Μπουμπού στο θέατρο Εν Αθήναις. Ένας εκπληκτικός μονόλογος σε κείμενο Δημήτρη Μητσοτάκη, σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Πασσά και μια Δήμητρα Κολλά σε έναν ρόλο κυριολεκτικά κομμένο και ραμμένο επάνω της.
Την Ιωάννα, την ηρωίδα μας, ποτέ δεν την είπαν με το όνομά της, πάντα την φώναζαν Μπουμπού. Γεννήθηκε στην Κρήτη, ένα μωρό αφράτο και παχουλό, ένα παιδί που έδειχνε πάντα μεγαλύτερο από την ηλικία του, μια γυναίκα πληθωρική, με τις καμπύλες της και τους χυμούς της να ξεχειλίζουν από κάθε πόρο του κορμιού της. Ήθελε να γίνει θεατρίνα αλλά οι μοίρες είχαν υφάνει τον ιστό τους, μια βελόνα και μια κλωστή τής έδωσαν στα χέρια της για να κεντήσει τη ζωή της κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Από το 1946 έως σήμερα μας ταξίδεψε η ηρωίδα μας· ράβοντας το νυφικό της εγγονής της μας εξιστόρησε την ιστορία της ζωής της. Ήπιαμε ελληνικό καφέ μαζί της στο μικρό γυάλινο ποτηράκι του κρασιού, αυτό που μέσα από το γυαλί βλέπεις το κατακάθι του καφέ. Φάγαμε χοχλιούς με ξινόχοντρο, παραδοσιακό φαγητό του τόπου της. Ξελιγωθήκαμε με τις τουλούμπες, το αγαπημένο της γλυκό. Νιώσαμε τις χαρές της, τις πίκρες της, το παράπονό της, τους καημούς της...
Από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι το τελευταίο δεν πήραμε τα μάτια μας από πάνω της. Η πληθωρική της παρουσία γέμισε όλη τη σκηνή. Η αριστοτεχνική σκηνοθεσία μας συνεπήρε. Η εμβληματική εικόνα του νυφικού, κομμάτι κομμάτι να ράβεται πάνω στην κούκλα ήταν κάτι το μαγικό. Το σκηνικό μας ταξίδεψε σε εκείνα τα σπίτια που κρατούν τις παραδόσεις, με τα πλεκτά σεμέν στολισμένα πάνω στα έπιπλα και το σαρίκι σε περίοπτη θέση.
Η παράσταση συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά και θεωρώ ότι πρέπει να παιχτεί για πολλά χρόνια ακόμη.
Δείτε την όσοι δεν είχατε την ευκαιρία να την παρακολουθήστε ακόμη.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
