.png "Εννέα χρόνια με τους Ινδιάνους, του Χέρμαν Λέμαν")
Δεν φοβόμαστε τους δειλούς χλωμούς. Μας έχουν κλέψει τους κυνηγότοπούς μας, μας έχουν καταστρέψει το κυνήγι, μας έχουν φέρει αρρώστιες, έχουν προκαλέσει διχόνοια στις φυλές μας, εκφοβίζουν τους γενναίους μας, εξευτελίζουν τα παιδιά μας, διαφθείρουν τις συζύγους μας και κατέστρεψαν τις παραδόσεις μας. Προκάλεσαν απελπισία και ερήμωση στη φυλή μας και θα τους πολεμάω ως τη στερνή μου ανάσα.
Ο μικρός Γιάκαρι κι η γελαστή Ποκαχόντας απολάμβαναν τη ζεστασιά του ήλιου απλωμένοι στο δροσερό γρασίδι μπροστά από το σπιτάκι της Στελλίτσας Ζαχαρίτσας.
Εκείνη τους χαιρότανε καθώς γελούσαν ανέμελοι αφού ο Γιάκαρι είχε πιάσει πάλι κουβεντούλα με τα ζωάκια που 'χαν μαζευτεί γύρω του και δεν χόρταινε να χαζεύει τα ολόμαυρα μακριά μαλλιά τους! Πώς λαμποκοπούσαν πάνω τους οι αχτίδες του ήλιου!
Ξάφνου της ήρθε όμως θλίψη, σαν θυμήθηκε πόσα πέρασαν αυτές οι φυλές από διωγμούς κι αρρώστιες... Κάποτε οι λευκοί επιθυμούσαν την εξόντωσή τους, μα κι εκείνοι αντιδρούσαν χωρίς έλεος για να υπερασπιστούν τα πάτρια και τις παραδόσεις τους. Το βιβλίο έπεσε στα χέρια της πριν λίγες μέρες κι αφορά στην πραγματική ιστορία του Χέρμαν Λέμαν ο οποίος σε ηλικία περίπου έντεκα χρονών αιχμαλωτίστηκε από μια ομάδα Ινδιάνων Απάτσι. Ο ίδιος αναφέρει για αυτές τις πρώτες μέρες:
Ο αναγνώστης μπορεί να φανταστεί τα βάσανα ενός παιδιού που πριν από μία ή δύο μέρες το φρόντιζε τρυφερά ένας ευγενικός πατέρας και μια αφοσιωμένη μητέρα που τον αγαπούσαν και τώρα του κόπηκε κάθε ελπίδα ανάκαμψης, χωρίς να γνωρίζει αν κάθε στιγμή μπορούσε να είναι και η τελευταία.[...] Αλλά πώς στο καλό θα μπορούσε, ένα αγοράκι μόλις οκτώ ετών, να ελπίζει ποτέ να βρει τον δρόμο πίσω στο σπίτι του σε αυτήν την απέραντη έρημο; (Για τον μικρό αδερφό του)
Παρά τις αντιξοότητες όμως, κατάφερε να συμβιώσει για κάποια χρόνια με τη φυλή των Απάτσι μέχρι και τη στιγμή που σκότωσε έναν θεραπευτή καθώς πήρε εκδίκηση για τον Καρνόβιστ. Ο Καρνόβιστ ήταν ο Ινδιάνος που τον απήγαγε, οπότε και ως παιδί του ανήκε, σύμφωνα με τα έθιμα της φυλής. Έγινε φοβερός πολεμιστής και συμμετείχε σε αρκετά από τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα της εποχής του. Μετά τον θάνατο του θεραπευτή όμως έπρεπε να εγκαταλείψει τους Απάτσι.
Απομονώθηκα από τους Ινδιάνους, τρομαγμένος από τους λευκούς, απολύτως μόνος, αυτό ήμουν, δεν υπήρχε κανείς, ούτε φίλος, ούτε γνωστός, ούτε καν ένας εχθρός για ν' ανταλλάξω μια κουβέντα.
Έτσι πήρε την θαρραλέα απόφαση να κάνει προσπάθεια, μετά από κάποιους μήνες ζωής σαν ερημίτης, να προσεγγίσει τη φυλή των Κομάντσι και να γίνει τελικά δικός τους πολεμιστής. Από τις γλαφυρές περιγραφές του γινόμαστε μάρτυρες άγριων μαχών, βασανισμών και φρικαλεοτήτων της εποχής αλλά και μαθαίνουμε για τις συνήθειες των ιθαγενών της Μεγάλης Πεδιάδας.
