«Ήταν όνειρο αυτό που ζούσε;» αναρωτήθηκε η Αλεξάνδρα. Το φιλί του ήταν βαθύ, τρυφερό κι επίμονο. Θαρρείς ήθελε να κλέψει όλη τη γλύκα από τα χείλη της γυναίκας που είχε μπροστά του. Η ψυχή της ζητούσε απεγνωσμένα να λυτρωθεί, να γίνει ένα μαζί του. Το φιλί του ήταν ένα γλυκό πέρασμα σε όλο της το είναι. Τον ένιωθε να επιδρά σε κάθε μόριο του κορμιού της. Ο Κωνσταντίνος συνέχισε να την φιλά ξανά και ξανά. Τα δευτερόλεπτα έμοιαζαν με αιωνιότητα, με μια γλυκιά βασανιστική αιωνιότητα. Ήθελε να μπορούσε να σταματήσει τον χρόνο εκεί. Να στείλει ικεσίες ψηλά στον ουρανό, να παραμείνει στην αγκαλιά του. Θα θυσίαζε ακόμη και την ελευθερία της, σκέφτηκε. Αρκεί να την κρατά έτσι, σαν μωρό στην αγκαλιά του.
Αναδεύτηκε στο κρεβάτι της και άνοιξε αργά-αργά τα μάτια. Ήταν ολομόναχη στο άδειο δωμάτιο. Θυμήθηκε το όνειρο. Τόσο ζωντανό, τόσο αληθινό, δεν ήθελε να τελειώσει. Μακάρι να ήταν αληθινό. Ο Κωνσταντίνος μου έχει γίνει εμμονή τελικά. Με επισκέπτεται θελκτικά ακόμη και στα όνειρά μου. Θα με φάει το μαράζι έτσι όπως πάω. Είδε πάνω στο κομοδίνο το γράμμα του κι αναστέναξε με πίκρα. Πρέπει να βρω το κουράγιο να τον ξεπεράσω, σκέφτηκε μουδιασμένα η Αλεξάνδρα.[1]
Μαρία Ποπκιώση
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μ.Π.: Ένα συνονθύλευμα από σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα, ήχους, χρώματα και φως της Αιγύπτου, που συνωστίζονταν μέσα μου και απαιτούσαν να αποτυπωθούν στο χαρτί. Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία και πήρε σάρκα και οστά με συγκεκριμένους πλέον ήρωες, πλοκή και δράση.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Π.: Έρωτας.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Π.: Συμβουλές δεν νομίζω ότι μπορώ να δώσω, εύχομαι απλά να καλοταξιδέψουν μέσα από τις σελίδες του συγκεκριμένου βιβλίου και να τους κρατήσει συντροφιά. Ένα βιβλίο είναι πάντα μια πολύ καλή συντροφιά.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Π.: Θα πηγαίναμε «Δυο νύχτες στην Αίγυπτο».
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Μ.Π.: Θα κλείσω την συνέντευξη με την τελευταία φράση του μυθιστορήματος.
Ήταν ένα πετυχημένο ταίριασμα ενός άνδρα και μιας γυναίκας που θα διαρκούσε μια ολόκληρη ζωή.
Το μυθιστόρημα της Μαρίας Ποπκιώση, Δύο νύχτες στην Αίγυπτο, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τριτωνίδα.
Στο οπισθόφυλλο λέει:
Είχε συνηθίσει να παίρνει πάντα αυτό που ήθελε, στη ζωή και στον έρωτα. Μέχρι τη στιγμή που γνώρισε την Αλεξάνδρα. Η έντονη ερωτική έλξη και οι συγκρούσεις ηλέκτριζαν κάθε μέρα όλο και περισσότερο την ατμόσφαιρα.
Η Αλεξάνδρα δεν σκόπευε να παρασυρθεί από την γοητεία του εργοδότη της. Όταν όμως βρέθηκε στην Αίγυπτο μόνη με τον Κωνσταντίνο, διαπίστωσε πως ήταν πολύ δύσκολο ν’ αντισταθεί στον πειρασμό. Ο συγκλονιστικός εργοδότης της ήξερε καλύτερα απ’ τον καθένα να συνδυάζει τη δουλειά με τον έρωτα.
Μια ιστορία αγάπης.
[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.
Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο, για το δικό σας έργο, κλικάροντας εδώ
Η Μαρία Ποπκιώση σημειώνει: Βγάζω την λέξη όνειρο και την αντικαθιστώ με την λέξη χαρά για τον επόμενο.
