Η Γεωργία Θεοφάνους και ο Ανεμάκης το ψαράκι

Πώς εμπνευστήκατε τον τίτλο του βιβλίου σας Ανεμάκης το ψαράκι;

Γεωργία Θεοφάνους: Όταν έγραφα αυτό το βιβλίο, είχα στο μυαλό μου ένα παιδάκι που ήταν τόσο ζωηρούλης σαν τον άνεμο με πολλά μποφόρ! Σκεφτόμουν τι όνομα να δώσω σε αυτό το παιδάκι και σε ποιο ζωάκι να μετατρέψω τον ήρωα για να γίνει αγαπητός στα παιδιά. Όπως αυτόματα μου βγήκε το Ανεμάκης, αυτόματα μου βγήκε και το ψαράκι. Σε δευτερόλεπτα είχα τον τίτλο και δεν σκέφτηκα ποτέ να τον αλλάξω!

Η Λίτσα Καποπούλου και Ο αστερισμός των παραμυθιών

Πώς εμπνευστήκατε τον τίτλο του βιβλίου σας Ο αστερισμός των παραμυθιών;

Λίτσα Καποπούλου: Συνήθως τα παραμύθια τα διηγούμαστε ή τα διαβάζουμε στους μικρούς μας φίλους βράδυ, χωρίς φυσικά να αποκλείονται και οι άλλες ώρες της ημέρας. Στο συγκεκριμένο βιβλίο υπάρχουν τρία παραμύθια που η φαντασία μου τα παρομοίωσε με αστερισμό, που λάμπει τις νύχτες και είναι ένα θέαμα που δρα όμορφα στην ψυχολογία μας. Κάποια αστέρια στον αστερισμό λάμπουν περισσότερο, κάποια λιγότερο, όλα μαζί όμως αποτελούν μια πανέμορφη εικόνα.

Πώς ξεκίνησε η σχέση σας με την συγγραφή;

Λ.Κ.: Από νωρίς, από την Ε΄ Δημοτικού, όταν ο δάσκαλος, με την ευκαιρία της Άλωσης, μας είπε να γράψουμε ένα σύντομο κείμενο σχετικά. Μου είπε λοιπόν ότι άσχετα από τον επαγγελματικό δρόμο, που θα ακολουθούσα, να μην αφήσω το μολύβι. Έγραφα λοιπόν, όπως με συμβούλευαν στην πορεία και άλλοι εκπαιδευτικοί, αλλά η έκδοση ήλθε αρκετά αργότερα.

Ο Αθανάσιος Σταθόπουλος για Το άγαλμα και η γατούλα

Πώς εμπνευστήκατε τον τίτλο του βιβλίου σας Το άγαλμα και η γατούλα;

Αθανάσιος Σταθόπουλος: Ένα απόγευμα περπατούσα στην αυλή της εκκλησίας της Αγίας Φωτεινής στη Νέα Σμύρνη όπου και μένω. Πρόσεξα τότε το άγαλμα ενός παπά, που βρισκόταν εκεί, στην αυλή. Μου ήρθε τότε η ιδέα και ο τίτλος του βιβλίου. Σε αυτό βοήθησε και η αγάπη μου για τις γάτες, που είναι από τα πιο αγαπημένα μου ζώα.

Η Ιωάννα Αλεξάκου, Ο Γκόλντι και ο χαμένος θησαυρός

Πώς εμπνευστήκατε τον τίτλο του βιβλίου σας «Ο Γκόλντι και ο χαμένος θησαυρός»;

Ιωάννα Αλεξάκου: Ο τίτλος λειτούργησε ως το αρχικό κίνητρο για την παρέα να συνεχίσει να εξερευνεί την ιστορία και να αποκαλύψει εκπληκτικά πράγματα όπως το να βρεθεί μπροστά σε απρόσμενες εξελίξεις.

Όταν ήσασταν μικρή διαβάζατε παραμύθια;

Ι.Α.: Μέσα από τα βιβλία είχα τη δυνατότητα να ταξιδεύω σε φανταστικούς κόσμους, να γνωρίζω ήρωες και να ζω περιπέτειες μέσα από το ξεφύλλισμα των σελίδων. Τα παραμύθια είχαν και έχουν πάντα τον τρόπο να διδάσκουν πολύτιμα μαθήματα και να πυροδοτούν τη φαντασία.

