Ξεκινώντας στην πρώτη ενότητα με την «Ιστορία του Αηδονιού», ο δημιουργός της συλλογής μάς προϊδεάζει για το περιεχόμενό του παραθέτοντας μας το εξής:
Μάθε γιατί τραγουδάει το Αηδόνι/είναι η απάντηση στα πάντα.
Μάλιστα, πρόκειται για ένα θέμα για το οποίο εμβαθύνει στον ποιητικό του πρόλογο, στο ομώνυμο ποίημα «Πρόλογος»:
Λένε πως φέρνει δάκρυα, όταν τ' ακούς, στα μάτια
Και πως συντρίβει τις ψυχές σε χίλια δυο κομμάτια
Μ' άλλοι το λένε βάλσαμο και πως σκορπά γαλήνη
Και τις θανατερές πληγές με τέχνη απαλύνει
Στη συνέχεια περιπλανόμαστε σε πλήθος ποιητικών ιστοριών, μύθων και θρύλων. Παραθέτοντας ενδεικτικά κάποιους από τους τίτλους ποιημάτων που ακολουθούν («Η κόρη του άρχοντα», «Ο μάγος», «Το νησί των ηδονών», «Το καράβι στην ομίχλη» κ.ά.) γίνεται άμεσα κατανοητός ο κεντρικός άξονας έμπνευσης του δημιουργού, ο οποίος δικαιολογεί στο έπακρο τόσο τον τίτλο της συλλογής όσο και το επιλεγόμενο εξώφυλλο.
Στο δεύτερο μέρος της συλλογής με τίτλο «Τα αυτόνομα ποιήματα», ο ποιητής μάς μυεί τόσο σε θέματα της καθημερινότητας -όπως συμβαίνει στο «Το πρωινό» ή όταν φτάνουμε στο τέλος, με ένα ποίημα αφιερωμένο στο «Κορίτσι του λεωφορείου»- όσο και στις φανταστικές του περιπλανήσεις άλλων ομότεχνων του. Όπως στους κόσμους του ποιητή Νίκου Καββαδία, με τα ποιήματά του «Ένα καράβι να μας πάρει» και «Πικρία ΙΙ».
Κλείνοντας με το αναγνωστικό μου βίωμα, η γενική αίσθηση που μου άφησε η ποιητική συλλογή «ANDRO I – Μύθοι και ιστορίες» ήταν πως η φαντασία των σκέψεων του ποιητή δεν θυσιάζεται στην ομοιοκαταληξία των ποιημάτων. Αντιθέτως, όλα τους φαίνονται ταιριασμένα αρμονικά, αφήνοντας μια αίσθηση πως δεν θα μπορούσε να αποδοθεί γλαφυρότερα η έμπνευσή του. Ωστόσο, θεωρώ ως μια μικρή παράλειψη τους αμετάφραστους στίχους στο τέλος της ποιητικής συλλογής.
Βρείτε τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο στη σελίδα του βιβλίου του στο facebook
Η ποιητική συλλογή του Ανδρέα Αντωνίου, ANDRO I – Μύθοι και ιστορίες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα
Δείγμα γραφής:
Μια νύχτα ονειρεύτηκα κάτι που ’χα ξεχάσει
Το όνειρο το αλλιώτικο και το αλλοτινό
Ένα Φεγγάρι όμορφο στην πιο γλυκιά του χάση
Που το υμνούσα εκστατικός σαν ωδικό πτηνό
Κι ακόμη ονειρεύτηκα θάλασσες και πελάγη
Και ένα δάκρυ κρύσταλλο, διαμάντι καθαρό
Τα θαύματα που κάνανε του Ύνυς Μόνα οι μάγοι
Που τέτοια άλλα παρόμοια δεν έχω δει θαρρώ
Τα γαλανά τα μάτια της, τα κόκκινά της χείλη
Το δέρμα, την ανάσα της, το γέλιο, τη φωνή
Την ομορφιά της που ’τανε σαν σπάνιο κοχύλι
Που με γεννά και με πονά και με δολοφονεί
Μα όσο κι αν με κέντησε, όσο κι αν με σκοτώνει
Ακόμη κι αν τα μάτια της με κάνουν και πονώ
Είν’ η ματιά της βάλσαμο και πάλι με γλιτώνει
Από ’να θάνατο φριχτό κι ένα βαθύ κενό
Κι αν ήταν ένα όνειρο ισχνό και φευγαλέο
Που μιαν ανάσα κράτησε τώρα κι έχει χαθεί
Κι αν το θυμάμαι που και που και σιωπηλά το κλαίω
Πάλι μια νύχτα σαν αυτή, ξέρω θα ξαναρθεί».
**
Ο Ανδρέας Αντωνίου γεννήθηκε το 1988 στη Θεσσαλονίκη και διαμένει στη Λευκωσία. Είναι διδάκτωρ φιλοσοφίας και τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα είναι η Μεταφυσική, η Αισθητική και η Φιλοσοφία της Τέχνης. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές και ένα μυθιστόρημα: Το Φως και το Σκοτάδι (ποίηση, Nova-Atlantis 2010), Ο Ποιητής και το Φεγγάρι (ποίηση, i-write 2012), Τα Μάτια της Aelun (ποίηση, Οδός Πανός 2016) και Το Παρελθόν Ενός Συγγραφέα (μυθιστόρημα, Πηγή 2016). Έχει βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς κι έχει δημοσιεύσει ποιήματά του σε έγκριτα λογοτεχνικά περιοδικά. Περιλαμβάνεται στην Ανθολογία Νέων Κύπριων Ποιητών (ανθ. Λευτέρης Παπαλεοντίου, Βακχικόν 2018).
