Μονόκλινο σε μπουάτ στο θέατρο Αλκμήνη. Το κείμενο από την Όλγα Στέφου, η σκηνοθεσία από την Άννα Χατζησοφιά.
Οι τρεις γυναίκες επί σκηνής θα μπορούσαν να είναι η μητέρα μας, η αδερφή μας, η φίλη μας, η κοπέλα της διπλανής πόρτας ή ακόμα κι εμείς οι ίδιες. Είναι όλες αυτές οι κακοποιημένες γυναίκες των τελευταίων δεκαετιών που επιτέλους βρήκαν το σθένος να φωνάξουν δυνατά την κακοποίησή τους λύνοντας το σχοινί το οποίο τους έδενε με τους κακοποιητές τους.
Είναι τα θύματα των γυναικοκτονιών που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας, δυστυχώς, όταν ήταν πλέον αργά για να σωθούν οι ζωές τους. Είναι οι γυναίκες που παλεύουν με αυτοάνοσα νοσήματα... Είναι οι γυναίκες των οποίων τα σημάδια στην ψυχή και στο κορμί τους θα μένουν πάντα εκεί για να τους θυμίζουν τις δύσκολες στιγμές που βίωσαν. Είναι οι γυναίκες που έγιναν παράδειγμα προς μίμηση για όλες τις υπόλοιπες γυναίκες που βιώνουν όλα τα παραπάνω.
Οι τρεις πρωταγωνίστριες, Ιφιγένεια Καραμήτρου, Τζίνη Παπαδοπούλου και Ελένη Φίλιππα, άλλοτε ως μονάδα κι άλλοτε ως ομάδα, μας αφηγούνται την ιστορία της ζωής τους από τα πρώτα νεανικά τους χρόνια έως τα χρόνια της ωριμότητας. Με κόκκινες γόβες, κοσμήματα και αξεσουάρ επίσης στο χρώμα το πορφυρό το κόκκινο, ίδιο με το αίμα που χύθηκε στον βωμό του έρωτα και λευκά αέρινα φορέματα, ακριβώς όπως τις αγνές ψυχές τους, μας μιλούν για την Καζαμπλάνκα (σκλήρυνση κατά πλάκας) και την μπουάτ (κατάθλιψη) με τρόπο αριστουργηματικό.
Φεύγοντας από την παράσταση νιώθουμε ένα βάρος στην ψυχή, το θέμα δεν είναι ευχάριστο. Μας ωθεί όμως να πάρουμε δύναμη και να αντισταθούμε στην οποιαδήποτε μορφή βίας, λεκτική ή σωματική.
Ευτυχώς που συνεχίζεται και φέτος κι έτσι είχα την ευκαιρία να τη δω.
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