Η Ματίνα Ζαγκότη και οι Κόκκινοι κάστορες εναντίον μπλε

Πώς εμπνευστήκατε τον τίτλο του βιβλίου σας «Κόκκινοι κάστορες εναντίον Μπλε»;

Ματίνα Ζαγκότη: Στο τελευταίο στάδιο της δημιουργίας του βιβλίου ήμασταν σε αναζήτηση τίτλου με τη Βιβή Μαρκάτου, την εικονογράφο. Ψάχναμε κάτι ενδεικτικό της ιστορίας, να υποδηλώνει με κάποιο τρόπο την πλοκή, αλλά χωρίς να τη μαρτυρά εντελώς. Επίσης θέλαμε να τονίσουμε την αντίθεση, πώς από το αρχικό «εναντίον» οι κάστορες καταλήγουν στο «μαζί» και τη συμφιλίωση. Είχαμε αρκετές ιδέες αλλά αποφασίσαμε ότι αυτός ο τίτλος ταιριάζει καλύτερα στην ιστορία.

Η Χριστίνα Αποστολίδη και το Χόρεψε μαζί μου!

Πώς θα θέλατε να συστηθείτε στους αναγνώστες μας;

Χριστίνα Αποστολίδη: Είμαι η Χριστίνα. Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αθήνα, τα τελευταία χρόνια όμως ζω στο Ηράκλειο της Κρήτης όπου εργάζομαι και έχω δημιουργήσει την οικογένειά μου, τον Χρήστο, την κόρη μας Σοφία και το σκυλάκι μας Maggie. Ασχολούμαι με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων από το 2013 περίπου, αν και το πρώτο μου βιβλίο «Ο λύκος και η πεταλούδα» εκδόθηκε το 2019. Από τότε προσπαθώ να είμαι σταθερά παρούσα στην εκδοτική παραγωγή κι ο στόχος μου είναι με κάθε ιστορία να βελτιώνομαι.

Πώς εμπνευστήκατε τον τίτλο Χόρεψε μαζί μου; Πείτε μας δυο λόγια για το περιεχόμενο του βιβλίου.

Χ.Α.: Η Ισμήνη, η πρωταγωνίστρια του «Χόρεψε μαζί μου», μπορεί να είναι κωφή, πάνω από όλα όμως είναι ένα τυπικό δεκατετράχρονο κορίτσι που διεκδικεί την ανεξαρτησία της, αναζητά τον δικό της τρόπο έκφρασης, ερωτεύεται και στην πορεία συγκρούεται, όπως όλα τα παιδιά, με τη μαμά της. Μέσα από τη σύγκρουση, μαμά και κόρη θα κάνουν ένα ταξίδι κατανόησης τόσο του εαυτού τους, όσο κι η μια της άλλης και τελικά θα «χορέψουν μαζί».

Η Εύα Κασιάρου και το Πωλείται δεν πωλείται

Πώς εμπνευστήκατε τον –περίεργο– τίτλο του τελευταίου βιβλίου σας... Πωλείται δεν πωλείται;

Εύα Κασιάρου: Το κίνητρο ήταν η περιγραφή ενός παιδικού φόβου. Μία φίλη μου πηγαίνοντας σε ένα σουβλατζίδικο, λόγω της ηλικίας της, δεν γνώριζε τα διαλυτικά και διάβαζε την λέξη παϊδάκια, παιδάκια. Ήταν τόσο τρομοκρατημένη που ούτε έξω από το μαγαζί δεν ήθελε να περνάει, φοβούμενη ότι εκεί πουλάνε παιδάκια και κάποια στιγμή ίσως έρθει και η σειρά της. Αύτη την ιστορία όταν την ανακαλεί στη μνήμη της, τώρα πλέον, γελάει. Από το παιδικό της πάθημα εμπνεύστηκα τον τίτλο.

Θέλετε να μας εξηγήσετε τη φράση που υπάρχει στο βιβλίο σας «Η χαρά δεν πουλιέται»;

Ε.Κ.: Η χαρά είναι ένα συναίσθημα και όπως όλα τα συναισθήματα, και είναι ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα. Πολλές φορές είναι δύσκολο να την περιγράψουμε με λέξεις. Τη νιώθουμε σαν αίσθηση στο σώμα μας και την εκδηλώνουμε με πολλούς τρόπους. Με χαμόγελο, με γέλιο, με χορό, με τραγούδι, να ενθουσιώδεις κινήσεις. Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο έκφρασης. Η χαρά δεν μπορεί να πουληθεί. Όπως και κανένα άλλο συναίσθημα δεν μπορεί να πουληθεί. Μπορούν όμως να μοιραστούν, να πολλαπλασιαστούν, να δοκιμαστούν. Αλλά κάποιες φορές μπορούν να θαφτούν ή ακόμα και συνθλιβούν από το βάρος της καθημερινότητας.

Η Γεωργία Πραβήτα και Ο δράκος μου έχει... κινητό

Πώς εμπνευστήκατε την ιστορία του παραμυθιού σας «Ο δράκος μου έχει... κινητό»;

Γεωργία Πραβήτα: «Ο δράκος μου έχει... κινητό» είναι μια ιστορία γεμάτη φαντασία, δράκους αλλά και πολλά μηνύματα. Ως δασκάλα σε δημοτικό σχολείο γίνομαι θεατής μιας έντονης έως και παράλογης ενασχόλησης των μικρών κυρίως παιδιών με τα κινητά, την τεχνολογία και τις εφευρέσεις γενικότερα. Η ιστορία προήλθε από την έντονη ανάγκη μου να προωθήσω τη φιλαναγνωσία και τη δημιουργική γραφή και να μιλήσω στα παιδιά για το κινητό, σε ποιες περιπτώσεις είναι χρήσιμο, σε ποιες μας απομονώνει περισσότερο και όλη αυτή την ιστορία να την πλαισιώσω μέσα από τη φιλία ενός δράκου και ενός ανθρώπου.

Πού κρύβονται οι εποχές;

Πώς εμπνευστήκατε το βιβλίο σας «Πού κρύβονται οι εποχές»;

Βασιλική Μουργελά: Το βιβλίο αυτό δημιουργήθηκε με πολύ μεράκι και τη μεγάλη αγάπη που τρέφω για την ποίηση. Είναι ένα βιβλίο που μυεί τους αναγνώστες στον μαγικό κόσμο της ποίησης. Πρόκειται για ποιήματα χαϊκού (είναι μια ιαπωνική φόρμα ποίησης 17 μόλις συλλαβών). Μπορεί να διαβαστεί και να αξιοποιηθεί από κάθε ηλικιακή ομάδα παιδιών.

Τι χρώμα έχει η ευτυχία;

Πώς θα θέλατε να μας συστηθείτε;

Αθηνά Ντόκα: Αρχικά είμαι εργαζόμενη μαμά δύο υπέροχων κοριτσιών, σύζυγος και συγγραφέας κυρίως παιδικών βιβλίων. Όταν έχω ελεύθερο χρόνο εκτός από το να τον περνάω με την οικογένειά μου, ασχολούμαι με τη φωτογραφία και τη yoga.

Μιλήστε μας για το περιεχόμενο του βιβλίου σας «Τι χρώμα έχει η ευτυχία»...

Α.Ν.: Το βιβλίο εστιάζει στη συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών. Με τη χρήση των βασικών χρωμάτων, που παρουσιάζονται στο βιβλίο, γίνονται οι ερωτήσεις για τα συναισθήματα που προκύπτουν ή τι αισθανόμαστε εκείνη τη δεδομένη στιγμή που ζωγραφίζουμε. Λένε ότι οι ζωγραφιές των παιδιών αποκαλύπτουν τα συναισθήματά τους και τον εσωτερικό τους κόσμο, όπως και τα χρώματα που χρησιμοποιούν. Το βιβλίο αυτό δεν είναι σίγουρα εγχειρίδιο αναγνώρισης πολύπλοκων συναισθημάτων. Εισάγει όμως τα παιδιά στην αναγνώριση των χρωμάτων του ουράνιου τόξου και τον συμβολισμό αυτών μέσω της ηρωίδας, της Ευτυχίας.

Ο τυφώνας: Μία ιστορία για τη δυσλεξία

Πώς εμπνευστήκατε τον τίτλο του βιβλίου σας «Ο τυφώνας: Μία ιστορία για τη δυσλεξία»;

Όλγα Κέγκου: Αρχικός μου στόχος, όταν έγραφα αυτό το βιβλίο, ήταν να κατανοήσουν τα παιδιά, μέσα από αυτήν την ιστορία, ότι η δυσλεξία αποτελεί ένα «φυσιολογικό» κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης. Για τον λόγο αυτό, θέλησα να συμβολίσω τη δυσλεξία με ένα φυσικό φαινόμενο. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται κατανοητό ότι η δυσλεξία είναι μία πτυχή της ανθρώπινης φύσης, που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ή να περιθωριοποιήσουμε. Επιπλέον, θέλησα να φτιάξω μια «δυνατή» εικόνα, έναν ισχυρό συμβολισμό που θα προκαλέσει το ενδιαφέρον των παιδιών, χωρίς όμως να είναι κάτι τρομακτικό ή αποκρουστικό. Πιστεύω ότι μέσα από την ιστορία του Τυφώνα-Δυσλεξία αυτός ο στόχος επιτυγχάνεται και τα παιδιά έρχονται πιο κοντά στην έννοια της δυσλεξίας, κάτι που τα οδηγεί στο να είναι πιο ανοιχτά στην αποδοχή της διαφορετικότητας.

«Θα ήθελα ένα μουσείο με έργα για παιδιά και από παιδιά», Χριστίνα Κρητικού

Τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον τίτλο του βιβλίου σας «Η περιπέτεια μιας μπλε Κουκκίδας»;

Χριστίνα Κρητικού: Οι ιδέες συνήθως μου δημιουργούνται από τα παιδιά μου αλλά και από τον κόσμο που μας περιβάλλει. Είναι συχνό φαινόμενο στις μέρες μας πολλά παιδιά, που είναι κατά κάποιο τρόπο διαφορετικά, να αισθάνονται κατώτερα και μειονεκτικά. Να αισθάνονται «μικρά». Άλλα πάλι να βιάζονται να μεγαλώσουν θεωρώντας πως έτσι θα γίνουν πιο σημαντικά. Θέλησα λοιπόν να γράψω για ένα «μικροσκοπικό» πλάσμα που μπορεί όμως να καταφέρει οτιδήποτε κι αν βάλει στόχο και δεν υστερεί σε τίποτα! Έτσι, παρατηρώντας τα παιδιά μου να ζωγραφίζουν, καθώς πετάγονταν οι νερομπογιές τους εδώ κι εκεί, ήταν σαν να μου χαμογέλασε ξαφνικά η Μπλε Κουκκίδα!

Με πινέλο και ψυχή: Η τέχνη της ζωής για παιδιά

Πώς εμπνευστήκατε τον τίτλο του βιβλίου σας;

Αρετή Δόνου: Ως παιδοψυχολόγος εστίασα στο πώς η τέχνη μπορεί να γίνει ένα πολύτιμο ψυχοεκπαιδευτικό εργαλείο και να «χτίσει» συναισθηματικά δυνατά παιδιά, τα οποία αντιμετωπίζουν τις καθημερινές δυσκολίες με αυτοπεποίθηση και ηρεμία, παιδιά με ψυχική ανθεκτικότητα όπως λέμε. Έτσι, «πάντρεψα» τις δύο μου αγάπες, την ψυχολογία και την Art Therapy και… ιδού ο τίτλος: «Με πινέλο και ψυχή»! Δηλαδή με φαντασία, δημιουργικότητα, τέχνη αλλά και με γνώση, ενσυναίσθηση, όμορφη γονεϊκή σύνδεση!

Ο Καφετής, ο υπέροχος φίλος μου

Πώς εμπνευστήκατε την ιστορία του βιβλίου σας «Ο Καφετής, ο υπέροχος φίλος μου»;

Γεωργία Αριστείδου Θεμιστοκλέους: Η ιστορία είναι βιωματική. Γράφτηκε μετά από ένα συμβάν που έζησα με τη μικρή μου κόρη. Για εκείνη ήταν τόσο φυσική η κίνηση αγάπης προς ένα πληγωμένο τετράποδο που δυσκολευόταν να καταλάβει γιατί κάποιος να το εγκαταλείπει ή να το κακομεταχειρίζεται. Και καθώς η ευαισθητοποίηση του κοινού γύρω από την προστασία των ζώων επιδιώκεται με ποικίλους τρόπους στη σύγχρονη εποχή, ένιωσα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για τον Καφετή!

