Η αγάπη μου για τις αστυνομικές μυθογραφίες, και ιδιαίτερα για τα ντετέκτιβ στόρις (μια σωστή και κατατοπιστική προσέγγιση-μελέτη ως προς τον διαχωρισμό των λογοτεχνικών ειδών έχει γράψει ο Τζίμμυ Κορίνης), είναι γνωστή. Αν με ρωτούσατε ποιο είναι το πιο αγαπημένο μου λογοτεχνικό είδος, αυτό θα απαντούσα. Είτε ως ανάγνωσμα, δηλαδή βιβλίο, είτε ως παράσταση στο θέατρο (Ο απρόσκλητος επισκέπτης, για παράδειγμα, ή το Έγκλημα στο Orient Express), είτε ως ταινία στη μεγάλη οθόνη.
Η Agatha Christie δεν χρειάζεται συστάσεις ενώ είναι πολύ πιθανό ο αναγνώστης τούτων των αράδων να έχει ήδη διαβάσει ή γνωρίσει με κάποιο τρόπο το εν λόγω πόνημα. Μιλάμε για κλασική λογοτεχνία εκατομμυρίων αντιτύπων σε όλο τον κόσμο, όμως εφόσον μπαίνουμε στη διαδικασία να μιλήσουμε για αυτήν, ας προστατεύσουμε το κοινό που δεν έχει γνωρίσει ακόμα την συγκεκριμένη υπόθεση.
Στην υπόθεση, λοιπόν, ένας οδοντίατρος βρίσκεται νεκρός, στον χώρο της εργασίας του, με μια τρύπα στον δεξιό του κρόταφο. Λίγο αργότερα, και ένας από τους ασθενείς του βρίσκεται νεκρός από μεγάλη δόση αναισθητικού. Ο Πουαρό καλείται να δώσει φως στους δύο θανάτους ενώ γνωρίζουμε ήδη όλα τα πρόσωπα που συνάντησαν τον γιατρό εκείνη τη μέρα και τα ραντεβού του ενώ ανάμεσά τους είναι και μια γυναίκα που φορά τα παπούτσια με την αγκράφα.
Χωρίς μεγάλη σκέψη, από τον τίτλο και μόνο, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η γυναίκα θα εξελιχθεί σε πρόσωπο-κλειδί της υπόθεσης και της λύσης, αλλά εκεί που μας ξαφνιάζει η συγγραφέας είναι στις εξελίξεις που ακολουθούν: περισσότερα εγκλήματα, μυστήρια και σκοτεινά σημεία, που μόνο ο ιδιοφυής ντετέκτιβ είναι σε θέση να αποκωδικοποιήσει.
Μου αρέσουν οι ιστορίες της Κρίστι επειδή είναι ξεκάθαρες και άμεσες. Δεν αγαπά τις πολυλογίες, τις υπεραναλύσεις, τις επαναλήψεις, τους κύκλους... οτιδήποτε μπορεί να παρατείνει ασκόπως την αγωνία του αναγνώστη. Προτιμά τις ευθείες γραμμές και τις διαφάνειες ενώ παραμένει γοητευτική κι εθιστική η γραφή της. Και σταθερά απολαυστική σε κάθε, μα κάθε, περιπέτεια-επεισόδιο.
Σε τούτο το βιβλίο –επανερχόμενη στο προηγούμενο– μια δυο φορές σε κάνει να αισθανθείς ότι έχει κορυφωθεί η υπόθεση και ότι όπου να 'ναι θα αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι ως τη λύση, όμως μετά συμβαίνει κάτι που ανατρέπει τα δεδομένα και αποπροσανατολίζει τα γεγονότα... και αργότερα συμβαίνει και κάτι άλλο κ.ο.κ. Δηλαδή μια αλυσιδωτή «αντίδραση», που πυροδοτεί και βάζει στο τραπέζι νέες οπτικές αναθεωρώντας κάθε υποψία ή έκβαση ή συμπέρασμα. Ω, ναι, η Άγκαθα είναι (και εδώ) σατανική! Σε ενθουσιάζει, συναρπάζει και αποπλανεί αναγνωστικά –όπως και σε ολόκληρη σχεδόν την εργογραφία της.
Οι εκδόσεις Ψυχογιός έχουν κάνει καλή δουλειά –εν τω συνόλω– σε αυτές τις μεταφράσεις και εκδόσεις. Εκείνο που σημείωσα, και οφείλω να μεταφέρω όμως, είναι οι μεταγραφές των ξένων ονομάτων του συγκεκριμένου –όχι όλων, κάποιων εξ αυτών– οι οποίες δεν ακολουθούν τους κανόνες της μεταγραφής στην ελληνική και ξενίζουν αναγνώστες όπως του λόγου μου, αλλά κι αυτό είναι πταίσμα μπροστά στην όμορφη εμπειρία.
Στο τέλος, θα αφήσει ένα όμορφο κοινωνικό μήνυμα σε μια επιπλέον σκηνή, όπου θα κλείσει η αυλαία με μία ακόμη αποκάλυψη! Είναι ένα ιδανικό τέλος που χαρίζει ένα πλατύ, άνετο κι αβίαστο χαμόγελο και την ικανοποίηση πως όλο αυτό άξιζε με το παραπάνω τον χρόνο σου.
Περισσότερα από/για την Άγκαθα Κρίστι:
