Ο αιώνας του Σίλε

Στη Βιέννη κυβερνούν οι σκιές. Η πόλη είναι μαύρη και τα πάντα ακολουθούν την τροχιά τους. Θέλω να μείνω μόνος. Να χαθώ στο δάσος της Βοημίας. Μάη, Ιούνη, Ιούλη, Αύγουστο, Σεπτέμβρη, Οκτώβρη. Θέλω να ανακαλύψω τι παθαίνουν τα πράγματα. Θέλω να πιω μαύρο νερό και να νιώσω τα δέντρα να ραγίζουν και τους ανέμους να αγριεύουν. Να αντικρίσω έκπληκτος τη μούχλα στα τοιχιά των κήπων, όλα να τα γευτώ, να ακούσω τις νεογέννητες σημύδες να ξεπετάγονται με τα φυλλαράκια τους να τρέμουν, να δω το φως και τον ήλιο, να χαρώ τη πάχνη, στα γαλαζοπράσινα λιβάδια το δειλινό, όμοια με χρυσόψαρο που λαμπυρίζει, να χαζεύω άσπρα σύννεφα να χτίζουν ως πάνω τον ουρανό, να μιλώ με τα λουλούδια. Λαχταρώ να εξερευνήσω χορτάρια και ροζ ανθρώπους, παλιές, σεπτές εκκλησίες, να μάθω τι κουβεντιάζουν οι μικροί καθεδρικοί, να διατρέξω δίχως συγκρατημό καμπύλες από χώμα, κοιλάδες πλάι στα απέραντα χωράφια, να φιλήσω τη γη και να μυρίσω τα απαλά, ζεστά άνθη του βάλτου. Και τότε θα δώσω τόσο όμορφο σχήμα στα πράγματα, θα φτιάξω ολόκληρους κάμπους από χρώμα...

Έγκον Σίλε

🌾

Τη νύχτα της 31ης Οκτώβρη (ξημερώματα 1ης Νοέμβρη) του 1918 ο διάσημος εικαστικός Έγκον Σίλε φεύγει από τη ζωή. Ήταν μόλις 28 χρόνων. Φέτος συμπληρώνεται ένας αιώνας. 

Μετάφραση κειμένου: Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη

Το κείμενο συνοδεύει έργο του ίδιου.

Πέρασμα

Το Πέρασμα είναι το νέο βιβλίο της συγγραφέως Δελίνας Βασιλειάδη. Πρόκειται για ένα θεατρικό μονόπρακτο. Η ιστορία διαδραματίζεται σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο σκόνη και κούτες από βιβλία. Ο Πέτρος και ο Λάζαρος είναι οι πρωταγωνιστές και καλοί φίλοι μεταξύ τους. Ο Πέτρος προσπαθεί να βάλει σε τάξη το δωμάτιο καθώς σκοπεύει να μετακομίσει. Στην άλλη πλευρά ο Λάζαρος, φαίνεται να παίζει με το κομπολόι του χωρίς καμία πρόθεση να βοηθήσει.

Περιδιαβαίνοντας τον Σκοτεινό Παράδεισο του Στράτου Πόντη

Άραγε ποιο είναι το καταστροφικότερο πάθος που μπορεί να αντιμετωπίσει μια ψυχή;

Μ’ αυτό το ερώτημα θα ξεκινήσω μιλώντας σας για το αναγνωστικό μου βίωμα σχετικά με το βιβλίο «Σκοτεινός Παράδεισος» του Στράτου Πόντη.

Η ποίηση είναι μια μελωδία που σε ταξιδεύει

Η ποίηση είναι μια μελωδία που σε γαληνεύει, σε ξεκουράζει, σε βουτά στις αναμνήσεις, ξορκίζει τους εφιάλτες και σε ταξιδεύει στα όνειρα…

Έτσι νιώθω κάθε που ανοίγω μια ποιητική συλλογή. Μάλιστα, οι ώρες και οι στιγμές που αφιερώνομαι στην ανάγνωσή της, ποικίλουν, καθώς άλλοτε ο χρόνος με βρίσκει αγκαλιά με ένα βιβλίο σε μια ερημική θάλασσα και κάποτε να περιδιαβαίνω το ξημέρωμα παρέα με τις λέξεις...

Γυναίκες της Γαλάτειας Καζαντζάκη

Μετά τη συγκινητική ανταπόκριση του κόσμου, οι «Γυναίκες» της Γαλάτειας Καζαντζάκη, από τον θίασο «Αντάμα», σε σκηνοθεσία Πέρη Μιχαηλίδη, επιστρέφουν για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Η νουβέλα της Γαλάτειας Καζαντζάκη, Γυναίκες, γραμμένη το 1933, αποτελεί ένα διαμάντι της νεοελληνικής λογοτεχνίας που για πρώτη φορά μεταφέρθηκε στο θέατρο από το θίασο Αντάμα. Η επαναστατική γραφή της ίδιας σκιαγραφεί τη γυναίκα διαχρονικά με διεισδυτικό λόγο, επίκαιρο όσο ποτέ.

Η Εύη Ρούτουλα είχε δει την παράσταση την προηγούμενη σεζόν και είχε μεταφέρει τις εντυπώσεις της.

Το έργο:

Πέντε γυναίκες, πέντε αδερφές, συνομιλούν, συγκρούονται, μοιράζονται, αλληλεπιδρούν. Γυναίκες της δεκαετίας του '30 επικοινωνούν και ζωντανεύουν μπροστά μας, φέρνοντάς μας κοντά σε μια άλλη εποχή αλλά και πιο κοντά στη σημερινή. Πέντε γυναίκες με διαφορετική κοινωνική εξέλιξη η καθεμιά, παρά την κοινή τους προέλευση, φανερώνουν μια γκάμα αντιλήψεων, αξιακών συστημάτων

και τρόπου ζωής που εκφράζεται μέχρι σήμερα.

Τι είναι αυτό που τις εγκλωβίζει, πώς σκέφτεται τελικά μια γυναίκα, πώς νιώθει, πώς αντιδρά; Πώς αντιμετωπίζει τον έρωτα και τον γάμο; Είναι στη φύση της να λειτουργεί έτσι; Ποια η διέξοδος; Όλες αυτές οι δομικές απορίες για την πραγματική φύση της γυναίκας, δεν αφορούν το ένα από τα δύο φύλα, αλλά τον άνθρωπο που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης της κοινωνίας.

Σήμερα ξύπνησα παιδί

Ένα παιδί έρχεται στον κόσμο. Το αιώνιο ερώτημα, που ταλανίζει τις ψυχές των ανθρώπων «πού βρίσκεται τελικά η ευτυχία;» έρχεται να θέσει ο μικρός Αύγουστος, μια απορία που διχάζει ένα παιδί, το οποίο αγνοεί τα δεινά αλλά και την χαρά που του επιφυλάσσει η ζωή. Όλοι αγαπούν τον Αύγουστο και νιώθουν μια περίεργη έλξη όταν βρίσκονται κοντά του. Όταν ο Αύγουστος μεγαλώνει, γνωρίζει μια άσωτη ζωή επιθυμιών, ηδονών, δίχως όνειρα, με παροδικά σχέδια, τα οποία για έναν παράδοξο λόγο δεν μένουν ανεκπλήρωτα. Είναι όμως ευτυχισμένος; Μήπως αυτή η ζωή, δίχως όρια, που κάνει, δεν είναι η ευτυχία, αλλά η οδυνηρή παραπλανητική πραγματικότητα;

Για το «Ταξίδι στην Ανεμούσα» της Σοφίας Κατάρα-Ξυλογιαννοπούλου

Το ταξίδι της ψυχής μας μας επιφυλάσσει συνεχώς κατά τη διάρκεια του πολλές δυσάρεστες και ευχάριστες ανατροπές.

Πόσες φορές άραγε έχετε γευτεί το δάκρυ, μα πριν ακόμη αυτό στεγνώσει σας συνέβη κάτι εξίσου συνταρακτικό γεμίζοντας το πρόσωπό σας με ίχνη από φως και ελπίδα;

Ο Σπύρος Παπαλέξης για το Έντγκαρ Χέβενσκαρ

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Σ.Π.: Η πρόκληση της αφήγησης συναρπαστικών περιπετειών και της εν γένει δημιουργίας και παρουσίασης ενός ολόκληρου κόσμου ηρωικής φαντασίας. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, γενικώς η συγγραφή, αποτελεί μια ισχυρή εσωτερική ανάγκη έκφρασης κι εξωτερίκευσης σκέψεων και συναισθημάτων, που ζητούν επίμονα να αναδυθούν στο φως.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Σ.Π.: «Φανταστικό». Ελπίζω, μετά την ανάγνωσή του, ο χαρακτηρισμός να αποκτήσει για σας και την αξιολογική έννοια.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Σ.Π.: Πρώτα από όλα να μη βιαστεί. Όπως και στα πραγματικά ταξίδια, χρειάζεται η κατάλληλη προετοιμασία κι ο απαραίτητος χρόνος. Αντί άλλου διαβατηρίου, ο αναγνώστης θα πρέπει να εφοδιαστεί με περιπετειώδη διάθεση και να επιστρατεύσει τη φαντασία του! Το ταξίδι θα είναι διττό και εξόχως απαιτητικό: Η περιπλάνηση στον εναλλακτικό, παράλληλο κόσμο του Ναρός, συνοδεύεται από την κατάβαση στην ψυχή του ήρωα.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Σ.Π.: Πιθανότατα στο Περού, μια μυστηριώδη χώρα με αχανείς εκτάσεις κι εκπληκτικές εναλλαγές φυσικού περιβάλλοντος (από την έρημο, στις Άνδεις κι από εκεί στον Αμαζόνιο)! Όσο αφορά τον χρόνο, το μόνο βέβαιο είναι πως το ταξίδι μας βρίσκεται ακόμη στην αρχή του!

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία ϕράση/παράγραϕο από το βιβλίο.

Σ.Π.: Αυτός ο ίδιος Έντγκαρ –και ταυτόχρονα όχι ο ίδιος Έντγκαρ– κάθισε μόνος του σε μια γωνία και παράγγειλε μια κανάτα κρασί.

Αν και λίγοι έδειξαν να δίνουν σημασία στην άφιξη του νεαρού πολεμιστή, δυο ψυχρά μισάνοιχτα δολοφονικά μάτια στάθηκαν πάνω του. Κι όταν άνοιξε το πουγκί του για να πληρώσει, δυο σκασμένα χείλη ψιθύρισαν δυο λόγια στο τρυφερό αυτί της λυγερόκορμης Αλίνας…

Ο Θάνος Λουτριώτης Μέχρι τον Αύγουστο

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Θ.Τ.: Η σκέψη να προσεγγίσω την έννοια της ευτυχίας μέσα από κοινωνικά στερεότυπα και συμπεριφορές. Κατέληξα έτσι σε κάτι που θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο. Όσο περισσότερο μαθαίνουμε τον εαυτό μας, τόσο ο ορισμός της αλλάζει.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Θ.Λ.: Αναζήτηση. Ο ήρωάς μου ψάχνει, χωρίς να το αντιλαμβάνεται πάντα, το αληθινό νόημα της ζωής.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Θ.Λ.: Να μη βιαστεί να πάρει θέση απέναντι στα γεγονότα. Μπορεί να μοιάζουν αλλά δεν είναι πάντα προφανή.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσο θα κρατούσε;

Θ.Λ.: Στην ιστορία μου υπάρχει ταξίδι. Δύο απρόβλεπτοι μήνες στο εξωτικό Rio de Janeiro.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο.

Θ.Λ.: "Είναι οξύμωρο αλλά, κατά μία έννοια, δινόμαστε πιο εύκολα σ' εκείνους που ξέρουμε πως μπορούμε να πληγώσουμε περισσότερο."

Ο Χρίστος Σοροβέλης και Οι συνοδοιπόροι

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Χ.Σ.: Η ανάγκη να επικοινωνήσω με ανθρώπους που ονειρεύονται μια κοινωνία δίχως διακρίσεις.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Χ.Σ.: Βάβω (η γιαγιά μου).

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Χ.Σ.: Να το απολαύσει.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Χ.Σ.: Ναύπλιο. Μια βδομάδα.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο

Χ.Σ.: «Η ψυχή, η ψυχή, αυτή μετράει, όπως έλεγε και η Βάβω του».

Το διήγημα του Χρίστου Σοροβέλη, Οι συνοδοιπόροι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.

Κερδίστε το!

Ο Χρίστος Σοροβέλης προσφέρει το βιβλίο του σε έναν τυχερό αναγνώστη. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:

Διαβάστε τους όρους και άλλες σχετικές πληροφορίες εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 13 Δεκεμβρίου 2018 και το βιβλίο θα αποσταλεί/παραδοθεί στον τυχερό από τον συγγραφέα. Θα φέρει δε και ιδιόχειρη αφιέρωση!

Η Χριστίνα Μιχελάκη και Το κυνήγι της μάγισσας

Τρομακτικό

Όρκος

Κακοποίηση

Υπόσχεση

Να αγαπάς πέρα από κάθε δυσκολία

Η ηρεμία πριν την καταιγίδα

Γη, αέρας, νερό, φωτιά. Τίποτα και τα πάντα 

Ιέρεια και μάγισσα.

Τραυματικό

Η αλήθεια πίσω από το ψέμα

Σχέσεις που δοκιμάζονται

Μαγικά ξόρκια

Αστρικά ταξίδια

Γητειές 

Ιερά βιβλία

Σκοτεινά όνειρα

Σατανικοί εχθροί

Ανατρεπτικό

Σαγηνευτικό[1]

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Χ.Μ.: Εκτός από την αγάπη μου για την συγγραφή και τη λογοτεχνία, αλλά και τον αθεράπευτο έρωτα που τρέφω για την φανταστική λογοτεχνία ιδιαίτερα, ήταν αυτή η μικρή ιδέα που κλωθογύριζε στο μυαλό μου και δεν με άφηνε σε ησυχία.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Χ.Μ.: Σκοτεινό.

Γαλάτης που αυτοκτονεί και η ετοιμοθάνατη σύζυγός του

Εθνικό Μουσείο Ρώμης

(1ος αιώνας π.Χ.)

Φίλες και φίλοι,

Οι Ατταλίδες έστησαν ένα πολυπρόσωπο μνημείο για να απαθανατίσουν τις νίκες τους εναντίον κάποιων φυλών Γαλατών, οι οποίοι είχαν εισβάλει και εγκατασταθεί στο εσωτερικό της Μ. Ασίας. Σε μια σειρά μαχών, από το 233 ως το 223 π.Χ. ο Άτταλος, βασιλιάς της Περγάμου, κατόρθωσε να τους νικήσει ολοκληρωτικά.

Γι’ αυτές τις νίκες ο Άτταλος αφιέρωσε δυο πολυπρόσωπες συνθέσεις, μια στο ιερό της Αθηνάς στην ακρόπολη της Περγάμου και μια στην ακρόπολη των Αθηνών, γνωστές ως μεγάλη και μικρή σύνθεση Γαλατών αντίστοιχα.

Από αυτά, σώζονται δυο ομάδες αντιγράφων γλυπτών ελληνιστικών Γαλατών, η μια σε υπερφυσικό μέγεθος και η άλλη σε μέγεθος τριών τετάρτων του φυσικού. Το άγαλμα που παρουσιάζουμε σήμερα αποτελούσε τη μικρή σύνθεση. (Την μεγάλη θα τη δούμε στο επόμενο αφιέρωμά μας).

Ο συγγραφέας

του Tim Crουch

«Ρίξτε μια ματιά γύρω σας και πείτε μου αν αυτός ο κόσμος δεν είναι γεμάτος φρίκη!»

Ετούτο είναι ένα από πολλά στομφώδη ερωτήματα-απορίες που θέτει ο Τιμ Κράουτς βαστώντας τον ρόλο του συγγραφέα μέσα στο έργο του και φέρνοντάς το δίπλα και τόσο βαθιά μέσα μας.

Λίγα λόγια για το έργο:
«Ο Συγγραφέας» μας μιλάει για τη βία και την ενδοοικογενειακή κακοποίηση, κατ' ουσίαν όμως καταπιάνεται με τη βία που κρύβει ο καθένας μέσα του και για την ηδονοβλεπτική διάθεσή του ως θεατής στα γεγονότα. Μιλάει για την ευθύνη μας απέναντι σε αυτό που επιλέγουμε να δούμε χωρίς να πράξουμε, όσο δυσάρεστο, όσο βίαιο, όσο σοκαριστικό κι αν είναι, και εντέλει αποτυπώνει μία ιστορία ελπίδας, βίας και εκμετάλλευσης καταδεικνύοντας εκείνο που θα έπρεπε όλοι να αντιληφθούν: Όλοι μας έχουμε επιλογή.

Οι ψυχές μας τη νύχτα

Σίγουρα τα βιβλία έρχονται και κουμπώνουν στη συναισθηματική μας κατάσταση. Η ψυχολογία μας τρόπον τινά μας οδηγεί στην επιλογή ενός τρυφερού, ενός ατμοσφαιρικού, ενός κοινωνικού, ενός χιουμοριστικού ή ενός αγωνιώδους βιβλίου αντίστοιχα. Είναι ωστόσο εκείνες οι φορές που το βιβλίο φαίνεται να επιλέγει εμάς, που όλα του τα νοήματα έρχονται να καλύψουν κάθε μικρή ρωγμή της ψυχικής μας κατάστασης.

Αχ, Γιάννη μ’!

Η Βασιλική Τριανταφύλλου είναι η γυναίκα που γέννησε τον Ιωάννη Μακρυγιάννη και ζει τώρα μόνη της στη Λιβαδειά με την κόρη της. Ανησυχεί για την πολιτική κατάσταση της εποχής (είμαστε στα χρόνια της βασιλείας του Όθωνα), μισεί τους Βαυαρούς και τη λεηλασία που διαπράττουν εις βάρος της Ελλάδας μα πάνω απ’ όλα φοβάται για την εύθραυστη υγεία του γιου της, για την οποία μαθαίνει από τη νύφη της, την Παγώνα. Ο μονόλογος που έγραψε ο Γιώργος Μεσολογγίτης ζωντανεύει αριστοτεχνικά από την Ευγενία Αποστόλου και είναι μια παράσταση με χιούμορ, αμεσότητα, ζωντάνια και γρήγορο ρυθμό, την οποία μπορεί να παρακολουθήσει οποιοσδήποτε, ακόμη κι αν δεν έχει γνώσεις για την πολιτική ιστορία των χρόνων του Μακρυγιάννη.

Παράλληλα

Ήταν τέλη Φεβρουαρίου, και στην Πάτρα πετάριζε ένα εύθυμο και αγαπημένο έθιμο. Οι απόκριες. Ήταν μια περίοδος, όπου όλοι οι κάτοικοι της και οι τουρίστες ζούσανε κυριολεκτικά, σε ρυθμούς ξέφρενου κεφιού. Συχνός επισκέπτης της πόλης ήταν και ο Γιώργος.

Προτού παντρευτεί, αλλά και κατά την διάρκεια του έγγαμου βίου με την σύζυγο δεν παρέλειπε να βιώνει με τον δικό του τρόπο την ξεγνοιασιά και το κέφι που εξέπεμπε το γνωστό καρναβάλι. Εκείνη την χρονιά μάλιστα, είχε βρει μία ψεύτικη δικαιολογία ώστε να πάει μόνος του. Ο γάμος του είχε ήδη

προβλήματα, και ειδικότερα υπήρχε έλλειψη επικοινωνίας. Προφασίστηκε λόγω της επαγγελματικής του ταυτότητας, και δη διευθυντή τραπέζης, ότι όφειλε να παρευρίσκεται στην Αθήνα, σε συνέδριο για τις επενδύσεις στην Ελλάδα.

Το ανείπωτο σε αγαπώ

Γράφει η Μαίρη Τσίλη

Χειμώνιασε το φθινόπωρο κι εγώ ακόμα αδειάζω κούτες από το καλοκαίρι μέσα στο μικρό σαλόνι μου, με τα παράθυρα κλειστά. Έξω βρέχει και κάνει ψύχρα. Κι εγώ αραδιάζω άμμο, κοχύλια σπασμένα, αλάτι από της θάλασσας την μνήμη, ένα πλαστικό κύπελλο από έναν φρέντο εσπρέσο που κατά λάθος βρέθηκε εδώ, μια πετσέτα παραλίας που γράφει I love islands, και ένα κλεμμένο σε αγαπώ πιτσιλισμένο με αντηλιακό και κραγιόν κεράσι.

Βαρέθηκα να μαζεύω τις αλητείες του καλοκαιριού.

Ουφ πάω να κάνω ένα ντουζ. Γλυστράω για λίγο μα κρατιέμαι. Σκέφτομαι εσένα όταν είχες μεθύσει από αλήθεια κι έκανες εμετό τον πόνο σου επάνω μου.

"Με έλεγαν πόρνη κι εσύ με έλεγες ψυχή μου! Τους έλεγα, αγάπη μου κι εκείνοι κι εκείνες με έλεγαν πουτάνα." Βγαίνω από το μπάνιο και πάω στην κουζίνα. Πίνω νερό παγωμένο κι έξω κοιτάζω. Πόσο σου μοιάζει αυτός ο ουρανός! Τον γδέρνεις με τα δόντια της ψυχής σου για να του βγάλεις φως. Το στόμα σου αιμορραγεί φιλιά απεγνωσμένα.

"Με έλεγαν μάνα κι εγώ τους έλεγα ζωή μου! Με έλεγες ζωή μου και εγώ σε είπα μοναξιά." Μα αυτό το ρημάδι το σε αγαπώ κανένας ποτέ του δεν το είπε.

🌻

Copyright © Μαίρη Τσίλη All rights reserved

Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από τον πίνακα του Pol Ledent, Summer walk in the poppies.

Της ίδιας:

Να μου γελάς μαμά!
Μέρες καλοκαιριού
Ξέρω πια τον έρωτα

Chameleon

Το έργο Chameleon βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στη Νέα Υόρκη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στη δεκαετία του 1980.

Δύο αστυνομικοί, ο Ντέξτερ και η Σάντρα συλλαμβάνουν επ᾽ αυτοφώρω μια γυναίκα να σκοτώνει έναν άντρα. Η γυναίκα ονομάζεται Μπέλα και είναι ιερόδουλη. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης η Μπέλα ισχυρίζεται ότι ο άντρας ήταν πελάτης της που την βίασε και κατόπιν προσπάθησε να την σκοτώσει, αλλά η ίδια κατάφερε να τον αφοπλίσει και αναγκάστηκε να τον σκοτώσει για να αμυνθεί. Οι δυο αστυνομικοί την πιστεύουν και την αφήνουν ελεύθερη, χωρίς περιοριστικούς όρους, προκειμένου να πάει στον ιατροδικαστή για να διαπιστωθεί επιστημονικά ο βιασμός της.

Η αναζήτηση

Με το βιβλίο Η αναζήτηση του Νίκου Θέμελη εγκαινιάστηκε ο τρίτος κύκλος συναντήσεων της λέσχης ανάγνωσης της βιβλιοθήκης της Ορέστου. Στην συνάντηση αυτή είχαμε την ιδιαίτερη χαρά και τιμή να φιλοξενούμε την κα Ειρήνη Γαμβρού, φιλόλογο, Δρ Επιστημών Αγωγής ΠΤΔΕ ΑΠΘ, η οποία πραγματοποιεί μια έρευνα για την ανάγνωση σε δημόσιο χώρο.

Ο Νίκος Θέμελης γράφει για να τροφοδοτήσει την ανθρώπινη σκέψη με αναστοχασμό και να καλλιεργήσει την κριτική σκέψη στον αναγνώστη. Προσεγγίζει θέματα αγαπημένα στους συγγραφείς της μικρασιατικής περιόδου, αλλά με διάθεση κατανόησης της ανθρώπινης συμπεριφοράς και πράξης. Εντοπίζει τις αδυναμίες της παιδείας όταν αυτή δεν αναβαθμίζει την ανθρώπινη σκέψη και το πνεύμα. Μέσα από τη γραφή του επιδιώκει να κατακτήσει τους στόχους που δεν ολοκλήρωσε ως άτομο, αλλά και να χωρέσει σε μια ζωή πολλές εμπειρίες, για να κατακτήσει όσα δεν μπόρεσε να ζήσει. Δεν γράφει για να γίνει αρεστός και γνωρίζει ότι οι ιδέες του θα ενδιαφέρουν ορισμένους ανθρώπους, άλλους θα τους ψυχαγωγούν, άλλους θα τους επιμορφώνουν. Μελετά τα ανθρώπινα και εθνικά όρια, εμπνέεται από τον Διαφωτισμό και την ιδεατή παιδεία και καταφέρνει μέσα από τις περιγραφές των ηρώων και την δράση της πλοκής να αποδώσει με ακρίβεια και αυτογνωσία τα γεγονότα. Εμμέσως πλην σαφώς, διαμορφώνει και το αναγνωστικό του κοινό, ένα κοινό που θέλει να κρατήσει μνήμες μιας ζωντανής ιστορίας χωρίς φανατικές τάσεις πατριδολατρίας.

Οι 12 ένορκοι

«Οι δώδεκα ένορκοι» συγκαταλέγεται στα πιο αγαπημένα μου έργα γενικά, είτε αυτό λέγεται θέατρο είτε λέγεται κινηματογράφος είτε λέγεται ραδιόφωνο. Έχω δει την κινηματογραφική του μεταφορά με τον αείμνηστο Χένρι Φόντα, το έχω δει ως θεατρικό έργο στο Λονδίνο το 2013 με τον Μάρτιν Σην και τον Τομ Κόντι. Λατρεύω αυτό το έργο, ίσως επειδή από μικρό παιδί με έλκυε οτιδήποτε είχε να κάνει με την δικαιοσύνη, όχι με την δύναμη του δικάζειν αλλά με το αίσθημα δικαίου που πρέπει να έχουμε όλοι μέσα μας. Ίσως μετά από τόσα χρόνια πλέον, να είναι και η διαστροφή του επαγγέλματος.

Ο Αμερικάνος σεναριογράφος Ρέτζιναλντ Ρόουζ έγραψε τους "12 ενόρκους" το 1954. Έμπνευσή του ήταν η πραγματική του εμπειρία όταν κλήθηκε να παρουσιαστεί ο ίδιος ως ένορκος σε μια ποινική δίκη για ανθρωποκτονία. Του έκανε τρομερή εντύπωση ο τρόπος που δώδεκα άγνωστοι άνθρωποι μεταξύ τους έκριναν το μέλλον ενός άλλου άγνωστου ανθρώπου, η δύναμη που έπαιρναν στα χέρια τους για μερικές ημέρες, το κλειστοφοβικό δωμάτιο, η τεράστια ευθύνη, η πιθανή καταδίκη στην εσχάτη των ποινών: στην θανατική ποινή.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Η αγαπητικιά» της Σόφης Θεοδωρίδου

«Κι εκείνος της ορκίστηκε πρόθυμα, χωρίς κανένα δισταγμό. Κι ας γνώριζε ότι οι όρκοι των ανθρώπων δε στάθηκαν ποτέ ικανοί ν’ αποτρέψουν τα μελλούμενα.»

Τα χρώματα του φθινοπώρου… Τα κιτρινισμένα φύλλα… Το άκουσμα της ψιλής βροχής... Το θρόισμα των θάμνων... Μια μελαγχολία ένιωσε ξάφνου η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα. Θαμπά της φάνηκαν τα χρώματα και οι μυρωδιές του Οκτώβρη, της έφεραν μια πικρίλα. Μα, τι κόκκινο φλογερό ήταν αυτό μέσα στο δάσος; Το ‘βλεπε ή ήταν αποκύημα της φαντασίας της;

Καλπασμός αλόγου; Μα… Τι στο καλό;;;…
«Μέριντα;;;;»

Η Μέριντα βέβαια! Καμιά άλλη με τέτοια κόμη! Η Μέριντα η Γενναία! Από τα Χάιλαντς της Σκωτίας, κόρη του βασιλιά Φέργκους και της βασίλισσας Έλινορ!

Ένα χαμόγελο ευτυχίας κι έτρεξε να πέσει στην αγκαλιά της αγαπημένης της φιλενάδας! Η διάθεση άλλαξε μεμιάς! Όλο και πιο σαγηνευτική, κάθε φορά που ανταμώνανε… Αυτό το χρώμα των μαλλιών της λες και της γέμιζε και το σώμα με ενέργεια και ζωντάνια! Της το είπε φυσικά μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά!

Η Ρένια Αβαράκη-Αγραφιώτη για το Έρωτες υπέρ μεν άγαν...

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Ρ.Α.Α.: Πάντα μου κέντριζε την περιέργεια ο μικρός σκανταλιάρης θεός, γιος της θεάς Αφροδίτης με τις περίεργες επιλογές του και την δύναμη που έχει να εξουσιάζει τους ανθρώπους.

Ανέκαθεν, επίσης, με γοήτευαν οι άνθρωποι που έχουν το σθένος να αμφισβητούν τα διάφορα κοινωνικά κατεστημένα, να παλεύουν κόντρα στο ρεύμα και να διεκδικούν τα δικά τους «θέλω» στη ζωή. Συνδυάζοντας λοιπόν, θέλησα κάποια στιγμή να καταγράψω τις συγκεκριμένες ιστορίες τους, φιλτραρισμένες μέσα από το δικό μου πρίσμα.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Ρ.Α.Α.: Είναι, τουλάχιστον, βάναυσο και σαδιστικό να υποχρεώνετε έναν συγγραφέα, το πιο φλύαρο ον, να περιγράψει κάτι με μία και μοναδική λέξη. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για δικό του πόνημα. Αν επιμένετε, όμως, με βαριά καρδιά θα σας πω τη λέξη «ΕΡΩΤΑΣ».

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Ρ.Α.Α.: Ν’ αφήσει πίσω του τις κοινωνικές συμβάσεις, τους άδικους κανόνες της ηθικής που του έχουν επιβάλλει κι έχουν ποτίσει την ύπαρξή του μέχρι το μεδούλι, ώστε να μπορέσει ξαναγεννημένος κι αγνός, να ταυτιστεί με τους ήρωές μου και να νιώσει, ελεύθερος πια, συναισθήματα μέχρι πρότινος καταπιεσμένα.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες

μέρες θα κρατούσε;

Ρ.Α.Α.: Θα επισκεπτόμασταν μέρη εξωτικά, με γοητευτική και εν μέρει ανεξερεύνητη ιστορία, όπως Άπω Ανατολή, Αίγυπτο, Λατινική Αμερική.... Δυστυχώς δεν θα κρατούσε πολύ, όπως κι όλα τα ωραία σ’ αυτή τη ζωή.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο

Ρ.Α.Α.: «Στην ιατρική μαθαίνουμε τα πάντα για το ανθρώπινο σώμα, αλλά κανείς μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει τις παραξενιές της ψυχής του. Ούτε οι επιστήμες που ασχολούνται μ’ αυτή, ούτε οι θρησκείες. Μέχρι τώρα είχα μάθει να εξηγώ τα πάντα με τη λογική. Αυτή τη φορά, το συναίσθημα νικά το παιχνίδι. Οι αισθήσεις φωνάζουν, διεκδικούν κι η λογική υποχωρεί ηττημένη». Είναι από την ιστορία «Υπό το βλέμμα των κενταύρων».

Σας ευχαριστώ πολύ που μου δώσατε την ευκαιρία να παρουσιάσω το βιβλίο μου και ένα κομμάτι απ' τον εαυτό μου.

Με εκτίμηση Ρένια Αβαράκη-Αγραφιώτη.

Η συλλογή διηγημάτων της Ρένιας Αβαράκη-Αγραφιώτη, «Έρωτες υπέρ μεν άγαν...», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής (Αρριανού 15, Θεσσαλονίκη, 2314037484, 6977853682). Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.

Στο οπισθόφυλλο λέει μεταξύ άλλων:

«Εφτά γυναίκες. εφτά διαφορετικές ερωτικές, και όχι μόνο, ιστορίες, πέρα από τις συμβάσεις μιας ξεπερασμένης, από χρόνια, ηθικής και τα όρια που μας επιβάλλει με ενοχικές αλυσίδες η παραπλανημένη συνείδησή μας…»

Η Ρένια (Ζαφειρένια) Αβαράκη-Αγραφιώτη ζει στην Χαλκιδική. Σπούδασε Φυσική στο Α.Π.Θ. και είναι εκπαιδευτικός. Είναι μητέρα δύο κοριτσιών. Ασχολείται, εδώ και πολλά χρόνια, ερασιτεχνικά με το θέατρο. Έχει γράψει τέσσερα θεατρικά έργα: δύο κοινωνικά μυστηρίου, τα «Πρό(σ)κληση σε φόνο» και «Τα μπλε αστέρια», μια κωμωδία «Το σπίτι της Βαβέλ» και μία θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος του Ηλία Βενέζη ,«Αιολική γη». Τα δύο απ’ αυτά, το πρώτο και το τρίτο, έχουν ανέβει στη σκηνή από τη Θεατρική Ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Πολυγύρου.

Η Μαίρη Τσίλη και οι Ερωτευμένες πόρνες

Κανείς δεν είναι τόσο αθώος ώστε να φορτώσει στον άλλον μια ενοχή ή μια αμαρτία.
Έτσι θα ήθελα να αρχίζει αυτό το κείμενο θεωρώντας ότι αυτή η φράση χαρακτηρίζει αρκετά μεστά το μυθιστόρημα της Μαίρης Τσίλη και πιστεύω ότι μια τέτοια απελευθέρωση είχε στο μυαλό της όταν το έγραφε.

Στην υπόθεση θα γνωρίσουμε μια γυναίκα -ή πολλές γυναίκες· κι εξάλλου, στις μυθογραφίες πολλοί είναι αυτοί που ταυτίζονται με έναν χαρακτήρα- να εξομολογείται, να καταθέτει τη ζωή της -και προς εκείνον που διαβάζει το βιβλίο- χωρίς ντροπή και άνευ φόβου. Ένα άνοιγμα ψυχής προς αυτό που είναι, που αγαπά, που πρεσβεύει χωρίς άστοχα φίλτρα. Θα διαβάσουμε για έναν έρωτα ανάγωγο... για το σ' αγαπώ που κρατά όλη τη ζωή και το αντίο που δε κρατά για πάντα...

Αυτό που αξίζει να ειπωθεί για το βιβλίο και να κρατήσει κανείς ως απόσταγμα είναι η ανάγκη του ανθρώπου να έχει μια όμορφη ζωή απελευθερωμένος από ταμπού, να συναντήσει τον έρωτα και να τον ζήσει χωρίς φόβους, κοινωνική κριτική και άλλα όρια. Η σημείωση στο οπισθόφυλλο ότι βασίστηκε σε αληθινές ιστορίες το κάνει περισσότερο σημαντικό -και ελπιδοφόρο.

Θα αγγίξει πολλούς αναγνώστες αλλά ένα κατιτίς παραπάνω τους υποστηρικτές της διαφορετικότητας, δηλαδή της αποδοχής του άλλου όπως είναι και θα διδάξει στους υπόλοιπους ότι οι όμορφοι άνθρωποι είναι αυτοί που ξέρουν να αγαπούν. Τελεία.

Τέσσερις γυναίκες, τέσσερις ηρωίδες... διαφορετικές, μοναδικές, αντισυμβατικές -άραγε ποιο είναι το συμβατικό και πώς ορίστηκε;-, τέσσερις ψυχές που αναζητούν την αλήθεια (τους), που ανοίγουν την καρδιά τους.

Υ.Γ.: Η καρδιά μου έχει πηδηχτεί περισσότερο από την μεγαλύτερη πουτάνα αυτού του κόσμου.

Το μυθιστόρημα της Μαίρης Τσίλη, Ερωτευμένες πόρνες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.
Οι πλαγιογραμμένες φράσεις είναι αποσπάσματα.

Περισσότερα από/για τη Μαίρη Τσίλη:

«Η ζωή για μένα είναι σαν ένα παραμύθι», Μαίρη Τσίλη
Κανείς δεν θα μάθει
Τόσος έρωτας χαμός
Ξέρω πια τον έρωτα

Συνεχίστε την ανάγνωση... Διαβάστε όσα λέει η Μαίρη Τσίλη για το βιβλίο της απαντώντας τις ερωτήσεις μου.

Camille Claudel Mudness

Η Καμίλ Κλωντέλ, πρώτη γυναίκα γλύπτρια (1864-1943), και η Κονστάνς Πασκάλ (1877-1937), πρώτη γυναίκα ψυχίατρος, συναντιούνται σ’ έναν φανταστικό διάλογο που επινόησε ο Γιάννης Λασπιάς, μέσα από τον οποίο ξεπηδάει η λαχτάρα της γυναίκας να σπάσει τα αντρικά στερεότυπα, να δημιουργήσει, να αγαπήσει και να ζήσει ενάντια στη γενική τάση της εποχής που ήθελε τις γυναίκες νοικοκυρές και χωρίς ιδιαίτερη προσωπικότητα. Δύο σημαντικές ηθοποιοί, η Μάνια Παπαδημητρίου και η Αγγελική Καρυστινού, ζωντανεύουν ρεαλιστικά και με ποικίλους εκφραστικούς και συναισθηματικούς τρόπους δυο γυναίκες δυναμικές, πρωτοπόρες, με τσαγανό, πείσμα και θέληση, σε μια παράσταση που με κέρδισε αργά και σταθερά και με άφησε γεμάτο συναισθήματα, εικόνες και διάθεση για περαιτέρω συζήτηση πάνω στο έργο.

Ο Χρήστος Φλουρής και η Υπόθεση Μανδραγόρας

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Χ.Φ.: Το βιβλίο αυτό περιέργως ξεκίνησε από τον τίτλο. Ο μανδραγόρας, το φυτό με ανθρωπόμορφη ρίζα που έχει συνδεθεί με πολλούς θρύλους στη διάρκεια των αιώνων αποτέλεσε το αρχικό έναυσμα. Ωστόσο, μόνο αφού είχα γράψει αρκετές σελίδες μπόρεσα κι εγώ ο ίδιος να καταλάβω τη διασύνδεση αυτού του φυτού και των συμβολισμών του με την υπόθεση του έργου.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Χ.Φ.: Αγωνιώδες.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Χ.Φ.: Θα τον συμβούλευα να μην παρασυρθεί από την πλοκή αλλά να σταθεί με προσοχή στα επιμέρους θέματα και στις ιδέες που περιέχονται στο βιβλίο.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Χ.Φ.: Νομίζω ότι προορισμός θα ήταν η Ρόδος, εκεί όπου διαδραματίζεται το σημαντικότερο μέρος του έργου και θα διαρκούσε όσο η στρατιωτική θητεία...

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο

Χ.Φ.: Μερικά πρόσωπα στη ζωή μας τα θεωρούμε άτρωτα, αθάνατα, δεδομένα. Κι όλο αναβάλλουμε να τους πούμε αυτά που θα θέλαμε, όλο αφήνουμε για την επόμενη μέρα ένα τηλεφώνημα, μια αγκαλιά, μια καλή κουβέντα, ένα «σ’ αγαπώ». Γιατί νομίζουμε ότι ο χρόνος είναι σύμμαχός και λειτουργεί υπέρ μας. Μέχρι που έρχεται μια στιγμή που η Άτροπος αποφασίζει να κόψει το λεπτότατο νήμα μιας ζωής και να μας αφήσει μετέωρους να σκεφτόμαστε όλα όσα θα έπρεπε να έχουμε πει και να έχουμε κάνει. Μόνο που η εκ των υστέρων συνειδητοποίηση πονάει πολύ.

Το μυθιστόρημα του Χρήστου Φλουρή, Υπόθεση Μανδραγόρας, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής.

Γιώργος Παπαζήσης

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου, απ’ όπου αποφοίτησε το 1964, και στη Μουσική Σχολή Μενέλαου Θεοφανίδη. Απέκτησε άδεια άσκησης επαγγέλματος ηθοποιού ως εξαιρετικό ταλέντο. Ήταν μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Η φωτογραφία είναι από το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Χίπισσα Ιωάννα» (των Κώστα Καραγιάννη, Νίκου Καμπάνη, θέατρον «Βασιλικόν», 1970-1971).

Τον χρόνο αν εγύριζα

Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη

Όταν με φίλους συζητώ, στον κόσμο τι ζηλεύω

κι αν μία υπερδύναμη είχα να διαφεντεύω

αν ήμουν υπερήρωας, ποια τάχα η δύναμή μου

η δύναμη που θα ’θελα με όλη την ψυχή μου;

Ένα περνάει απ’ το μυαλό, ένα τον νου ζυγώνει

να ήμουν τάχα οδηγός στου χρόνου το τιμόνι

την όπισθεν να έβαζα προσεχτικά οδηγώντας

και στις ωραίες μου στιγμές, να ’μουν ξανά παρόντας.

Πρώτης αγάπης το φιλί ξανά να το γευόμουν

κι όλα να ’ταν ανέμελα, απλά να ονειρευόμουν

νιος να ξαναγινόμουνα δίχως υποχρεώσεις

με πνεύμα νέο, ανήσυχο, δύσκολο να μερώσεις.

Να ένιωθα το αίμα μου να βράζει από ζωντάνια

να ’βλεπα πάλι ζωντανή τη δόλια μου τη μάνα

ν’ ακολουθούσα συμβουλές που τότε αψηφούσα

για τους δικούς ανθρώπους μου χρόνο θ’ αναζητούσα.

Σε φίλους που αδίκησα “συγγνώμη” θα ζητούσα

ακόμα και στα γόνατα θα τους εκλιπαρούσα

ινάτι να μην βάλουμε ποτέ ανάμεσά μας

γιατί ο χρόνος είν' σκληρός, θα το ’βρουμε μπροστά μας.

Σαν πίσω εγώ το γύριζα του χρόνου το ρολόι

όσες χάντρες εβάζουνε σε ένα κομπολόι

τόσα ρίσκα, αβίαστα θα ήθελα να πάρω

τίποτα δεν θα μ’ έσκιαζε, μα θα ’τρεμα τον χάρο.

Τον θάνατο θα έτρεμα, μην πάψει το ταξίδι

και φύγω με τα στήθη μου ριγμένα απ’ το βαρίδι

το βάρος πως δεν μπόρεσα το παρελθόν ν’ αλλάξω

και με τους πεθαμένους μου, για λίγο να μονιάσω.

Τον χρόνο αν εγύριζα, όμως, αλίμονό μου

ίσως μοιραία να ’χανα λίγο απ’ τον εαυτό μου

ίσως να είν' πιο συνετό να νιώσω ευγνωμοσύνη

γι’ αυτά που ’χω, και στο παρόν να δείξω εμπιστοσύνη.

🌸

Copyright © Τζωρτζίνα Κουριαντάκη All rights reserved
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από πίνακα της Yalena Revis. Πηγή

Της ίδιας:
Ονείρου ανάμνηση
Γνωριμιά μου στερνή

Τον Νοέμβριο του 2018...

Οι Μοντέρνοι της Ρούλας Πατεράκη, σε σκηνοθεσία Δώρας Στυλιανέση και πρωταγωνιστή τον Περικλή Μουστάκη έρχεται στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος, 2103418550, 2103418579, κεντρική σκηνή). Η επιθεώρηση περιγράφει μεν τη σύγκρουση μεταξύ ρεαλισμού και μοντερνισμού, ωστόσο, μας αφήνει το περιθώριο να εντοπίσουμε ίχνη της στην καθημερινότητά μας, δίνοντάς μας έμπνευση μέσα από το χιούμορ και τα δεξιοτεχνικά “hints”!
Ο μεγάλος θεατρικός συγγραφέας και εκπρόσωπος του ρεαλισμού Μπέρναρντ Σω, γνωστός για το χιούμορ, την ειρωνεία του και τις επαναστατικές του απόψεις, τον οποίο υποδύεται στη σκηνή ο Περικλής Μουστάκης, μη έχοντας καμία εμπειρία από το θεατρικό σανίδι, αποφασίζει να ερμηνεύσει τον Βασιλιά Ληρ. Μέσα από καυγάδες και φωνές που ζαλίζουν τον καημένο το γέρο, αποκαλύπτεται η σύγκρουση ρεαλισμού-μοντερνισμού, και μπορεί ο Σω να μην παίρνει την απάντηση που θέλει, αλλά τίθεται το ερώτημα τί είναι αυτό που καθιστά κάποιον ικανό να ερμηνεύσει ένα ρόλο.
Κείμενο/Δραματουργική Επεξεργασία: Ρούλα Πατεράκη | Σκηνοθεσία: Δώρα Στυλιανέση | Σκηνικά / Κοστούμια: Άγγελος Μέντης | Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Βλασόπουλος | Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου | Μουσική Επιμέλεια: Βασίλης Κωνσταντουλάκης | Συνεργάτης Σκηνοθέτη: Σοφία Διονυσοπούλου | Βοηθός Σκηνοθέτη: Γεωργία Ζάχου | Φωτογραφίες/VideoTrailer: Δημήτρης Σιλβέστρος | Παραγωγή: R.M.LIGHT | Επιμέλεια Παραγωγής: Γιάννης Παντελίδης | Δημόσιες σχέσεις – Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη | Ερμηνεύουν: Περικλής Μουστάκης, Θανάσης Δόβρης, Μαρία Παρασύρη, Σίβη Σιδέρη, Σπύρος Βάρελης, Πάνος Κούγιας, Στέφανος Λώλος

Οι Πνεύμονες του βραβευμένου Άγγλου συγγραφέα Duncan Macmillan επιστρέφουν στις 3 Οκτωβρίου για τρίτη χρονιά στο Tempus Verum (Ιάκχου 19, Γκάζι, 2103425170), ως τέλος Νοεμβρίου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00 και Σάββατο και Κυριακή στις 19:00. Ένας άντρας (Αποστόλης Τότσικας) και μια γυναίκα (Βάσω Καβαλιεράτου), γύρω στα τριάντα επιχειρούν να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους, όπως το αν θα γίνουν γονείς. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λάλος | Μετάφραση: Κρίστελ Καπερώνη | Σκηνικά- Κοστούμια: Μιχάλης Σαπλαούρας | Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλης | Δραματολόγος: Κατερίνα Διακομοπούλου | Φωτογραφίες: Ρούλα Ρέβη | Video/Trailer: Θάνος Κερμίτσης

Από 1η Νοεμβρίου και κάθε Πέμπτη στις 20:00 δείτε τις Αδελφές Papin στο Αγγέλων Βήμα (Σατωβριάνδου 36, 2105242211).
2 Φεβρουαρίου 1933, ημέρα Πέμπτη, ώρα 16:43 οι αδελφές Papin, δύο άριστες υπηρέτριες, είναι μόνες στην οικία των Lancelin. Ώρα 18:26 πέφτει το ρεύμα στην οικία. Ώρα 19:02 ακούγεται κλειδί στην εξώπορτα. Ώρα μεταξύ 19:03 με 23:58 …………………….. 3 Φεβρουαρίου 1933, ημέρα Παρασκευή. Οι αδελφές Papin γίνονται πρωτοσέλιδο στα έντυπα του Παρισιού. Η αληθινή ιστορία πάνω στην οποία ο Ζαν Ζενέ βάσισε τις «Δούλες» του.
Κείμενο-σκηνοθεσία: Ανδρονίκη Αβδελιώτη | Σχεδιασμός φωτισμού: Βασίλης Κλωτσοτήρας | Μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη | Σύλληψη teaser: Μάνος Παπαδάς | Teaser-φωτογραφίες: Ναταλία Β. | Σκηνικά: Νικόλαος Μαρμαροτούρης-Ανδρονίκη Αβδελιώτη | Κοστούμια: Ανδρονίκη Αβδελιώτη-Μαίρη Άσπρου | Παίζουν: Μαίρη Άσπρου, Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Γιώργος Ανδράκης | Ακούγονται οι ηθοποιοί: Βαγγέλης Παπαδάκης, Μάνος Παπαδάς

Η άγρια δολοφονία 43 χρόνια μετά παραμένει άλυτο μυστήριο, μπλεγμένοι σ αυτό το έγκλημα ένα αγόρι που ψώνισε, ο Πελόζι ,το παρακράτος, μαφιόζοι, Ναζί και Κυβέρνηση στο πάζλ του εγκλήματος. Ο επιθεωρητής κοιτάζει το άψυχο σώμα του Παζολίνι και η παράσταση ξεκινά. Μέσα σε μία ώρα ο Θεατής θα βρεθεί στην Όστια Ντελ Μάρε στο σημείο όπου βρέθηκε άγρια δολοφονημένος ο Μέγας Παζολίνι, ξετυλίγοντας το κουβάρι της ζωής οπού σαν τα πλάνα των ταινιών του αφηγούνται την πορεία του Αιρετικού Καλλιτέχνη. Θραύσματα και αναμνήσεις ,οι έρωτες, οι ταινίες ,τα γραπτά του, η μητέρα και ο πατέρας, οι δίκες του αναρίθμητες και πάντα εκείνος Αθώος. Ποιος σκότωσε τον Πιερ Πάολο Παζολίνι αναρωτιόμαστε όλοι μαζί.
Στη παράσταση παρελαύνουν οι σημαντικότερες στιγμές του Δημιουργού, οι εχθροί, οι φίλοι του η Κάλλας, η Μπέτι, η Μαγκάνο, η Σουσάνα... ο Νινέττο, ο Σβέν... όλοι τους καλεσμένοι και ταυτόχρονα παγωμένοι να αναρωτιούνται ποιος σκότωσε τον Πιερ Πάολο. Ένας ύμνος και μια ωδή σε έναν βαθιά μαρξιστή και Άνθρωπο ταυτόχρονα, μια ελεγεία για έναν Ποιητή και ξέρετε οι χώρες που σκοτώνουν τους Ποιητές τους είναι χώρες που Νοσούν.
Μια παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Γιάννη Σολδάτου « Όταν ο Παζολίνι συνάντησε το αγόρι που του πρόσφερε το θάνατο» και σε ντοκουμέντα, αρχεία, κείμενα και συνεντεύξεις του ίδιου του Παζολίνι.
Δραματουργική επεξεργασία-σκηνοθεσία: Αγγελική Καρυστινού | Σκηνικά-Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης | Βοηθός σκηνοθέτη: Δάφνη Λιανάκη | Φωτισμοί: Σεμίνα Παπαλεξανδρόπουλου | Βίντεο: Σπύρος Παπαρούλιας | Μακιγιάζ: Ελισάβετ Κωνσταντινίδου | Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού (A-Priori) | Παραγωγή: Όψεις Πολιτισμού | Ερμηνεύει ο Ένκε Φεζολλάρι
Από 8 Νοεμβρίου στη Μικρή Σκηνή του Θεάτρου Αργώ (SmallArgoFullofArt, Ελευσινίων 15, 2105201684) κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00

Συνεχίζονται οι παραστάσεις του κοινωνικού έργου Μαμά, κι εγώ δεν σ’ αγαπώ της Μαργαρίτας Φρανέλη σε σκηνοθεσία Θανάση Χαλκιά στο «Επί Κολωνώ (Ναυπλίου 12 και Λένορμαν 94, Κολωνός, Αθήνα, 2105138067) κάθε Σάββατο στις 21:30 και Κυριακή στις 19:00.
Οι σχέσεις μητέρας-κόρης ξετυλίγονται στον χρόνο καλύπτοντας τρεις διαφορετικές γενιές. Η προσπάθεια να φωτιστεί το σκοτεινό παρελθόν συχνά επισκιάζει το εύθραυστο παρόν. Πόσο μοιάζουμε με τους γονείς μας; Πώς θα αποφύγουμε τα λάθη τους; Πόσο μας ακολουθούν τα παιδικά τραύματα; Πώς να αγαπήσουμε τα παιδιά μας; Πώς να καταλάβουμε τους γονείς μας;
Διασκευή-Σκηνοθεσία: Θανάσης Χαλκιάς | Σκηνικά-κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα | Μουσική: Κώστας Βόμβολος | Επιμέλεια κίνησης: Αγνή Παπαδέλη-Ρωσσέτου | Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου | Τεχνικός σύμβουλος: Στάθης Γαλαζούλας | Φωτογραφίες: Γιάννης Ζαφείρης, Στάθης Γαλαζούλας | Teaser: Γιάννης Ζαφείρης – Θανάσης Χαλκιάς | Δημόσιες σχέσεις & επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη | Ερμηνεύουν: Ηλέκτρα Γεννατά, Μαρία Θρασυβουλίδη

Έκανε πρεμιέρα η παράσταση Αν αργήσω, κοιμήσου + του Άκη Δήμου στο Θέατρο Άβατον (Ευπατρίδων 3, Κεραμεικός, 2103412689) κάθε Σάββατο στις 23:00.
Στο έργο αυτό, οι πέντε χαρακτήρες (ο Α, η Γ, ο Δ, η Ε και η ΣΤ), σε ένα κλίμα εξομολογητικό, αποφασισμένοι να πετάξουν από πάνω τους κάθε ψέμα και να αντιμετωπίσουν την αλήθεια τους, μοιράζονται με το κοινό όσα έκαναν ή δεν έκαναν για να βρουν και να ζήσουν τον έρωτα. Σε μια συνθήκη όπου κάνουν τη μία εξομολόγηση μετά την άλλη, ζούνε ξανά τις ιστορίες τους, γελάνε, κλαίνε, πίνουν, τραγουδούν, χορεύουν. Η μουσική αποτελεί σχεδόν μόνιμη συνοδεία στις κινήσεις και τα λόγια τους. Με ειλικρίνεια προς όλους αλλά και προς τον εαυτό τους, έχοντας ανοίξει όλα τα χαρτιά τους, καταλήγουν στο γεγονός ότι, σε κόντρα των καιρών, εκείνοι δεν θα σταματήσουν να ζουν τα συναισθήματά τους δυνατά, χωρίς φόβο και ταμπέλες, όσο κι αν τους στοιχίζει αυτό…
Κείμενο: Άκης Δήμου | Σκηνοθεσία-Διασκευή: Σοφία Σπύρου | Κατασκευή σκηνικού: Βασίλης Τριχάς | Μουσική Επιμέλεια: Γιώργος Γιαννίμπας | Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Μπαντή | Φωτογραφία-Trailer-Artwork: Γιώργος Γιαννίμπας | Σχεδιασμός φωτισμού: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου | Προβολή-Επικοινωνία: Νατάσα Παππά | Πρωταγωνιστούν (με αλφαβητική σειρά): Ευαγγελία Βουκάντση, Αλέξανδρος Δαβιλάς, Πάνος Κούλης, Βασιλική Κωστοπούλου, Δήμητρα Μπαντή
Συνέντευξη των συντελεστών θα βρείτε εδώ

Μη χάσετε την bar-theatre παράσταση Η δεύτερη ευκαιρία στο El Convento del ‘Arte (Βιργινίας Μπενάκη 7, Μεταξουργείο, 2105200602) την Τρίτη 6 & 13 Νοεμβρίου στις 21:00
Τι θα γινόταν ΑΝ η Εύα δεν είχε γνωρίσει τον Γιώργο; Τι θα γινόταν ΑΝ η Εύα έφευγε τελικά για Νέα Υόρκη; Αν με ένα μαγικό τρόπο ταξιδεύαμε πίσω στο χρόνο θα κάναμε άραγε τις ίδιες επιλογές; Αφήσαμε έναν δρόμο, πήραμε κάποιον άλλον, κάποιες φορές σκεφτόμαστε την χαμένη εκείνη διαδρομή. Η Εύα, μια τζαζ τραγουδίστρια και ο Γιώργος, ένας ιδιοκτήτης παστελοποιΐας, περιπλανιούνται σε σκέψεις, διλήμματα, σε σκοτεινά σοκάκια του μυαλού, μέσα από καταστάσεις γέλιου και πίκρας, μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Το σταυροδρόμι πάντα εμφανίζεται μπροστά μας και εμείς καλούμαστε να επιλέξουμε. Εσείς;
Κείμενο-σκηνοθεσία: Ιουλία Καλογρίδη | Παίζουν: Περικλής Αλμπάνης, Ιουλία Καλογρίδη | Συμμετέχει η JK Band | Στο πιάνο ο Τρύφων Θωμόπουλος | Στην τρομπέτα ο Παντελής Πασχαλίδης | Στα κρουστά ο Σεραφείμ Μπέλλος | Μετά την παράσταση ακολουθεί live jazz trio με τους ήχους της JK Band διάρκειας 60' | Οι φωτογραφίες είναι του Γρηγόρης Κακανάκης | Kαλλιτεχνική Επιμέλεια: Πάνος Αμαραντίδης | Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού (A-Priori)

Ο Simone Mongelli και η ομάδα του παρουσιάζουν το Bodyterranean, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης στις 28 και 29 Νοεμβρίου. Έργο βασισμένο στο ομώνυμο άλμπουμ που ο Ιταλός καλλιτέχνης εξέδωσε πριν μερικούς μήνες, αποτέλεσμα μίας μακρόχρονης έρευνας πάνω στο πάντρεμα της σύγχρονης γλώσσας της Body Music με την αρχαία γλώσσα της παράδοσης της Ελλάδας και της Ιταλίας, όπου χρησιμοποίησε αποκλειστικά τους ήχους του σώματος, ως κρουστό, και της φωνής, ως μελωδικό όργανο. Ένα έργο που πρωτοτυπεί στην Ελλάδα, και όχι μόνο, το οποίο έρχεται σαν συνέχεια της καλλιτεχνικής πορείας του Simone Mongelli, και της προσωπικής του έρευνας πάνω στο παραδοσιακό υλικό. Για την υλοποίηση της παράστασης, ύστερα από διαδικασία ακρόασης, επέλεξε πέντε νέους και ταλαντούχους καλλιτέχνες και performers, με ειδικότητες στο παραδοσιακό τραγούδι, τον χορό, την μουσική του σώματος και γενικά το performing, για να δημιουργήσει μία καινούργια, δυναμική ομάδα που υπόσχεται πολλά. Το Bodyterranean είναι μία πλούσια, δυναμική παράσταση με κύρια συστατικά τον ρυθμό και την πολυρυθμία, την μελωδία και την πολυφωνία, την κίνηση και την ατμόσφαιρα, και με επίκεντρο το σώμα.
Simone Mongelli – σύλληψη, συνθέσεις και ενορχηστρώσεις παραδοσιακού υλικού, σκηνοθεσία, body percussion, φωνητικά | Σίσσυ Πιντέλα – body percussion, φωνητικά, χορός | Τζωρτζίνα Βαρδουλάκη – body percussion, φωνητικά, χορός | Άλκης Δήμος – φωνητικά, body percussion, beat-box | Λήδα Δουμουλιάκα – τραγούδι, φωνητικά, body percussion | Αλεξάνδρα Παπαστεργιοπούλου – τραγούδι, φωνητικά, body percussion | Φώτης Φωτόπουλος - body percussion, φωνητικά | Ναταλία Λαμπαδάκη - τραγούδι, φωνητικά, body percussion | Άλκης Αλεβίζος - τραγούδι | Guests: Αρετή Κετιμέ: τραγούδι, Μάνος Αχαλινωτόπουλος: φωνητικά, Θοδωρής Μέρμηγκας: τραγούδι | Τάσος Σκλαβούνος – φωτισμός | Νικόλας Σταυριανουδάκης – ήχος | Κωνσταντίνα Κρίγκου - κοστούμια | Μάριος Σουγιουτζόγλου - βοηθός σκηνοθέτη

Από το Σάββατο 3 Νοεμβρίου κάθε Τετάρτη και Σάββατο στις 20.00 και Κυριακή στις 19.00 δείτε την παράσταση Γουρούνι στο Σακί του Ζωρζ Φεϋντώ στο θέατρο Αλεξάνδρεια (Σπάρτης 14, Πλατεία Αμερικής, τηλ: 2108673655). Τι δουλειά έχουν ένας βιομήχανος ζάχαρης κι ένας άφωνος τενόρος στην όπερα των Παρισίων; Η απάντηση στο έργο του Ζωρζ Φεϋντώ που ανεβαίνει σε μετάφραση Έρσης Βασιλικιώτη, η οποία και το σκηνοθετεί με τη συνεργασία του Νίκου Γκεσούλη. Μια «κουνημένη» οικογένεια σε απόλυτη σύγχυση, πασχίζει να αναβαθμίσει το κοινωνικό της προφίλ μέσω της τέχνης. Τρελή διακωμώδηση των ανερμάτιστων και φιλόδοξων αστών, που θεωρούν ότι με το χρήμα όλα αγοράζονται, ακόμα και το χρίσμα του καλλιτέχνη.
Μετάφραση: Έρση Βασιλικιώτη | Σκηνοθεσία: Έρση Βασιλικιώτη με τη συνεργασία του Νίκου Γκεσούλη | Σκηνικά-Κοστούμια: Ανθή Σοφοκλέους | Φωτισμοί: Έρση Βασιλικιώτη - Νίκος Γκεσούλης | Βοηθός σκηνοθέτη: Νατάσσα Παπαδάκη | Γραφιστικά: Ιουλία Καραβασίλογλου | Φωτογραφίες: Αναστασία Αδαμάκη | Κατασκευή σκηνικού: Θεόδωρος Γκεσούλης | Παίζουν οι ηθοποιοί: Βασίλης Βλάχος, Κάτια Σπερελάκη, Μελίσσα Στοΐλη, Νίκος Ντούπης, Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος, Νατάσα Παπαδάκη, Σάκης Σιούτης, Βασίλης Κουσουνέλος | Παραγωγή: Θέατρο Αλεξάνδρεια | Καλλιτεχνική διεύθυνση: Βασίλης Βλάχος

Στις 9 Νοεμβρίου διασκεδάστε με τους Sbaraquack live at Apolis! (Άλσος Αγ. Δημητρίου, Πετρούπολη, 2105060620) Ελεύθερη είσοδος! Την μπάντα αποτελούν οι: Δημήτρης «Πάπιας» Σκούρτης, Κωστής «DubaDuba» Τριανταφύλλου, Γιώργος «Chon Tros» Λαμπάδης και Αλέξανδρος «Snoopy» Φραγκούλατζης

Η προβολή της ταινίας μυθοπλασίας μεσαίου μήκους Mέρες Βροχής του Αλεσάντρο Σπηλιωτόπουλου σε σενάριο Σίμου Οικονομίδη, με θέμα τους νεοάστεγους, που γυρίστηκε χάρη στην αφιλοκερδή συμμετοχή πολλών καταξιωμένων επαγγελματιών του χώρου, γίνεται η αφορμή για να στηθεί μια όμορφη εκδήλωση αλληλεγγύης. Θα προβληθεί στον κινηματογράφο Studio new star cinema (Σταυροπούλου 33, Αθήνα) την Τρίτη 13 Νοεμβρίου στις 19.00
Την προβολή της ταινίας θα προλογίσουν οι συντελεστές της ταινίας και οι ανθρωπιστικές οργανώσεις Άνθρωποι Αγάπης και Άλλος Άνθρωπος- Κοινωνική κουζίνα. Θα ακολουθήσει στον εξωτερικό χώρο (πεζοδρόμιο) προσφορά φαγητού από τον Άλλο άνθρωπο-Κοινωνική κουζίνα. Είσοδος με προαιρετική συνεισφορά για τη στήριξη του έργου των δυο οργανώσεων.
Πρωταγωνιστούν: Παναγιώτης Μπουγιούρης, Ζαχαρίας Ρόχας, Χριστίνα Γερογιάννη, Ανδρέας Μαριανός

23

Γιατί 23; Αυτή είναι η ερώτηση που μου έρχεται αυτόματα παίρνοντας στα χέρια μου τη συλλογή του Νίκου Βαρδάκα. Εικοσιτρία μικροδιηγήματα αστικών εικόνων -συνήθως- από μνήμες, αναμνήσεις και στοχασμούς που γεμίζουν τις σελίδες του βιβλίου.

Ο Ένοικος

Παρακολουθώντας την πολύ αξιόλογη θεατρική παράσταση «Ο Ένοικος», το ψυχολογικό δράμα της Άννας Παντζέλη με τις εξαιρετικές ερμηνείες τόσο της ίδιας όσο και της Λίνας Μαρκάκη, ο θεατής σίγουρα θα θαυμάσει τη εμβάθυνση και την κατάκτηση της δυνατότητας ύπαρξης ποικίλων εγγενών ερμηνειών σε ένα ψυχογραφικό έργο με υψηλή δραματουργικότητα, σε λιτό σκηνικό, με μουσική επένδυση που αγγίζει τις παρυφές της νοσταλγικής απουσίας...

Hippie

Στο τελευταίο του βιβλίο, «Hippie», o Coelho γράφει ίσως περισσότερο αυτοβιογραφικά από κάθε άλλη φορά, γεγονός που επιβεβαιώνεται τόσο με τη φωτογραφία του σε νεότερη ηλικία, όσο και με τα λόγια του ίδιου του συγγραφέα στις τελευταίες σελίδες που αναφέρουν ότι τα γεγονότα στα οποία βασίστηκε η συγκεκριμένη ιστορία είναι πραγματικά, με αλλαγές στα ονόματα για ευνόητους λόγους.

Ο Τζίμμυ Κορίνης και το PULP FICTIOΝ

Εσείς νομίζετε ότι η Άγκαθα Κρίστι έγραψε αστυνομικά μυθιστορήματα; Αλήθεια, ξέρετε ποιος επινόησε το αστυνομικό μυθιστόρημα; Γνωρίζετε τις διαφορές μεταξύ ενός detective story, ενός thriller και ενός mystery; Τι είναι το (γαλλικό) noir; Αυτές είναι μερικές από τις δικές μου ερωτήσεις προκειμένου να σας σκιαγραφήσω το βιβλίο. Ο συγγραφές και τα Public έχουν αναρωτηθεί για ακόμα περισσότερα πράγματα ώστε να μας μιλήσουν για το περιεχόμενο του Pulp Fiction (όπου pulp θα πει πολτός) προϊδεάζοντάς μας για τις γνώσεις που θα αποκτήσουμε· μη πω για τους ορίζοντες που θα διευρυνθούν από τα ερεθίσματα. Έτοιμοι;

Η Βίκη Κοσμοπούλου και Το τσόφλι

Τι σας ώθησε  να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Β.Κ.: Αφορμές για τα πεζά ήταν εικόνες και λέξεις, εμπειρίες και φαντασιώσεις. Στην πορεία αντιλήφθηκα το κοινό τους νόημα κι έτσι κάποια ήρθαν πιο συνειδητοποιημένα και τα μικρά πεζά απολύτως ώριμα.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Β.Κ.: Ταξίδι.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Β.Κ.: Να ερμηνεύει όπως νομίζει, όχι όπως πιστεύει ότι εννοώ. Τα βιβλία ανήκουν στους αναγνώστες.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν  ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Β.Κ.: Ο καθένας ας ξεκινούσε μόνος του με την ευχή ότι κάποιοι θα συναντιόνταν στην πορεία και θα προχωρούσαν σαν άλλοι εξερευνητές. Κι ο Χρόνος ας κυλούσε υπέρ τους...

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Β.Κ.: Από το «Είναι κάτι καλοκαίρια...»: Καλοκαίρι. Έσκαγε ο τζίτζικας, αλλά εκείνη πάγωνε στην αίθουσα αναμονής. Ντυμένη με τη χειρουργική ρόμπα περίμενε τους θεριστές της θηλυκότητας της. «Καρκίνος», της είχε πει ο γιατρός της κάποιους μήνες νωρίτερα. Καρκίνος; Τι καρκίνος; Το ζώδιο;
Καρκίνος: ζώδιο ευμετάβλητο, εύθικτο και δύσθυμο, διάβαζε στην τελευταία σελίδα των περιοδικών, που χάζευε ανάμεσα στα πλυσίματα και τα μαγειρέματα. Έτσι ήταν και ο δικός της καρκίνος φωλιασμένος στο αριστερό της στήθος, το στήθος που είχε θρέψει αδιαμαρτύρητα, σχεδόν ηδονικά, τα τρία παιδιά της. Είχε κάνει καλή δουλειά με τα παιδιά της η κυρα-Δέσποινα. [...]

Το βιβλίο της Βίκυς Κοσμοπούλου, Το τσόφλι, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Βρείτε το εδώ.

Ο Κώστας Στοφόρος και Η συνωμοσία της Χιονάτης

Ο Εγωιστής Γίγαντας κόβει τα δέντρα για να φτιάξει ο μεζονέτες.

Ο ψαράς χάνει την ψυχή του και φέρεται στο Ψάρι σαν ένα αληθινός βασιλιάς: Με αγνωμοσύνη.

Η Ωραία Κοιμωμένη συνεχίζει να κοιμάται και να βλέπει συνέχεια το ίδιο όνειρο: πως ένας πρίγκιπας που έμοιαζε με τον Χάμφρει Μπόγκαρτ την ξυπνούσε. Κάτι που στην πραγματικότητα δεν συνέβη ποτέ.

Ένα ζευγάρι επιλέγει να ζήσει δυστυχισμένο στην αιωνιότητα, χωρίς να το μετανιώσει ποτέ.

Στο πραγματικό παραμύθι ο Κυανοπώγων τιμωρείται σκληρά και σκοτώνεται από τα αδέρφια μιας γυναίκας που προσπάθησε να δολοφονήσει -όπως τις προηγούμενες. Στις μικρές μου ιστορίες, έχοντας εμμονή με κάποια θέματα, υπενθυμίζω ότι στις μέρες μας ένας Κυανοπώγων γίνεται Ίδρυμα Πολιτισμού και τιμάται από φορείς και διανοουμένους…

Μερικές φορές -ή μάλλον πολλές- θα ήθελα τα παραμύθια να είναι αληθινά.  

Βούτηξα σε αυτό τον απέραντο κόσμο της φαντασίας και μάζεψα λίγα σπασμένα κοχύλια.

Σκαρφάλωσα σε μια φανταστική ανεμόσκαλα, όπως ο Τζακ στη Φασολιά του.

Μάζεψα λίγα θραύσματα, τα ανακάτεψα, τα γύρισα ανάποδα. Άλλα τα θρυμμάτισα κι άλλα τα φύλαξα σε μικρά βελούδινα κουτάκια. Με άλλα γέλασα και με άλλα βούρκωσα.

Κάμποσα χρόνια τώρα, παραμύθι το παραμύθι, τα έγραφα στις πιο ανύποπτες ώρες. Στον υπολογιστή ή σε σημειωματάρια.

Τα έκανα να ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεσή μου. Ή έτσι νόμιζα. 

Τα έφτιαξα σαν μικρά μηνύματα σε ένα μπουκάλι.

Το βιβλιαράκι που βγήκε με τον τίτλο «Η συνωμοσία της Χιονάτης» είναι ακριβώς ένα μπουκάλι που το Βακχικόν έριξε στη θάλασσα των βιβλιοπωλείων.

Ο Αριστοφάνης σατιρίζοντας τους Σωκρατικούς φιλοσόφους τους κατηγορούσε ότι «ερεβοδιφώσιν» -που πάει να πει ότι ψάχνουν στο σκοτάδι.

Αλλά εγώ προτιμώ και αγαπώ τον Σεφέρη που έγραψε στον «Τελευταίο Σταθμό» ότι «Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά».

Ο Έρεβος -μας λέει η Μυθολογία- γεννήθηκε από το Χάος και τη Γαία με τη μεσολάβηση του Έρωτα και συμβολίζει την σιωπή και το βάθος της νύχτας.

Μέσα σε αυτή τη σιωπή, με το φως μιας λάμπας του δρόμου ή του γραφείου να φωτίζει αχνά το βιβλίο, φαντάζομαι έναν αναγνώστη ή μια αναγνώστρια να ανοίγουν τυχαία μια σελίδα, να διαβάζουν κι ένα αχνό χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό τους ή μια φλέβα να πάλλεται στο μέτωπό τους. 

Κι αν οι ιστορίες αυτές, τους φαίνονται καμιά φορά σκοτεινές και ερεβώδεις, όπως αυτή με τον Μολυβένιο Στρατιώτη, γρήγορα θα (ήθελα να) καταλάβουν πως βγήκαν από την καρδιά.[1]

Κώστας Στοφόρος