Συνέντευξη στη Σοφία Αλεξίου

Τι ήταν η αφορμή για να εμπνευστείτε την ιστορία του βιβλίου σας «Η Έλλη και ο Ερμής ταξιδεύουν στην Ελλάδα»;

Σοφία Αλεξίου: Η διδασκαλία, η αγάπη μου για την ιστορία και τα χρόνια που ως αρθρογράφος έγραφα για ταξίδια έγιναν «ένα» όταν γέννησα την κόρη μου και δημιούργησαν ένα όνειρο: να γράψω ένα βιβλίο γνώσεων με το οποίο θα παρουσιάσω στο παιδί μου, αλλά και σε όλα τα παιδιά, τον κόσμο γύρω τους, πολύχρωμο και διασκεδαστικό! Έτσι προέκυψε η ιδέα της δημιουργίας ενός ταξιδιωτικού οδηγού με πρωταγωνιστές δύο περιπετειώδη παιδιά, την Έλλη και τον Ερμή, που παρέα με τον οικολόγο σκύλο τους, τον Ντίνο, μας ξεναγούν στις ομορφιές της Ελλάδας, στις παραδόσεις της, τονίζοντας την αξία της φύσης και τη δύναμη της ιστορίας. Μαζί τους ταξιδεύουμε στην Νότια Ελλάδα, στο πρώτο βιβλίο της σειράς, από την Αθήνα, το Σούνιο και τον Αργοσαρωνικό μέχρι την Επίδαυρο, την Μάνη και την Κρήτη και στη Βόρεια Ελλάδα, με το δεύτερο βιβλίο της σειράς, όπου ανακαλύπτουμε μαζί τους πολιτιστικούς και φυσικούς θησαυρούς της Μακεδονίας και της Θράκης με αφετηρία τον Όλυμπο!

Η Φραντζέσκα Βουλάγκα και Το γκρίζο ουράνιο τόξο

Ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε το βιβλίο σας;

Φραντζέσκα Βουλάγκα: Ως μανούλα δύο παιδιών διαφορετικού φύλου, βίωνα καταστάσεις στο σπίτι που πολλές φορές δεν ήταν διαχειρίσιμες. Καβγάδες, φωνές, ανταγωνισμός και εγώ στη μέση. Ήθελα, λοιπόν, να διδάξω στα παιδιά μου την έννοια της ομόνοιας και της αδελφοσύνης. Αρχές που θα τους φανούν χρήσιμες όχι μόνο ως μέλη της ίδιας της οικογένειας, αλλά και αργότερα όταν θα αποτελούν μέλη της κοινωνίας.

Όταν υπάρχει ομόνοια, αγάπη, αποδοχή, αρμονική συμβίωση τότε όλα γίνονται πολύχρωμα, η φύση ομορφαίνει και χαίρεται... μα όταν τη θέση τους παίρνουν η διχόνοια, ο καυγάς, ο πόλεμος, τότε όλα ασχημίζουν... χάνουν την ομορφιά τους και μαυρίζουν. Ήθελα λοιπόν μέσα από αυτό το βιβλίο να διδάξω αυτές τις τόσο βασικές μα και σημαντικές αρχές και για την μετέπειτα ζωή τους.

Θα έδινα τα πάντα

Το βιβλίο σας είναι αφιερωμένο «σε κάθε παιδί που ονειρεύεται και θα έδινε τα πάντα για να είναι ο κόσμος του καλύτερος». Πιστεύετε λοιπόν ότι ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος;

Έλενα Αρτζανίδου: Πιστεύω πως οι νέοι, τα παιδιά, έχουν στα χέρια τους, αν το θελήσουν, τη δύναμη για να γίνει η ζωή σε κάθε πτυχή της καλύτερη και κυρίως να σταματήσουν πριν είναι αργά τη μεγάλη πληγή της Γης, εννοώ να ανατρέψουν την κατάσταση που έχει περιέλθει το περιβάλλον από τα έργα των ανθρώπων –γιατί αλίμονο. Αυτό όμως τα παιδιά και οι νέοι θα το πετύχουν μόνο αν φροντίζουν οι γενιές να τους παρέχουν παιδεία, άρα σχολεία και διαπαιδαγώγηση, άρα και οικογένεια. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον άνθρωπο και όσο υπάρχει, υπάρχει ελπίδα.

