Η λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ

Κοντεύει χρόνος που το θέατρο έχει γίνει κύριος τρόπος διασκέδασης μου. Συχνά σκέφτομαι, πώς μια μικρή σκηνή μπορεί να σε μεταφέρει σε μέρη αλλοτινά, μακρινά. Όλη αυτή η ατμόσφαιρα που δημιουργείται επάνω στην σκηνή είναι δουλειά πολλών ανθρώπων αλλά πρωτίστως υπόκειται στο ταλέντο των ηθοποιών.

Στην παράσταση «Λαίδη Μάκβεθ» δεν ξέρω τί ακριβώς περίμενα να δω. Ναι, μπορεί να σας μοιάζει οξύμωρη αυτή η έκφραση αλλά είναι η πάσα αλήθεια. Περίμενα κάτι μεγαλειώδες. Κουστούμια εποχής, ευφάνταστα σκηνικά, μια σκηνή μεγάλη... Και όμως. Τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά αλλά αυτό δεν με ενόχλησε καθόλου. Αντίθετα η φαντασία μου απογειώθηκε με αποτέλεσμα να ζήσω την κάθε σκηνή.

Το έργο μας μεταφέρει στη Ρωσία του 19ου αιώνα. Μια εποχή που οι γυναίκες ήταν άφαντες, καταπιεσμένες, κλεισμένες πίσω από γάμους νεκρούς. Η ηρωίδα μας ζει υπό την σκέπη του μεγαλέμπορου συζύγου της καθώς και της πεθεράς της, που μοιάζει να κινεί τα νήματα στο σπιτικό τους. Η μοναξιά την κυκλώνει, όταν ο σύζυγος της φεύγει ταξίδι. Η πλήξη την καταρρακώνει. Μια γυναίκα μόνη μέσα σε ένα τεράστιο σπίτι με όλες τις ανέσεις χωρίς όμως να μπορεί να τις απολαύσει.

Ο έρωτας της χτυπά την πόρτα στα μάτια ενός από τους αυλικούς της οικογένειας, του Σεργκέι· ο όμορφος νέος κάνει την καρδιά της να χτυπά ζωντανά και όλα αλλάζουν για εκείνη. Τι γίνεται όμως όταν καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να ζήσει δίχως τον εραστή της;

Πρόκειται για ένα ερωτικό δράμα, με έντονους χαρακτήρες. Ο σκηνοθέτης κατάφερε να πείσει το κοινό και να μας μεταφέρει την μεγαλειώδη ατμόσφαιρα της εποχής μέσα από ένα λιτό σκηνικό.

Προσωπικά θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές γιατί, τελικά, η επιτυχία βρίσκεται στις λεπτομέρειες και η παράσταση στα δικά μου μάτια ήταν επιτυχημένη.

Καλή θέαση.

Σκηνοθετικό σημείωμα
Η μοναξιά, το αμπάρι των επιθυμιών, η αγκαλιά, η πλήξη της ανθρώπινης ύπαρξης, επαρχία, στέππα και σημύδες, εκεί όπου η γυναίκα είναι ένα αντικείμενο, ιδιοκτησία τους αντρός της, μια αόρατη σύζυγος που γίνεται ορατή μόνο από έναν κατώτερο, μια γυναίκα που στα μάτια του φαντάζει ισότιμο μέλος μιας κοινωνίας… ο έρωτας που κατακλύζει και δαμάζει, ο έρωτας δυο διαφορετικών ανθρώπων, η δίψα για ισότητα και χώρο, η πείνα για σώματα και τίτλους, το αχόρταγο πάθος που μετατρέπεται σε μαχαίρι, που οδηγεί το χέρι στο φόνο για αυτοπροστασία, για επιβίωση και τελικά για ύπαρξη. Η Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ δεν είναι μόνο η ιστορία μιας γυναίκας που συνάπτει σχέση με τον εργάτη Σεργκέι και οδηγείται σε φόνους προκειμένου να ζήσει ελεύθερη, αλλά είναι η καταπίεση της ταξικής πάλης, η σαθρότητα των ρόλων στην πατριαρχική κοινωνία, είναι η επανάσταση που πνίγεται στο αίμα, είναι το τυφλό μίσος που καταλαμβάνει τους πεινασμένους ανθρώπους όταν στερούνται την αγάπη και κατανόηση, είναι η ιστορία μιας γυναίκας που αναζητά την ταυτότητα της, που θυσιάζεται, που αγωνίζεται για να βρει την προσωπική της ευτυχία, είναι η οδύσσεια του ανθρώπου προς την καταστροφή όταν του έχουν στερήσει την ατομική του ακέραιη υπόσταση, που μόνο μέσα από τον έρωτα καθίσταται ολοκληρωμένος και που θα συντριβεί στο τέλος, χαμένη μόνη σε μια κοιλάδα δακρύων.
Ένκε Φεζολλάρι

Συντελούν
Σκηνοθεσία: Ένκε Φεζολλάρι
Διασκευή: Μαρία Σκαφτούρα
Σύμβουλος δραματουργίας: Κάτια Σωτηρίου
Πρωτότυπη μουσική: Γιώτα Κοτσέτα, Αλέξης Αλεβιζάκης
Σκηνικός χώρος-κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης
Φώτα: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Άντα Γιαννουκάκη
Φωτογραφίες: Ελπίδα Μουμουλίδου
Το ομώνυμο τραγούδι της παράστασης ερμηνεύει η Σοφία Παπάζογλου
Η διασκευή στηρίχτηκε στο βιβλίο του Νικολάι Λέσκοφ με τίτλο «Η λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ροές σε μετάφραση Άννας Ραδίτσα

Παίζουν: Μαρία Σκαφτούρα, Άγγελος Ανδριόπουλος, Γιάννης Παπαϊωάννου, Μαρία Σωτηριάδου, Άντα Γιαννουκάκη, Βασίλης Τσιάκας, Αγάπη Παπαθανασιάδου

Έως την Τρίτη 18 Φεβρουαρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στον Πολυχώρο Vault Theatre Plus, Μελενίκου 26 Βοτανικός, Αθήνα, 2130356472, 6945993870

Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανήλικους