Έχω διαβάσει πολλές ιστορίες. Μικρές ή μεγάλες. Αληθινές και φανταστικές. Έχω διανύσει πολλά χιλιόμετρα, όπως θα λέγαμε μεταφορικά, πάνω σε συγγράμματα Ελλήνων και ξένων δημιουργών. Το διήγημα, δηλαδή το πεζογράφημα που μπορεί να διαβαστεί με τη μία, είναι ένα προσφιλές είδος των ημερών μας μιας που, συγγραφείς και εκδότες, αρέσκονται στη φόρμα αυτή όλο και περισσότερο.
Η αλήθεια είναι ότι βολεύει και τους αναγνώστες, ειδικά τους ανυπόμονους που όταν «κολλάνε» σε μια ιστορία αισθάνονται δέσμιοι του βιβλίου και των ηρώων του. Το διήγημα διαβάζεται με άνεση ακόμα και από τον πιο πολυάσχολο γιατί δεν απαιτεί πολύ χρόνο, ώρες, ημέρες ή βδομάδες· τις περισσότερες φορές απαιτεί μόνο λίγα λεπτά. Κι έτσι, ανύποπτα, λίγο λίγο μέρα τη μέρα, καταλήγεις να έχεις ολοκληρώσει έναν τόμο.
Αυτή τη συλλογή, της Στέλλας Καλλέ, την ολοκλήρωσα σε ένα απόγευμα. Δηλαδή όλο το βιβλίο με τη μία –παρόλο που το είδος θα μου επέτρεπε πολλές διακοπές. Αυτή η συλλογή έχει όλη την ευαισθησία μιας γυναίκας που αφουγκράζεται με ανοιχτές κεραίες τον κόσμο γύρω της, κατανοεί, συμπάσχει και μετά έρχεται και «φωτογραφίζει» με τις λέξεις της. Και το κάνει δίκαια, ακέραια, αισθαντικά και ρεαλιστικά. Δηλαδή, ό,τι πιο πιστό προς την αλήθεια των προσώπων που μας συστήνει, χωρίς κριτική διάθεση αλλά και χωρίς φίλτρα ωραιοποίησης. Μας ανοίγει μια κλειδαρότρυπα στις ζωές των άλλων για να δούμε μέσα τους και το κάνει με τρόπο ουσιαστικό, χωρίς περιττολογίες, χωρίς εγωισμούς, χωρίς ηττοπάθειες... σκύβοντας πάνω στις ηρωίδες της, αφουγκραζόμενη τις αναπνοές τους.
Τα κείμενα, δηλαδή οι ιστορίες των γυναικών (της), πρέπει να διαβαστούν από όλους. Δύσκολα λέω κάτι τέτοιο, ίσως δε το έχω ξαναπεί ποτέ, όμως σε αυτό το πόνημα συνάντησα έναν συνδυασμό στοιχείων που το κάνουν ξεχωριστό και πολύτιμο.
Είναι συγκινητικό βιβλίο, αποτελεί ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα, περιέχει το δράμα της ανθρώπινης φύσης, οικεία πρόσωπα (ίσως είσαι ένα από αυτά ή πιθανόν να γνωρίζεις ένα από αυτά), γοητευτική γραφή, απίθανες μεταφορές/παρομοιώσεις και ποικίλα στιλ· εισχωρεί κι η ίδια στις ιστορίες, γίνεται μάρτυρας και όχι ένας αποστασιοποιημένος καταγραφέας, έχει ωραιότατες διατυπώσεις και αποτελεί εγχειρίδιο των προς αποφυγήν ερώτων ή καταγραφή-κατανόησή τους.
Είναι κάποιες λέξεις σχεδόν σιδερένιες.
Θα συναντήσουμε πολλές βασανισμένες ψυχές: πόνο, χαμένα όνειρα, δυστυχίες, απώλειες, φυλακές, λάθη (αχ αυτά τα λάθη!), ανασφάλειες... σε μια συνθήκη μελετημένη και συνετή που αντικατοπτρίζει το πρόβλημα του άλλου –συνεκδοχικά όλων μας– με σοφία.
Ίσως να σηκώθηκε μόνο το σώμα της και να άφησε κομμάτι της ψυχής της για πάντα εκεί...
Σε κάνει να σκέφτεσαι αν έκανες τις σωστές επιλογές, αν έχασες αγάπη που θα μπορούσες να έχεις, σε γεμίζει από συναισθήματα, σου προσφέρει όμορφη λογοτεχνία και μηνύματα ενώ αξίζει και το χρόνο και τον κόπο σου στο ακέραιο.
Η ζωή πίσω από ένα πληκτρολόγιο δεν είναι η ζωή που είμαστε αλλά η ζωή που θέλουμε.Όσο πιο μεγάλη είναι η ενοχή τόσο πιο χαμηλά κοιτάζουν τα μάτια.
Διαβάζεται και από άντρες -μη πω επιβάλλεται! Γράφτηκε από μια μελετημένη πένα και κλείνει γλυκά και αίσια. Με ένα καλό τέλος όπου η αγάπη κερδίζει (ναι, όπως στα παραμύθια μόνο που δεν είναι). Στο μεταξύ έχουν κερδηθεί μερικές ζωές που σε μέρος της διαδρομής χάθηκαν ή πήγαν να χαθούν μα ξανάρχισαν, και το μαγικό εδώ είναι ότι μία από αυτές τις ζωές μπορεί να είσαι εσύ.
Τι σημαίνει "είσαι σίγουρη;" Και ποιος είναι ποτέ;
Περισσότερα: Η Στέλλα Καλλέ και οι XL: ιστορίες αγάπης