Η Μεταξία Φωτίου για τα Κολοκύθια τούμπανα

Πώς εμπνευστήκατε τον τίτλο του βιβλίου σας «Κολοκύθια τούμπανα»;

Μεταξία Φωτίου: Η στιγμή που έγραφα στο κείμενο τη φράση «κολοκύθια τούμπανα» ήταν και η στιγμή που αποφάσισα πως αυτός θα ήταν ο τίτλος του βιβλίου μου.

Η έκφραση «κολοκύθια τούμπανα» είναι αρκετά συνηθισμένη και την αναφέρουμε συχνά στον προφορικό μας λόγο, όμως ακόμη και αυτές οι εκφράσεις που δήθεν μοιάζουν αθώες και αστείες μπορεί να πληγώσουν τον συνομιλητή μας, μπορεί να προσβάλουν ή να ενοχλήσουν. Έτσι, μία συνηθισμένη αστεία έκφραση που νομίζουμε πως θα να προκαλέσει γέλιο, μπορεί να προκαλέσει στεναχώρια. Θέλησα λοιπόν με τον τίτλο αυτό να περάσω το μήνυμα ότι τα λόγια πληγώνουν και ότι πάντα θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις κουβέντες μας με τους άλλους. Επίσης σκέφτηκα ότι ο τίτλος ο συγκεκριμένος μπορεί να αποτελέσει αιτία διαλόγου με τα παιδιά.

Συνέντευξη με τη Σύλβια Α. Λουκά

Ποια ήταν η αφορμή για να εμπνευστείτε τον τίτλο του βιβλίου σας;

Σύλβια Λουκά: Ο τίτλος του βιβλίου μου δεν έχει κάποια συγκεκριμένη αφορμή. Ωστόσο, ακούγεται εύκολος ενώ δεν είναι. Μπερδεύει τον κόσμο καθώς βιάζεται να τον διαβάσει. Και μπερδεύεται καθώς νομίζει ότι το βιβλίο είναι «Η γιαγιά Σοφία». Κι όμως, υπάρχει ένα κόμμα μεταξύ του γιαγιά και της Σοφίας. Ένα κόμμα, επίτηδες τοποθετημένο. «Γιαγιά, Σοφία». Αυτά τα πρόσωπα του βιβλίου είναι ισότιμα. Ο χώρος και ο χρόνος τους στο βιβλίο είναι κατανεμημένος ισόποσα. Γι' αυτό δεν τοποθετήθηκε ένα «και» ανάμεσα τους. Μαγεύομαι, όταν τα παιδιά κυρίως, αναγνωρίζουν τον τίτλο. Τον καταλαβαίνουν...

Η Κατερίνα Γεωργοπάλη και Η περιπέτεια του λιχούδη αρκούδου Μπουκό

Τι ήταν η αφορμή για να εμπνευστείτε την Περιπέτεια του λιχούδη αρκούδου Μπουκό;

Κατερίνα Γεωργοπάλη: Η αλήθεια είναι πως αφορμή για τη συγγραφή του Μπουκό στάθηκε ένα πρόγραμμα διατροφής που είχα ξεκινήσει με τους μαθητές μου σε μια προσπάθεια να μάθουν να τρώνε υγιεινά! Στόχος ήταν να κατανοήσουν τον ρόλο και τις επιπτώσεις που έχει η κατανάλωση επεξεργασμένων τροφίμων τόσο στην υγεία τους, όσο και στην ψυχολογία τους! Βλέπετε το πρόβλημα της παχυσαρκίας απασχολεί ολοένα και περισσότερο γονείς και νεαρά άτομα που βρίσκονται στην προεφηβεία, αλλά κυρίως στην εφηβεία. Τα παιδιά δεν μπορούν να διαχειριστούν την εικόνα τους, με αποτέλεσμα πολλές φορές να πέφτουν θύμα μπούλινγκ, όπως ο μικρός ήρωας του παραμυθιού μου. Αυτός όμως, όπως θα προσέξατε, επειδή έχει φίλους που τον στηρίζουν αληθινά, αντιδρά σε όσους επιχειρούν να τον κοροϊδέψουν για το βάρος του. Αυτή η κοροϊδία δεν τον απομονώνει, αλλά αντίθετα λειτουργεί ανατρεπτικά. Κι αυτό είναι το σημαντικό! Να μάθουμε τα παιδιά να αντιδρούν, να τα αφουγκραζόμαστε να τα ενδυναμώνουμε έτσι ώστε να μην γίνονται ποτέ παθητικοί δέκτες οποιασδήποτε μορφής ενόχλησης!