνε στο πλαγκτόν των αισθήσεων και παρασέρνονται από την ευφορία της απροσδιοριστίας. Γίνονται κοχύλια, καραβάκια, τούβλα, φύλλα και πριν καλά καλά σταθεροποιηθούν λιώνουν σε αργιλώδη τρίμματα, με μια βαθιά φυσηματιά διασκορπούνται στο πάντα και δένονται με άλλα σωματίδια στο γεφύρωμα νέων συνθέσεων που η χημεία αναζητά. Τα μυστηριώδη φιλιά των υλικών στην στοιχειώδη κατάσταση επιτρέπουν την ουσία του έρωτα στην καθαρότητα της έλξης και ο σκοπός, η χρήση, το άσχετο και το άλογο δένονται με τρόπο πλήρως εναρμονισμένο στην περιεκτικότητα της ύπαρξης των διαφορετικών υλών. Το άρρωστο σύστημα, το παθογενές κοινωνικό πλαίσιο, η τοξική καπιταλιστική κοινωνία της εμπορευματοποίησης των πάντων, στοχεύουν στην καταστροφή του έρωτα γιατί δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ανυπότακτους, ανθρώπους δοσμένους στην πεμπτουσία του ανένδοτου και αχαλίνωτου της απόλυτης ένωσης. Η ερωτική έλξη είναι η λυδία λίθος των νέων υγιών κοινωνιών διότι προέρχονται και εδράζονται σε σφριγηλές ανθρώπινες σχέσεις. Το σημερινό σύστημα εσκεμμένα προβάλει το σεξ ως έρωτα για να παραπλανήσει και να αποτρέψει την σύναψη της ερωτικής σχέσης από την απαρχή της και για να κάνει πειστική την αυταπάτη την προβάλλει ως αποδοτική επαγγελματική δραστηριότητα διαμέσου της πορνείας, βάζοντας τις ίδιες τις πόρνες να ομιλούν για ερωτική αγάπη. Άρα ο έρωτας είναι μια πράξη συνδιαλλαγής στο πλαίσιο της προσφοράς και της ζήτησης και συνεπώς ο πιο επιτυχημένος έρωτας είναι του έξυπνου, μαέστρου λεφτά, ενώ το φτωχαδάκι ή θα τον φάει η μαρμάγκα ή θα φθαρεί ο έρωτάς του στο μεροδούλι μεροφάι ή απλά θα εκπορνευτεί για να βρει την υγεία της τσέπης του, αλλιώς ας αυτοκτονήσει. Ενώ ο αυθεντικός έρωτας είναι μια ενότητα στο ενιαίο και διηνεκές δίχως ενδο- και εξωόρια. Δεν υπάρχει καμία δυαδικότητα, παρά μόνο η αρχή της αρχής του νοήματος των γεννημάτων. Αρσενικό θηλυκό, φως σκοτάδι, ζώο πράγμα, ιδέα φύση, θεωρία πράξη, σκέψη δράση, κόσμος θεός, είναι αναλυτικές κατηγορίες απλοποίησης του ανομολόγητου ώστε να υπαινιχθούμε κάτι για να μην πνιγούμε στο θαύμα που είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όλα είναι με όλα και έχουν μια αρχή της σύνθεσης και της μεταμόρφωσης, η φθορά είναι μια αυταπάτη και ο θάνατος ένας κατασκευασμένος εφιάλτης των δεισιδαιμονιών των μηχανισμών επιβολής ώστε παραπλανημένες οι μάζες να υπακούν στα κελεύσματα των δημαγωγών. Τα λεμόνια πανηγυρικά αναδείχθηκαν τα πιο εύγευστα ξινά ρεύματα των θαλασσινών ανέμων της παράκρουσης. Τα σύκα ανοίγουν σαν τρελά πορτοκάλια και ξεπηδάνε τα μυαλά από τις κιλότες των βρακοφόρων. Κλαδέματα στα παρτέρια των υπερβολών και γιδοβοσκοί αγουροξυπνημένοι ταΐζουν τα λογύδρια με ροκανίδια από τις ασβουνιές των κατσικόφτερων. Στα ερείπια της λογικής παραπαίει ο καντηλανάφτης και τα φιτίλια της γης καίνε μαζούτ του αποχετευτικού της μαστουριάς. Τα καπάκια έχουν το νόημα της συμφωνίας σε δυο μπάντες με αντίπαλα στρατόπεδα και καθώς ανοίγουν οι ανθρακούχες πορτοκαλάδες μπουρμπουλήθρες πετάγονται από το πολύ ταρακούνημα με φορά στα μουστάκια της συμφέρουσας ανταλλαγής.

Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του Θανάση Μυλωνά.

Το πεζογράφημα αποτελεί απόσπασμα του βιβλίου του Γιάννη Σμίχελη Άγιος Νεόπλουτος: Διάλογος με τον Πεσσόα - Απέναντι στο βιβλίο της ανησυχίας, που δημοσιεύτηκε σε 42 μέρη στο koukidaki.gr από τις 25 Απριλίου 2025 και κάθε Παρασκευή. Ξεκινήστε την ανάγνωση από εδώ ή συνεχίστε στο επόμενο.