Εγγραφή στο newsletter για να μη χάνετε τίποτα! *** Δωρεάν διπλές προσκλήσεις! *** Φωνή τέχνης *** Κατεβάστε ΔΩΡΕΑΝ ebooks ή διαβάστε λογοτεχνικά κείμενα σε πρώτη δημοσίευση ΕΔΩ! *** Αν σας αρέσει το θέατρο -παρακολουθείτε όλα τα είδη- ή έχετε άποψη για μουσικά άλμπουμ ή για ταινίες ή διαβάζετε λογοτεχνικά έργα κτλ. και επιθυμείτε να μοιράζεστε τις εντυπώσεις σας μαζί μας, επικοινωνήστε με το koukidaki. Αρθρογράφοι, κριτικογράφοι, άνθρωποι με ανάλογη κουλτούρα ζητούνται! *** Δείτε τις ημερομηνίες των προγραμματισμένων κληρώσεων στη σελίδα των όρων.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ακολουθώντας τους συνδέσμους. Μυθιστορήματα: Η πτώση * Η Βεσσαραβία μου: Εργασία για το σπίτι * Άλκηστη * Η γκαλερί των νεκρών * Συνοδός κορυφής * Το σπίτι μόνο * Ψωμί καθάριο * Ζήτα το! * Σκότωσε σαν τον Στίβεν Κινγκ * Όταν το «σαν» μπήκε στη ζωή μας * Της αλός νεύμα * Τα κύματα ** Ποίηση: Σκοτεινή κουκκίδα * Περιγραφές του ανεκπλήρωτου * Φως όπως μανταρίνι ** Άλλα: Περί ιατρικής Κέλσου ** Νουβέλα: Μπαρτάκοβα... η δωδεκάχρονη πόρνη * Τα σπασμένα κομμάτια μιας αγάπης * Στην άλλη πλευρά του κρεβατιού ** Διηγήματα: Οι επισκέπτες * Συνέβη στη Θεσσαλονίκη ** ΑΛΜΠΟΥΜ ΜΟΥΣΙΚΗΣ: She sleeps to the sound of knives, The boatman on the downs

Παπαδιαμαντικά


Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων, ο ισάξιος του Ντοστογιέφσκι (κάτι που δε γνωρίζουμε, ακόμα, οι πλείστοι), γεννήθηκε στη Σκιάθο το 1851. Άνθρωπος ασκητικά λιτός και μοναχικός, έβρισκε καταφύγιο στα διηγήματά του, όχι ως αυτοεγκλεισμό στον εσωτερικό του κόσμο, αλλά αντίθετα ως μια συνειδητή πράξη εξωτερίκευσης των βιωμάτων και των συναισθημάτων του. Μακριά από κάθε τι το οποίο αλλοτριώνει τη φύση και την ουσία του ανθρώπου, μακριά από κάθε φλυαρία, κενότητα, ματαιοδοξία και φιλαυτία, ο Παπαδιαμάντης αναζητά τον απλό άνθρωπο, τον βασανισμένο, τον πονεμένο, τον βιοπαλαιστή, τον πάσχοντα συνάνθρωπο.

Τα παπαδιαμαντικά διηγήματα κουβαλάνε έναν πρωτότυπο τρόπο εθνικής, θα λέγαμε, αυτογνωσίας. Μιλάνε για την Κοινότητα, το μεγάλο αυτό κοινωνικό φαινόμενο που συνέχει κατά περιόδους άπασα (σχεδόν) την ελληνική κοινωνία. Μιλάνε για φτωχούς και κατατρεγμένους, παλαβούς, μέθυσους, περιθωριακούς, φόνισσες, πόρνες, παρίες εκάστου είδους. Για ανθρώπους που ζουν στο ημίφως της καθεστηκυίας τάξης και πραγματικότητας, έξω από τα πλοκάμια της εξουσίας.

Σε ολόκληρο το έργο του αναδεικνύεται η μυστηριακή μεγαλοπρέπεια της απλότητας και της αυθεντικής ελληνικής ζωής. Μια βαθιά ηθογραφία που μέσα της ξεδιπλώνεται, σε όλο της το μεγαλείο, το μεγαλείο της παράδοσης της καθ’ ημάς ανατολής, η απλή λαϊκή πίστη, το ζωντανό πνεύμα του λαού, η Ρωμιοσύνη και η ζωντανή παράδοση του ελληνικού έθνους. Ταυτόχρονα εκφράζεται η αίσθηση της αλήθειας και της απλότητας που τόσο λείπει στις μέρες μας, στην εποχή του ακαδημαϊκού ευσεβισμού και του αστικού ηθικισμού που έχουν αλώσει την ψυχή του κόσμου. Αυτός ακριβώς ο ευσεβισμός και ο ηθικισμός είναι που αντικρούει όσο τίποτε άλλο η συγγραφική του οντότητα.