Άρπαξα το ωμό κρέας και άρχισα να τρώω. Αυτό ευχαρίστησε τους Ινδιάνους και άρχισαν αμέσως να με χαϊδεύουν. Αν είχα αγγίξει για πρώτη φορά το μαγειρεμένο φαγητό, το ψωμί, την πελόνσια ή το ψητό κρέας, το φαγητό του πολιτισμένου ανθρώπου, πιθανότατα θα είχα βασανιστεί μέχρι θανάτου.Οι Απάτσι ήταν σκληροί με τις γυναίκες τους και επιεικείς με τα παιδιά τους. Σε ηλικία δώδεκα ετών, τα αγόρια διδάσκονταν να ληστεύουν και να κλέβουν.Οι Ινδιάνοι έχουν ένα δικό τους σύστημα αρίθμησης, με βάση το ανθρώπινο χέρι. Μετρούν μέχρι τα πέντε δάχτυλα κι έπειτα, απαριθμούν τα χέρια: το έξι είναι ένα χέρι κι ένα δάχτυλο, το δέκα είναι δύο χέρια. Όταν όμως φτάνουμε στο είκοσι, αξιοποιείται ένα νέο όνομα: ένας άνδρας.
Η ζωή με τους Κομάντσι διέφερε στο ότι ήταν άνθρωποι πιο γελαστοί από τους Απάτσι, είχαν καλό χιούμορ, αγαπούσαν τη διασκέδαση και μιλούσαν μεταξύ τους περισσότερο. Του έδωσαν το όνομα Μοντεχένα και επέλεξε να ζήσει με την οικογένεια του Κοτόπα, που αποδείχθηκε αδερφός στην πορεία. Οι επιδρομές, οι μάχες και οι κανιβαλισμοί όμως συνεχίστηκαν, όπως και η μανία να εκδικούνται σκοτώνοντας τους λευκούς με μένος. Εκδίκηση, όπως λέγανε για τα θηράματα, για τους πολεμιστές, για τις γυναίκες και τα παιδιά τους· ήθελαν να μη μείνει κανένας τους.
Αυτός που άρχισε τις προσπάθειες, για να μεταπείσει τον Χέρμαν να γυρίσει στους δικούς του, ήταν ο Μακ Κένζι, ο στρατηγός. Η επανένταξή του δεν ήταν καθόλου εύκολη κι αργά αλλά σταθερά κατάφερε να καταλάβει πως είχε πλέον βρει τους δικούς του ανθρώπους και να προσαρμοστεί πάλι στον πολιτισμό και την κοινωνία των λευκών.
Τελικά η καλοσύνη, η τρυφερότητα και η ευγένεια της καλής μου μητέρας και η στοργική αγάπη και η εγρήγορση των αδελφών μου, σταδιακά με τύλιξαν με ένα δίχτυ αγάπης που είναι τόσο διαρκές όσο ο ίδιος ο χρόνος.
Ο Χέρμαν Λέμαν, τελικά, μετά από μια απίστευτη ιστορία επιβίωσης, αφοσίωσης και δύναμης, μα και μέσα από τη σύγκρουση διαφορετικών πολιτισμών, μας ομολογεί πως καταλαβαίνει πια πόσο λάθος ήταν να αφαιρεί ανθρώπινες ζωές γιατί όταν ήταν άγριος, έτσι ζούσε, έτσι τον είχαν μάθει..
Δυστυχώς στις μέρες μας δεν έχουν πάψει οι αγριότητες, ακόμη και μέσα στο πλαίσιο του υποτιθέμενου «πολιτισμού», σκέφτηκε με θλίψη η Μοβτουφίτσα κι έστρεψε το βλέμμα στον μικρό Γιάκαρι που συνομιλούσε ακόμη με τα ζωάκια μήπως πάρει λίγη ελπίδα και φως!
Ακούμε παράλληλα Der einsame Hirte Leo Rojas. Τι καλύτερο από ινδιάνικη μουσική να συντροφεύει υπέροχα την ανάγνωση του βιβλίου από τις εκδόσεις Πηγή. Τους ευχαριστούμε πολύ για το ταξίδι!
Κουκ-λ-ιδάκι respect!
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