Ξένοι συγγραφείς, όταν επισκέπτονται την ελληνική επαρχία, τρίβουν τα χέρια τους, διότι θεωρούν ότι συναντούν έναν λαογραφικό θησαυρό. Ο Παπαδιαμάντης είναι ο ίδιος η κοινότητα. Γνωρίζει τις χαρές και τις λύπες, τα κουτσομπολιά και τις μικροαπατεωνιές και τις καθημερινές γεύσεις των φαγητών, τους ίδιους τους ανθρώπους, τα βουνά, τη γη, τα μονοπάτια. Στο έργο του κάθε υλικό αντικείμενο είναι, θαρρείς, ζωντανό, έχει τη δική του γλώσσα, τον δικό του χαρακτηριστικό ήχο. Ο οξύνους Κωστής Παπαγιώργης σημείωσε ότι ο Παπαδιαμάντης «είχε συλλάβει από νωρίς την αινιγματική βαθύτητα της αυτοτελούς κοινωνίας».

Ο Σκιαθίτης συγγραφέας μπορεί να μιλήσει άνετα με τα σημερινά κοινωνικά και τα πολιτικά προτάγματα. Μιλάει για λιτοφροσύνη, αναδεικνύει αξίες, διασώζει το πολύπλευρο και πολύτυπο της ελληνικής γλώσσας, αναδεικνύει την αυτάρκεια ως απόρροια μιας βαθιάς βιοσοφίας. Αυτός μίλησε για το «θάλπος της εστίας και την οσμή της αγροτικής οικονομίας», πήγε κόντρα «σε μια Ελλάδα προσανατολισμένη στο χρήμα, μια κοινωνία αγνώριστη, εκβαβαρισμένη, στερούμενη αυτοσεβασμού και υπερηφάνειας…» (Νίκος Φωκάς).

Ο Παπαδιαμάντης, σημειώνει ο Ν. Καλοσπύρος, δε μιλάει «σαν ανέστιος πολυπράγμων ή εντυπωσιοθήρας, αλλά ως βαθύτατος ανθρωπολόγος και κοινωνικός ανθρωπογνώστης, που φιλοσοφεί τη ματαιότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων».

Μακάρι οι μετέωροι άνθρωποι των δύσκολων και θλιβερών καιρών μας να γνώριζαν τον Παπαδιαμάντη. Μακάρι να είχαν διαβάσει έστω και μια σελίδα του, σε κάποια στιγμή της θλιβερής ζωής τους.



ΔΩΡΑ - Κλικ σε εκείνο που θέλετε για πληροφορίες και συμμετοχές
Ψωμί καθάριο, Παναγιώτας ΣμυρλήΤο σπίτι μόνο, Κοραή ΔαμάτηΗ γκαλερί των νεκρών, Κρις ΚάρτερΤης αλός νεύμα, Κωνσταντίας Σκανδάλου-ΚορδολαίμηΤα κύματα, Βιρτζίνια ΓουλφΠεριγραφές του ανεκπλήρωτου, Δημήτρη ΜπαλτάΣαν λουκούμι τριαντάφυλλο, Οικογένεια Καραντίνα, Μικροί και μεγάλοι αναγραμματισμοί και Γυναίκα σημαίνει πόνος
Περί ιατρικής ΚέλσουΣτην άλλη πλευρά του κρεβατιού, Άνθιας Χριστοδούλου-ΘεοφίλουΣυνοδός κορυφής, Μαίρης ΒανδώρουΟι επισκέπτες, Πέτρου ΕυαγγελόπουλουShe sleeps to the sound of knives και The boatman on the downsΜπαρτάκοβα... η δωδεκάχρονη πόρνη, Ελευθερίας ΚαραδήμουΌταν το «σαν» μπήκε στη ζωή μας, Μιχαήλ Ράλλη
Σκοτεινή κουκκίδα, Γιάννη ΣμίχεληΤα σπασμένα κομμάτια μιας αγάπης, Πόπης ΚλειδαράΣκότωσε σαν τον Στίβεν Κινγκ, Δημήτρη ΜαμαλούκαΆλκηστη, Μαρίας ΚέιτζΣυνέβη στη Θεσσαλονίκη (συλλογικό)Φως όπως μανταρίνι, Έφης ΝικολαΐδουΖήτα το!, Μαρίας Καραμπίνη-Ανθούλη